Eigenzinnige jongens. Dat is wel het minste dat een mens kan zeggen over de vierkoppige Gentse band Marvelas Something. Je moet het immers maar durven, debuteren met een driedubbele cd zonder al te veel ondersteunende hype.
Anderzijds zijn de leden van Marvelas Something geen onbekenden in het Vlaamse muziekwereldje en kunnen ze onder meer Bert Ostyn en Kurt Overbergh tot hun fans rekenen. De band ontstond toen de hiphopgroep Members Of Marvelas het voor bekeken hield en de bandleden (met leden die ook actief zijn in Kartasan, Sioen en De Beren Gieren) besloten om dan maar zonder rappers andere muzikale horizonten te gaan verkennen. Veel hiphop valt er dan uiteindelijk ook niet meer te horen in het nieuwe geluid. De nadruk ligt veeleer op stevige vintage rock, funky grooves, weird shit en het betere Nederlandstalige levenslied.
Door drie cd’s te maken heeft Marvelas Something met het self-titled debuut geprobeerd om zijn muziek wat te groeperen en zijn geluid uiteen te trekken in drie verwante, maar toch sterk verschillende stijlen. De eerste cd, Little Craver bestaat voornamelijk uit rock op z’n Led Zeppelins. Vanaf opener "Riffrock" is echter al meteen duidelijk dat de band zich ook hier niet gaat houden aan conventies en stijlfiguren door anderhalve minuut op hetzelfde akkoord te rammen. Op "Move On" horen we dan weer Jimi Hendrix jammen met Presence-era Led Zeppelin. De geile vocals van zanger/keyboardist Fulco Ottervanger liggen ook niet ver van die van Robert Plant waardoor het plaatje helemaal klopt. Prijsbeest van de eerste cd is "Big Building" waarin geschipperd wordt tussen het meest groovende van Led Zeppelin en het meest spacy van Pink Floyd.
De tweede cd toont meteen een heel andere kant van Marvelas Something. Op Causaliteit is het vooral Fulco die de show steelt met zijn Nederlandstalige teksten over maatschappelijk relevante thema’s als strandfeesten, olifanten en de wet van de causaliteit. Fulco ontpopt zich hier als het ware tot een prettig gestoorde kruising van Syd Barrett en Toon Hermans. Muzikaal domineren funky en vintage geluiden nog steeds, al wordt er iets minder gerockt dan op Little Craver. Het resultaat is een aantal catchy meezingers die bovendien met een stevige dosis zelfrelativering worden gebracht. Wij krijgen "Het Kan Ook Zijn Dat De Wet Van De Causaliteit Zich Even Heeft Opgeheven" alvast onder geen beding meer uit ons hoofd.
De interessantste plaat op Marvelas Something is echter sluitstuk Tafellakens En Stadsvernieuwingen. Waar de eerste cd nogal aanvoelt als een soort stijloefening waarbij referenties nog gemakkelijk aan te duiden zijn en Causaliteit vooral als "leuk" benoemd kan worden, toont de derde plaat Marvelas Something als een band die ook vooruit denkt en nieuwe dingen probeert. Referenties zijn hier al veel moeilijker aan te duiden, al kunnen we vergelijkingen trekken met Battles, Frank Zappa, math rock (maar dan de minder chaotische soort), en de alternatieve noiserock van Sonic Youth. Hoogtepunt van het album is "Concrete Confusion Conclusion" een epische track van bijna tien minuten over een gestolen fiets vol vreemde maatsoorten, atypische melodielijnen en epische opbouwstukken die met talloze effecten beladen werden.
Marvelas Something is een mastodont van een debuutalbum en zal daardoor onvermijdelijk mensen afschrikken. Ook muzikaal weigert de band grotendeels om platgetreden muzikale paadjes te begaan, waardoor we de band niet meteen boven een bescheiden cultsucces zien uitstijgen. Voor de muziekliefhebber die zijn muziek graag wat gedurfder maar toch met genoeg traditionele raakpunten heeft, is het echter een absolute aanrader.
