De verhuis van Australië naar Engeland heeft Sia Furler geen
windeieren gelegd. Nadat de debuutplaat van haar acid jazz-groepje
down under niet opgepikt werd, slaagde ze er na een vlucht
westwaarts als solo-artieste wel in om meteen in de spotlights te
belanden. Uit ‘Healing Is Difficult’ (2000) maakten enkele singles
genoeg carrière in de charts om de aandacht van dj-outfit Zero 7 te
trekken. Zij boekten haar voor twee songs op hun visitekaartje
‘Simple Things’ (2001) en stuurden ook een invitatie voor de latere
platen, waarop zij steevast instond voor enkele eenzame
hoogtepunten temidden van de vaak halfbakken knutselwerkjes waarmee
de rest van de tracklist opgevuld werd. De ultieme doorbraak op
eigen houtje kwam er in 2004, bij de release van ‘Colour The Small
One’. Sindsdien moeten de fans het stellen met haar aanwezigheid op
Zero 7’s The
Garden – meteen ook de enige reden om die schijf aan te
schaffen – en deze ‘Lady Croissant’, een verzameling van 8
live-tracks en één nieuw nummer.
Eéntje is beter dan geentje, maar toch zal de enige onuitgebrachte
studiotrack ‘Pictures’ enkel voor de echte fans een aanvulling voor
de collectie betekenen. Een luchtig popdeuntje, maar binnen deze
categorie zoek je toch beter je gading bij een Sophie Ellis-Bextor,
aangezien zij dankzij een kitscherig retrotoontje nog net meer
karakter aan dergelijk ruggengraatloos materiaal kan verlenen. Het
is hem hier dus volledig om het live-materiaal te doen, waarvan
eveneens een nogal karige portie voorzien is, zij het wel een mooie
mélange (songs uit beide solo-platen, enkele Zero 7-tracks en een
cover).
Als arrangement werd voor de unplugged-aanpak gegaan, waardoor de
klemtoon meer dan ooit op Furlers stem ligt. Live klinkt die wat
nasaler en krakeriger dan op de albums, waardoor het eerst even
acclimatiseren is. Na de gewenning wordt echter duidelijk dat ze
pas met deze organische begeleiding kan bewijzen vocaal best sterk
in de schoenen te staan. Een prachtig voorbeeld daarvan is ‘Don’t
Bring Me Down’, waarin Sia meer voluit durft te gaan, wat in
combinatie met de kwetsbaarheid van de begeleidende strijkers een
meer doorleefde song oplevert. Ook ‘Breathe Me’, nog steeds ons
favoriete nummer van ‘Colour The Small One’, wordt met meer emotie
gebracht: de warmere klanken geven het nummer nog meer intimiteit,
wat de sfeer enkel maar ten goede komt. Hiertussen staat ook ‘I Go
To Sleep’ op zijn plaats: aan Chrissie Hynde kan Sia niet tippen,
maar toch is dit een goed gekozen cover die niet alleen goed bij
haar stem maar ook bij de rest van het hier vergaarde materiaal
past.
Het lijkt alsof de live-versies pas echt de essentie van de songs
kunnen vatten. De Zero 7-hit ‘Destiny’ wordt met meer soul gebracht
en klinkt, ontdaan van het lounge-laagje uit het origineel, minder
vrijblijvend. ‘Distractions’ wordt dan weer in een meer jazzy jasje
gestoken en zou zo kunnen opgevoerd worden in een nachtclub,
volgestouwd met de zwarte rooktongen van goedkope sigaretten. Enkel
bij ‘Blow It All Away’ slaat Sia even de verkeerde weg in: sowieso
geen lijvige song, maar in een poging om hem meer dramatiek te
schenken, beginnen de vocals wat te wringen.
Na vier jaar wachten hadden we meer verwacht dan een snackportie
Sia, maar toch vormt deze ‘Lady Croissant’ een relevante aanvulling
van haar oeuvre. Waar het bij live-platen meestal omgekeerd is,
steken enkele van deze versies de originelen voorbij. Zeker voor
zij die Furler enkel kennen als gaststem van Zero 7 is dit een
mooie kans om de echte zangeres hierachter te leren kennen.
http://www.myspace.com/siamusic
