’Drie dromerige hippieachtige meisjes die een beetje romantisch uit de hoek komen’ klinkt als een plaatje dat we net te vaak gehoord hebben. How It’s Done In Italy klinkt echter fris en sprankelend, als een klaterend beekje.
Een bekentenis: we moeten niet weten van tokkelmeisjes. Het zíet er nochtans doorgaans best fraai uit. Een semiverlegen jongedame, zomerjurkje, lang sluik haar dat een beetje sexy valt, tedere blik in de ogen. Maar dan dat geprul op die akoestische gitaar. Van een turn–off gesproken.
Maar kijk — zat er iets in ons drankje? Is het simpelweg het bedwelmend effect van een warme zomeravond? Of gewoon de vermoeidheid die mild maakt? —: wanneer How It’s Done In Italy, het debuut van My Bubba & Mi, opgelegd wordt, volgt geen zucht van ergernis, noch worden aanstalten gemaakt het schijfje met stenen verzwaard naar de bodem van het dichtstbijzijnde kanaal te verplaatsen. Integendeel, getuigen bemerken een subtiele glimlach en goedkeurend hoofdknikken terwijl My Bubba & Mi bezit neemt van de huiselijke stereo.
Nochtans start How It’s Done In Italy onvervalst tokkelachtig. "Gone" klinkt als een typische bohemienvariant op het klassieke tienerverdriet. Maar toch, zelfs in dat openingsnummer gloort een magische schijn die zich verder in de plaat alleen maar meer openbaart.
Het flirten met muziekjes allerhande lijkt daarbij de sleutel tot deze plaat. Zo neigt "Bubbas Blues" op heel subtiele wijze naar Django Reinhardt. Die jazzy ondertoon is trouwens op heel het album — zij het altijd voorzichtig — aanwezig. Daardoor ontstaat een sfeertje van zuiderse, zomerse vrijheid, die onwillekeurig doet denken aan Vicky Cristina Barcelona. Maar net zo goed aan de treinritten van Woody Guthrie ("Steemengeene") en Au Revoir Simone.
Die laatste vergelijking is zo gek niet: in "Satisfied Mind" maken een hakkelend ritme en overstuurde synthesizer de dienst uit, en dan zit je al snel bij die drie andere deernes die met mooie muziekjes hun looks in de schaduw zetten.
Dat datzelfde "Satisfied Mind" het verder moet hebben van een hoog kampvuurgehalte, inclusief meerstemmigheid, stoort dan ook helemaal niet. Het is de manier waarop deze drie muzikantes hun muzikale horizon opentrekken, die ervoor zorgt dat How It’s Done In Italy zo’n aantrekkelijk plaatje geworden is.
Nochtans is het niet evident dat het album er überhaupt gekomen is. De drie leden — ze laten zich echt aanspreken als Mi, Bubba en My — zijn afkomstig uit IJsland, Denemarken en Zweden, leerden elkaar kennen in Kopenhagen, werden daar ontdekt door een Italiaanse caféhouder die het trio hoorde spelen en prompt naar Italië uitnodigde om daar een plaat op te nemen. Die plaat verscheen vervolgens op het Nederlandse Beep! Beep! Back Up The Truck, dat 1.500 exemplaren op vinyl en cd liet persen die elk een door de leden handgemaakte hoes aangemeten kregen. Of dat verhaal waarheid of legende is, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het is het soort romantisch verhaal waarvan je hoopt dat het achter een dergelijke plaat schuilgaat.
Is onze liefde voor tokkelmeisjes nu helemaal opengebloeid? We durven het betwijfelen. Maar My Bubba & Mi heeft alvast gezorgd voor de eerste barsten in een deur waarvan we dachten dat ze voor altijd dicht ging blijven. Niet slecht voor enkele meisjes die zich, afgaande op de foto’s die ze op facebook plaatsten, op tournee vooral onledig houden met het zoeken naar plaatselijke bankethoogstandjes. Desalniettemin: schattig plaatje.
