Een van de redenen waarom ondergetekende in het verleden altijd met
enige nieuwsgierigheid naar de releases van Zero 7 heeft
uitgekeken, is omdat de groep regelmatig jonge en talentvolle
artiesten vraagt om mee te werken aan het desbetreffende album. Sia
Kate Isobelle Furler heeft op die manier een trouwe schare fans
opgebouwd, die na de creatieve neergang van Zero 7 zijn overgestapt
op haar solowerk.
Niet helemaal onterecht, want ‘Colour the Small One’ uit 2004 is
een fijngevoelige popplaat met enkele rake nummers. De
daaropvolgende albums ‘Lady Croissant‘ en
‘Some People Have Real Problems’ uit respectievelijk 2007 en 2008
zijn eveneens verdienstelijke pogingen en hebben goed gescoord in
het buitenland. Op dat vlak is België nogal een laatkomer, maar het
recente optreden
in de AB heeft daar misschien verandering in gebracht.
De Australische beschikt over een zeer frisse en gevarieerde stem
en valt daarom makkelijk te onderscheiden van haar collega’s. Dat
is echter niet de enige vereiste om het tot een succesvolle
singer-songwriter te schoppen. Soms gevoelig, maar vaak bijzonder
beweeglijk, wordt de muziek van Sia altijd door een persoonlijke
diepgang gekenmerkt. Op het album ‘We Are Born’ lijkt daar echter
iets aan te schorten.
Het nieuwe album start nochtans alleraardigst met ‘The Fight’.
Fijne stemmetjes scanderen “we are born“, terwijl een
funky ritme op de voorgrond treedt. Luchtig en aangenaam, met een
opzwepend ritme. De kracht van Sia haar stem bewijst zich al direct
in een zeer variërend nummer dat van leuke instrumentale details
voorzien is (let op de guitarstrums). De single ‘Clap Your
Hands’ is eveneens bijzonder ontspannend, met een sterke nadruk op
het ritme. Hoewel het nummer op leuke wijze verschillende stijlen
incorporeert, voelt de algemene ontwikkeling iets te herhalend aan.
Sia slaat met dit album duidelijk iets meer de richting van de
popmuziek in en dat gaat soms ten koste van de originaliteit.
Niettemin zit er nog een grote proportie soul in de
nummers. Op ‘Stop Trying’ kan Sia duidelijk haar mannetje staan
zonder een veelheid aan muzikale begeleiding (intro). ‘You’ve
Changed’ is iets donker getint, maar hitparademateriaal van de
betere soort. Hetzelfde geldt voor ‘Be Good To Me’, met de leuke
echo beats en toepasselijk gitaarwerk. Haar frisse en
melodieuze pop neigt op bepaalde momenten zelfs in de richting van
neo-soul à la Duffy en Adele.
Vreemd genoeg associëren sommige artiesten een poporiëntatie steeds
met een geweldige kitscherigheid. Het refrein van ‘Bring Night’ is
eerder iets voor Avril Lavigne,
terwijl ‘Cloud’ veelbelovend start maar ook gruwelijk de mist
ingaat tijdens het refrein. Bijzonder teleurstellend, want door die
groteske uitingen gaat een potentieel sterk nummer verloren. Sia
heeft moeite om het inhoudelijke niveau van de eerste nummers vast
te houden. Creatieve armoede slaat vooral toe in de tweede helft
van het album. ‘I’m In Here’ is op dat vlak een uitstekend
voorbeeld: tekstueel weinig geïnspireerd en iets te loom om echt te
imponeren.
Het lijkt niet echt te beteren met ‘The Co-Dependent’ en ‘Big Girl
Little Girl’. Na een volledig album begint het allemaal als een
monotone eenheidsbrij te klinken dat vooral uitblinkt in
overproducing – om inhoudelijke zwaktes te verbergen.
Afsluiter ‘Oh Father’ beperkt enigszins de schade, door een
persoonlijkere inslag zoals duidelijk uit de tekst blijkt (“You
can’t hurt me now / I got away from you / You can’t make me
cry“). Een aardig nummer, maar het verdict is niettemin al
geveld.
Hoewel het moeilijk is om een positief oordeel te geven, is een
beoordeling van ‘We Are Born’ een kwestie van persoonlijke
voorkeur. Voor liefhebbers van een klein uurtje luchtig en
beweeglijk vertier zal dit album zeker ruim volstaan.
Meerwaardezoekers die iets meer diepgang en authenticiteit zoeken
in melodie en tekst, zullen van een (nogal) kale reis terugkeren.
Ik heb mijn keuze gemaakt – een punt extra dankzij
‘Oh Father’ – nu is het aan u om te beslissen in welke groep u zich
bevindt.
