Tetten! Bier! Seks! Geweld! Ingewanden! Bloed! Spring break!
SPRING BREAK! Die magische woorden brengen u misschien nét niet aan
het krijsen, kirren en jodelen van plezier, maar aan een
binnensmonds “woohoo!” en een vreugdedansje op uw
bureaustoel kon u toch niet weerstaan? Indien dat wel het geval is
(neem best zo snel mogelijk contact op met een psychiater) deel ik
u maar meteen – met gepast Iers flikkenaccent – mee: “move
along, nothing to see here.” Dat is immers exact wat de
triomfantelijke zomerexploitation van ‘The Hills Have
Eyes’-regisseur Alexandre Aja – in tegenstelling tot Eli Roth wel
degelijk een groot talent in het moderne horrorgenre – levert:
Bloedfonteinen! Overdreven groteske sterfscènes! Bloedbaden met
meer goedkope titty-shots dan de gemiddelde Jan Verheyen!
Een bootmotor gebruikt als kettingzaag! Dronkemansgelal gevolgd
door in 3D rondvliegende stukjes braaksel! Playboy-bunnies op
technomuziek! Verminkte penissen! Of anders gezegd: our cup o’
tea, laddie.
In een klein stadje in Arizona, aan de oever van Lake Victoria –
denk: het dorpje uit ‘Jaws’ maar dan gepimpt tot Salou –
gebeurt nooit iets; behalve wanneer elk jaar een paar legioen
studenten begint aan de glorieuze traditie die men spring
break noemt. (Een non-stop orgie van bier, seks en wet
T-shirt contests waarover ik alleen maar kwijt wil dat ik al
enkele jaren met aandrang probeer om het hier in de Benelux ook
gelanceerd te krijgen – mijn medestudentes hebben reeds lang
geleerd geen witte topjes te dragen in de lente – maar dit geheel
terzijde.) Tijdens de laatste invasie van dronken frat
boys en promiscue bimbo’s (hoef ik écht nog redenen
op te sommen waarom dit zo’n geweldig initiatief is?) zit er echter
een haar in de boter. Het meer is immers opengescheurd door een
kleine aardbeving en de vakantiegangers maken al gauw kennis met
wat er ónder dat meer verscholen lag: honderden prehistorische
piranha’s met een onstilbare honger, scherpe tanden en tonnen
attitude.
De personages die in dat stadje rondlopen, zijn nauwelijks van
belang. Je hebt de plaatselijke sherrif (Elisabeth Shue lijkt als
enige van de cast niet door te hebben dat ze niet meer in ‘Leaving
Las Vegas’ staat te acteren), haar kinderen (die dienen als
katalysator van het verhaal, zij zijn het die gered moeten
worden, die moeten overleven), het liefje van de oudste zoon
(‘Gossip Girl’ Jessica Szohr), een misogyne, cokesnuivende
pornoregisseur (Jerry ‘die eikel die met Rebecca Romijn getrouwd
is’ O’Connell) van wie je gewoon voélt aankomen dat hij op een wel
heel erg pijnlijke manier gaat sterven, een heldhaftige duiker
(Adam Scott), een verdacht veel op Marcellus Wallace lijkende
hulpsherrif (Ving Rhames) en vrachtwagens aan vrouwelijk schoon die
het scherm moeten opvullen (letterlijk: rijkelijke boezems worden
door de sympathieke Aja maar wat graag in close-up
genomen) – voor de geïnteresseerden: velen onder hen zijn ook in
het echte leven naaktmodellen dan wel professionele pornoactrices
(!). En u twijfelde nog om naar de cinema te gaan!
Is dat nu echt alles dat Aja levert, wat goedkoop naakt, een
stel zwakke CGI-piranha’s en een voorspelbaar verhaaltje? Absoluut.
Alleen brengt hij zijn onzin met zoveel flair, plezier,
enthousiasme en kennis van zaken in beeld dat het een plezier wordt
om naar te kijken. De referenties naar genreklassiekers worden je
vrolijk naar het hoofd gesmeten. Vooral de knipoogjes naar ‘Jaws’ –
van de cameo van Richard Dreyfuss en het liedje dat in zijn bootje
op de radio speelt tot de finale op de pornoboot (jawel, de
pornoboot!) – en de rol van Christopher Lloyd, die als
gekke professor een persiflage op zijn personage uit ‘Back To the
Future’ ten beste geeft, doen de mondhoeken van een béétje
filmliefhebber al snel de hoogte ingaan. Het is immers enorm
moeilijk om cynisch te blijven tegenover ‘Piranha 3D’ (toch al de
twééde remake van wat op zich ook al een doorslagje van
‘Jaws’ was). Een film was zelden zo gratuit – af en toe lijkt het
alsof je naar een clip van Benny ‘Satisfaction’ Benassi aan het
kijken bent – maar je moet al een azijnpisser zijn van het kaliber
Fabry (mijn vroegere leerkracht chemie, don’t ask) om er
de humor niet van in te zien.
Een afgebeten, ronddobberende penis wordt door een piranha
opgesmikkeld en enkele tellen later half opgeknabbeld weer richting
publiek uitgeboerd. Een wicht wordt in tweeën gehakt, maar niet
voordat eerst haar bikinitopje sierlijk naar beneden is gefladderd.
Een paar halfbekende gezichten (herinnert u zich nog Dina Meyer uit
‘Starship Troopers’?) sukkelen in het water om er even later
onherkenbaar terug te worden uitgevist. Een piranha eet zich een
weg door het gezicht van pornoster (what’s in a name?)
Riley Steele. En er gebeurt iets heel onprettigs met het gezicht
van een zwemster wiens haar is vastgeraakt in een bootschroef. Net
als in ‘The Hills Have Eyes’ drijft Aja de goor ten top en hier
gaat hij nog enkele stapjes verder. Zonder echt choquerend te zijn
– daarvoor zit de tong zo ver in de wang gedrukt dat de tong
halverwege de film ruwweg door de kaak wordt gerukt om
vervolgens verslonden te worden door een meute hongerige piranha’s
– is ‘Piranha 3D’ wél een van de meest gore films die ik ooit heb
gezien.
What you see is bij ‘Piranha 3D’ meer dan ooit what
you get. De korte speelduur zorgt ervoor dat de hondsbrutale
parade van extreem geweld, krankzinnig-komische splatter
fests en politiek onwaarschijnlijk incorrecte fun
nooit begint te vervelen. De hoogtepunten (een onderwaterballet op
operamuziek, een bloedbad aan de kade en de efficiënt opgebouwde
spanning aan boord van een langzaam zinkende boot) zijn niet alleen
amusant, maar ook écht spannend. ‘The Descent’ was in dat opzicht
nog een stuk beter, maar ‘Piranha 3D’ zorgt toch voor meer nerveus
pulkende vingernagels dan alle PG13-horrorfilms van afgelopen jaar
samengeteld.
In het horrorgenre is ‘Piranha 3D’ zowat de anti-‘Shining’. Alle
sérieux wordt genadeloos overboord gegooid om plaats te maken voor
een compromisloos zomerspektakel zonder enige inhoud, volledig
gefocust op hersenloos entertainment, maar dan zonder de
gebruikelijke toegevingen naar een groot publiek. ‘Piranha 3D’ is
pure camp, een nachtmerrie voor feministen en een natte zomerdroom
voor filmliefhebbers die hun brein ook al eens graag op inactief
zetten. Love it or hate it, het is wat het is en wij
kunnen het zelfs nu nog niet laten om af en toe op een willekeurige
straathoek onze nieuwe strijdkreet in te zetten: “SPRING BREAK!
Woohoo!”
