Dag drie : “Laat uw worstje zien”
|
Goddeau’s Top Tien
|
Zaterdag, Duitslanddag. Niet alleen op de Wereldbeker maar ook op Rock Werchter: Booka Shade en Rammstein — de natte droom van iedere pyromaan — sluiten elk een podium af en kleuren zo de affiche flink zwartroodgeel. Ook heel wat vrouwelijk geweld vandaag, met Florence and The Machine, Gossip en — de Milk Inc. van dienst — P!nk. Een programma als een opengetrokken blik spektakel dat op muzikaal vlak helaas te weinig hoogtepunten zal opleveren.
Dag drie begint met een feestje waarboven zich loden wolken samenpakken. Een Marquee op het middaguur is nochtans niet de ideale biotoop voor Delphic. Frontman James Cook vertrouwde ons in februari nog toe dat hij het al haat om om negen uur ’s avonds te moeten spelen, want “onze muziek moet je om één uur ’s nachts horen als je wil dansen”. Wie aan het begin van zijn carrière staat, moet echter toegevingen doen en zijn beste beentje voorzetten op een moment dat de meeste festivalgangers net uit bed rollen.
Maar geen nood. Op een festival wil het volk ook ’s middags al voorzichtig dansen, en de mix van vroege house, dansrock en electro die zo aan het begin van de jaren negentig herinnert, gaat er in als zoete koek. Van bij opener “Doubt” klinkt de band loepzuiver, ratelen de beats en drums als voorgeschreven en hangt een zweem van euforie in de lucht die niet had misstaan in de legendarische Manchesterdiscotheek The Hacienda.
Dit is dan ook muziek die het beste van New Order, Orbital en Underworld verbindt in één lange trip, die zowel song als ravetrack kan zijn. Zo pakt “Halcyon” uit met een spetterend refrein, terwijl setsluiter “Acolyte” acht minuten lang pure trance is terwijl de eerste regendruppels uit de lucht vallen. Hoopten we gisteren op bliksem bij “Papillon”, of donder straks bij Rammstein, dan was dit ook wel een mooi gekozen moment om de hemelsluizen te openen. Dansen in de regen deed nog nooit zo’n deugd.
Net wanneer Das Pop de plastic palmbomen van hun tropisch decor uit de kast heeft gehaald, valt de regen met bakken uit de lucht. Bent Van Looy, deze keer zonder Erik en toepasselijk — met al dat water — in matrozenplunje, laat het niet aan zijn hart komen. De band speelt een set waar nooit de vaart uitgaat, en graait elleboogdiep in het oeuvre. Van “You” over “Fool For Love” tot een Afrikaans getinte versie van “Wings”: het inspireert de aanwezige bakvissen om met tekstbordjes als “Bent, laat uw worstje zien” en “Hete Bash!” op het grote scherm te geraken. Een nieuw nummer mengt zich naadloos tussen de rest van de playlist en “Never Get Enough”, inclusief het publieksspelletje, mag afsluiten. We onthouden: geen grote verrassingen hier, maar dus nog altijd meer dan uitstekende pop.
Is het echt al negentien jaar geleden dat Channel Zero er aan begon? Het lijkt wel gisteren, want de metal van het combo heeft in de tussenliggende jaren — waarvan dertien jaar waarin geen noot werd gespeeld — niets van zijn kracht verloren. Om dat statement nog wat kracht bij te zetten, gooit de groep meteen maar doorbraakhit “Suck My Energy” in de strijd. Het is het startpunt voor een reeksje klassiekers dat ook met nieuwe gitarist Mikey Doling heerlijk bruut blijft, maar een iets te dankbare Franky De Smet Van Damme haalt de vaart uit de show door om het andere nummer de verjaardag van Doling, de enkelband van drummer Phil Baheux (De Smet Van Damme: “He’s a real criminal”) of de steun van Studio Brussel in herinnering te brengen. Het is niet echt nodig, maar bon; een gierend “Black Fuel” houdt dit optreden finaal op de rails. Ouder, wat buikiger en lelijker, en misschien een tikje te melig om nog echt metal te zijn, maar nog altijd retestrak: laat die nieuwe plaat maar komen.
Wanneer Gossip op mag, is iedereen tevreden met de iets mildere temperaturen. Na twee en half dagen hamburgers en gebakken bouletten is het vlees van frontvrouw Beth Ditto namelijk het laatste dat we willen zien. Beginnen met “Standing In The Way Of Control” en eindigen met “Heavy Cross”: dat klinkt wel als een feestje voor wie er niet bij was, maar daartussen is het allemaal net iets te zoutloos. Ditto, voor de gelegenheid verkleed als Pyramid Marquee, hoest haar keel enkele keren in het juiste register en is misschien net iets te geïnteresseerd in de tussenstand van Argentinië – Duitsland om een glansprestatie neer te zetten. Ze troggelt een suikerwafel af bij een nietsvermoedende toeschouwer om vervolgens enkele trouwfeestdanspassen neer te zetten op het nochtans vermakelijke “Pop Goes The World”. Allemaal niet kwaad, maar uiteindelijk moeten enkele flarden covers en een stel Australische blote tieten uit het publiek de boel redden. Het rapport: geslaagd, maar zonder vermelding.
