Aux armes! Het neoliberalisme heeft de jongste tijd laten zien dat het ook maar een zwaktebod is. Managertuig verziekt zelfs onderwijs en gezondheidszorg en banken en allerhande graaiers blijken gewetenlozer dan een roedel uitgehongerde jakhalzen. Hoes en titel van de achtste van Cypress Hill lijken een militant rapalbum te suggereren. De hamvraag is echter: zijn de hiphoppende Westkust-veteranen na heel wat broddelwerk anno 2010 nog relevant?
De beginjaren van Cypress Hill waren veelbelovend. "How I Could Just Kill A Man", "Hand On The Pump" of "Insane In The Brain" zorgden begin jaren negentig voor vuurwerk maar vooral: de hiphoppers zijn de makers van een album dat op uw cd-rekje onder Tien Essentiële Hiphopplaten hoort te staan. Het 15-jaar oude III (Temples of Boom) is een sinistere en bevreemdende belevenis en staat aan het zenit van hun kunnen. De laatste tien jaar waren echter armoe troef. De hiphopcrew restylede zich als crossoverband maar bezondigde zich op Skull & Bones en Stoned Raiders al te vaak aan lamlendige rapmetal en zelfs haar terugkeer naar de sound van weleer, op Till Death Do Us Part aangelengd met reggae, dub en ska, oogstte te veel slaapverwekkende tracks.
De latino-hiphoppers verlieten hun platenlabel Columbia en vonden onderdak bij Priority Records, de stal van Snoop Dogg, maar weinig geruststellend is dat het schrijf- en opnameproces van Rise Up 4 jaar in beslag nam: het wijst enkel op besluiteloosheid.
Die vrees wordt al snel bewaarheid: Tom Morello plukt de snaren op de titelsong en op het nummer "Shut ’Em Down" maar de crossoversongs zijn simpelweg afleggertjes van diens Rage Against The Machine of, nog erger, de spin-off Audioslave. Ze geraken dan ook nog voor de finish volledig buiten adem. Cypress Hill bestaat uit geschikte peren want de band strijdt al jaren voor een nobele zaak, namelijk de legalisering van marihuana, maar bij de obligate pro-roesmiddelsongs "Pass The Dutch" en "K.U.S.H." past een langgerekt booooooooooooring. Schrijnend is het fletse rijmpje "The more I smoke, the higher I get / The better I feel, I can’t quit". De strijdlustige beat van "Get ’Em Up" kent een blitse start maar gaat algauw hopeloos de mist in. Weg zijn de okselfrisse, funky nummers, de opzwepende drift, de zalige loomheid of beangstigende sfeer. Ook onbegrijpelijk is afsluiter "Armada Latina" met het gezemel van — blijkbaar gaf Enrique Iglesias niet thuis — salsaster en hij-die-de-echtelijke-sponde-met-J.-Lo-deelt, Marc Anthony.
"Some people tell me that I need help, some people can fuck off and go to hell", zo klonk B-Real nog op "Illusions" van bovenvermelde klassieker III (Temples Of Boom) en je geloofde hem op zijn woord. Beweerde hij dat hij een Smith &Wesson of een Glock bij had, dan voelde je: thuis heeft die man een heus Uzi-arsenaal. Waar is de tijd dat B-Real — hij heeft trouwens een crimineel verleden bij de straatbende Bloods — nog als een venijnige, haast psychopathische rapper klonk. Zijn huiveringwekkende nasale sneer heeft haar scherpte verloren en als hij nu "My appetite is enormous like that of a cannibal", rapt in "Light It Up", dan denk je: wie gelooft die mensen nog?
Valt er dan niets positiefs van het latinofront te melden? Weinig. Een oppeppende, stompende bas en flitsende, als Jedi-zwaarden strijdende, raps redden opener "It Ain’t Nothing". Het feilloze onderonsje tussen emcees B-Real en Sen Dog op het koortsachtige "I Unlimited" pakt, zoals in the good old days, wel goed uit en het grimmige gitaargeweld op het met dramatiek bezwangerde "Trouble Seeker", met Doran Malakian van het voor het overige onaangename System Of A Down op gitaar, is al bij al opwindend te noemen. Maar de eindbalans blijft: Rise Up is, ondanks een buslading topproducers (habitué DJ Muggs bleef zelf grotendeels uit de buurt van de knoppen) en gastoptredens, een album dat zich zonder al te veel samenhang en inspiratie voorsleept als een eeuweling met een klompvoet. Neen, met Rise Up helaas geen strijdbaar Cypress Hill. Verwacht dus niet de wederkomst van AMADA in het land. Che blijft zo dood als een pier en gooi het Rode Boekje maar weer bij het oud papier. Op basis van haar prestatie op Rise Up verdient Cypress Hill enkel een C-attest.
Over naar de initiële vraag: is Cypress Hill nog relevant? Tja, we zullen de latino’s op hun verdiensten uit het verleden blijven verdragen. Een gedoogbeleid dus.
