In (avant-garde) klassieke middens is het een relatief bekend gegeven: het geprepareerde instrument (met John Cages prepared piano als bekendste voorbeeld). Hierbij bewerkt een componist/muzikant zijn instrument op zodanige wijze dat hij er andere klanken uit kan halen en de originele beperkingen overstijgt. Binnen de rockmuziek behoort Sonic Youth tot de bekendste aanhangers ervan. Weinigen gaan echter zo ver als Paul Metzger.
Metzger, een kranige vijftiger, was in 1979 na slechts vijf jaar spelen de beperkingen van zijn instrumenten zo beu dat hij besloot deze zelf te verbouwen. Dat leidde niet alleen tot een zwaar gemodificeerde gitaar maar ook tot een drieëntwintigsnarige banjo die op meerdere albums een belangrijke rol speelt. Met The Uses Of Infinity gaat Metzger echter nog een (reuzen)stap verder en bouwt hij een hele plaat op rond zijn banjo. Het album is de registratie van een optreden dat hij in 2009 gaf in een oude kathedraal in Minnesota.
Om de luisteraar niet al te zeer af te schrikken is het bijna veertig minuten durende optreden opgedeeld in zes stukken, die in tijdsduur variëren van negen (“I”) tot nauwelijks vier minuten (“V”), waarbij opvallend genoeg de songs ook op zichzelf staan. Een belangrijke reden hiervoor is uiteraard dat van nummers in de klassieke zin van het woord nauwelijks sprake kan zijn. Veeleer zijn het auditieve meditaties waarbij Metzger de mogelijkheden van zijn aparte instrument verder exploreert en het aan de luisteraar overlaat in hoeverre hij of zij hierin wil meegaan.
De sjamanistische en folkinvloeden — alsook de duidelijke John Fahey/Robbie Basho-stempel — zijn uiteraard onvermijdelijk maar Metzger weet wel degelijk zijn eigenheid te behouden. In tegenstelling tot wat zou mogen worden verwacht op basis van het instrument, klinken de songs overigens opvallend toegankelijk, althans voor wie vertrouwd is met dergelijk gitaargepriegel. Metzger slaat namelijk de snaren aan in een meanderend patroon dat niet zozeer de opbouw van een melodie als einddoel heeft als wel het oproepen van bepaalde sferen.
Dit bepaalt meteen ook de zwakte van het album: door consequent voor een aftastende aanpak te kiezen, wordt het moeilijk een band op te bouwen met de songs tenzij men er zich totaal aan overgeeft. Het album vraagt een verregaande onderdompeling die elke andere activiteit verhindert. Het grillige patroon en het schijnbaar ontbreken van elke melodie eisen onverbiddelijk de aandacht op, wil het album effect sorteren. The Uses Of Infinity duldt geen middenweg, waardoor zijn intrigerende pracht zich enkel onder de juiste omstandigheden openbaart.