Dat The Ting Tings op de rug van drie singles zo hoog op de affiche mogen staan, mag het niveau van deze dag ongeveer duiden. De halfslachtigheid houdt dan ook aan. Goed, dit Britse meisje-jongenduo heeft een aanstekelijk geluid dat op nummers als “The Drums” of “We Walk” voor drie minuten poppret kan zorgen, maar het is ook zo rudimentair en beperkt dat verveling en eenvormigheid niet te vermijden zijn: die eeuwige beukende drums, die hamerende piano, dat gegil van Katie White,… het wordt al gauw monotoon en drammerig van zodra een minder dan geweldig nummer passeert. Dat gebeurt helaas vaker dan ons lief is, en ook het nieuwe werk van het nog te verschijnen Massage Kunst overtuigt weinig. Dat we de groep niet volledig afserveren, mag dan ook te danken zijn aan het geweldig heupschuddende “That’s Not My Name” waarmee het tweetal afscheid neemt, maar een derde groepslid dat de songs wat meer variatie geeft, zou geen slecht idee zijn.
De passage van Florence and The Machine op Pukkelpop vorig jaar was een revelatie, was in de Botanique dit voorjaar een bevestiging en vandaag op Werchter niet minder dan een triomftocht. Op korte tijd stond mevrouw Welch haar spaarkaartje podiumprésènce helemaal vol en is haar band The Machine niet minder dan euh, een machine. De hoogtepunten vanavond zijn dan ook legio: een loepzuivere versie van “Drumming Song”, een live lekker rockende versie van “Kiss With A Fist” (ondanks de kerel met het bordje “Fist me!”) en het op tantrawijze tot het einde uitgestelde “Rabbit Heart (Raise It Up)”. Laten we vooral niet vergeten dat ze dit kunstje met één plaat klaart. Een sneak preview van het nieuwe nummer “Strangeness & Charm” zet de deur alvast open naar een opvolger en we kunnen u meteen geruststellen: er lijkt voorlopig geen wolkje aan de lucht. Een volgende doortocht van Florence gaat dus logischerwijs door op het hoofdpodium, dat ze haar bleke huid al maar insmeert!
Met de neutraliteit van Frank De Bleeckere vertrekken we vervolgens naar P!nk. Toegegeven, je zal niet snel een goddeau-medewerker vinden met haar nummers op de iPod, maar als ze één verdienste heeft, is het dat ze toch al een decennium meedraait en consequent radiotijd afdwingt. Maar helaas, de bescheiden lans, die we vooraf nog bereid waren voor haar te breken, was halfweg de show weer stevig aan elkaar gelijmd. Een show, dat was het inderdaad: met kunst- en vliegwerk, outfitwissels en veel te veel getater tussendoor. Hoewel het begin met onder andere “Get The Party Started” en “Just Like A Pill” nog te bedekken is onder een mantel van bier en meisjesplezier, is dit concert uitzitten onmogelijk. Wanneer de bles van Butch Walker — wie? denkt u net zoals wij — uit de coulissen verschijnt voor een jukeboxrondje “My Generation”, “Basket Case” en “Roxanne” hoeft het voor ons niet meer. Bij het wegwandelen weerklinkt ook nog “What’s Up”. Er zijn betere coverbands die pakken minder verdienen.
Terwijl Pink voor de main stage bengelt aan een kraan, komen in de Pyramid Marquee als prehistorische versies van Lady Gaga verklede Australiërs het podium opgekropen. Behalve hun uitzinnige outfits heeft frontman Luke Steele (denk Titus Andronicus met een vleugje Mad Max en een snuifje Lodewijk XIV) ook nog een stuk of 4 danseresjes mee, die zich om de haverklap verkleden als vis, Trekkie en andere rariteiten. De muziek, vraagt u? Een pak saaier en tonnen minder geïnspireerd dan de crazy outfits, meneer. Steele, die aan het einde van de show nog een soort hartaanval simuleert en theatraal moet worden recht geholpen, steekt volgende keer beter meer tijd in een muzikaal oeuvre waarmee hij 55 minuten Werchter kan vullen en minder in een wandelende kostuumfabriek.
Even de benen los gooien tijdens de opzwepende set van Booka Shade en dan weer snel naar de Main Stage. Dat Duitsland zwaar won van Argentinië op de Wereldbeker wisten we al van bij Gossip, de binnenkomer van Rammstein is dan ook gerechtvaardigd: een tientallen meters brede knoert van een Duitse driekleur, groot genoeg om Beth Ditto mee te bedekken, op de tonen van “Rammlied”. Hoewel de tanzmetal van Lindemann en co tekstueel meer en meer richting The Bloodhound Gang verschuift — “Bratwurst in dein Sauerkraut”, wieso Humor? — is het vooral uitkijken naar het oudere werk en de hoeveelheid vuurwerk die aan het Werchterse luchtruim toevertrouwd wordt. Aanvankelijk blijven we op onze honger zitten maar halverwege zorgen “Feuer Frei” en “Du Riechst So Gut” toch voor enkele mishandelde luchtgitaren.
Tijdens “Benzin” (volgens bronnen gesponsord door BP) bezorgt Lindemann, die eruitziet als een opgegraven versie van The Joker, de aanwezige brandweerlui klamme handen. “Links 2 3 4” en “Du Hast” lijken de setlist dan toch in de juiste richting te sturen, maar na amper een uur sluit een diepe buiging het concert al af. Een bisronde brengt gelukkig nog “Sonne” en “Ich Will” — de Nuremberg Rally’s op muziek gezet —, maar wordt vooral gevuld met een spelletje bootje varen over het publiek. Wilden de Duiters ons een extra half uur slaap gunnen met een zware zondag in het verschiet, of zo snel mogelijk enkele vazen bier naar binnen gieten op de Mannschaft?. Het “Don’t Cry For Me Argentina” dat door de speakers klinkt bij afloop is misschien een subtiele hint. Leuk om nog eens te zien, dit spektakel, maar er zat meer in. Voor vanavond Booka toe dan maar. Op naar dag vier die belooft de climax van all things rock-’n-roll te worden!
