Wie Pukkelpop niet (louter) als een veredeld scoutskamp met livemuziek beschouwt, noch als een goedkoop alternatief om enkele van de furore makende bands aan het werk te zien, behoorde ongetwijfeld tot de kleine groep gelukkigen die de buzz van het festival aan het werk zag: Tame Impala.
De Australiërs mochten dan wel het ongeluk hebben om donderdag weggestopt te zijn in De Club, hun set maakte wel degelijk indruk op wie er bij was. De nodige mond-tot-mondreclame zorgde bovendien voor een vernieuwde interesse in hun debuutalbum dat enkele maanden na de release in het thuisland nu ook in onze contreien verkrijgbaar is. En hoewel Innerspeaker vooralsnog niet de stempel baanbrekend zal krijgen, valt er weinig af te dingen op de psychedelische pop/rock met enkele Beatles-invloeden.
Tame Impala weet immers niet alleen treffend in te spelen op de psychedelische trend die al enkele jaren onderhuids broeit, maar deze ook te koppelen aan het betere popgevoel. Hierdoor slaagt de band erin om veel meer dan het gelijkaardige Zweedse Dungen de brug te slaan naar indiepopliefhebbers en zo een breder publiek te bereiken. Al mag dat laatste wel met een flinke korrel zout genomen worden, want Innerspeaker is vooralsnog te niche gericht om uit te groeien tot een publiekslieveling.
Toch blijft het moeilijk om niet spontaan enkele wolken te beklimmen in het sfeervolle “It’s Not Meant To Be” dat net zoals het meer rockende “Desire Be Desire Go” vooral in de zangpartijen duidelijk hint naar The Beatles. De subtiele hardrocktoets (in de drumpatronen) wordt in “Alter Ego” ingeruild voor een meer trancegerichte aanpak maar het resultaat blijft hetzelfde: een meanderende track die middels enkele kleine maar goed geplaatste ankerpunten nooit in de eigen song verdwaalt. Het zijn subtiele nuanceverschillen die ook in de andere songs opduiken.
Zo kiest “Runaway, Houses, Cities, Clouds” voor een breed uitwaaierend tapijt geleend bij Pink Floyd, terwijl “Solitude Is Bliss” voor een ingehouden rockpose kiest. In “Expectation” worden pastorale sfeerscheppingen gekoppeld aan occasionele uitbarstingen waar “Why Won’t You Make Up Your Mind” dankzij een kleine electro-injectie net veeleer stedelijk klinkt. In het instrumentale “Jeremy’s Storm” bepaalt een dominante baslijn, samen met enkele “stormeffecten” voor een prachtig orkaangevoel, dat versterkt wordt door enkele subtiele, versnellende tempowisselingen.
“Lucidity” gaat met enkele elementen van het nummer aan de haal, maar plaatst deze binnen een geheel andere context, net zoals “The Bold Arrow Of Time” de geest van Jimi Hendrix gevraagd heeft een gitaarpartij in te spelen zonder diens overheersende scheurende geluid volledig over te nemen. Het nummer vertaalt perfect hoe Tame Impala weet in te pikken op een traditie zonder deze kritiekloos na te spelen. Veel liever gaat de band met de geschiedenis aan de haal om zo een eigen verhaal te schrijven. De garagerock met tienerpop-allures “Don’t Really Mind” vormt daar een laatste bewijs van, iets wat het onverwachte keyboardintermezzo treffend onderlijnt.
Ondanks de verschillende toetsen in de nummers is het vooral opvallend hoe gelijkaardig de songs uiteindelijk klinken en hoezeer ze een geheel vormen. Innerspeaker is dan ook in de eerste plaats een album dat in zijn geheel ondergaan moet worden, waarbij de psychedelische trip door kleine kleurschakeringen in de songs een plaat lang weet te boeien. Tame Impala weet net als Dungen de jaren zestig opnieuw op te roepen zonder in de val van goedkope imitatie te vallen. Het belangrijkste verschil met de Zweden is dat de Australiërs net dat ietsje cleaner klinken.
Tame Impala speelt op 3 november in de Botanique, Brussel. Het concert is uitverkocht.
