Rough Trade, 2010.
2010 lijkt nu al een bijzonder geslaagd jaar voor de Belgische
muziekscène. Met nieuwe platen van onder andere The Blackbox
Revelation, Mintzkov, Bruce Bherman en
Admiral
Freebee zijn we al weer een hele poos zoet. Naast muziek van
deze gevestigde waarden krijgen we gelukkig ook nog ‘Exoskeleton’
voorgeschoteld, het geesteskind van Lotte Vanhamel en Micha
Volders. Broer Tim verklaarde zich al fan en hipsters uit alle
windhoeken van ons landje wrijven zich in de handen. Move
over, Daft
Punk, want hier is Vermin Twins!
Die vergelijking is overigens eerder gebaseerd op de
looks en het imago van deze Hasseltse jongelui. Niet
alleen zijn ze met z’n tweeën, ze blijven ook nog eens liever zo
onherkenbaar mogelijk. Muzikaal gezien is de enige overeenkomst dat
ze snedige beats serveren met een grote portie gekheid en
adrenaline. De nummers op deze plaat zijn verre van braaf en
gestroomlijnd, en de bliepjes, piepjes, kraakjes en prettig
gestoorde hooks vliegen je rond de oren. Dit maakt van een
eerste luisterbeurt een soms moeilijke opgave, en vermoeidheid ligt
al snel op de loer.
Wie het album echter meer dan enkele keren oplegt, staat een
zeer aangename verrassing te wachten. Want onder de vele lagen van
noise en onconventionele songstructuren, schuilen enkele
bijzonder fraaie popnummers. Na een enorm vriendelijke introtrack
die de luisteraar welkom heet – en dat mag u gerust letterlijk
nemen – steken we van wal met ‘Human Child Voice’, waarin we kennis
maken met de vreemde stemgeluidjes die we vanaf dan nog meermaals
terug te horen zullen krijgen. Opvolger en eerste single
‘Suffocate’ laat zien hoe muziek ook écht sexy kan klinken.
‘Trampoline’ klinkt dan weer lekker mechanisch, maar vooral verdomd
goed: een licht Oosters aandoend refrein wordt gaandeweg
getransformeerd tot één groot feest, waarbij het onmogelijk is je
voeten stil te houden.
Het is echter vanaf ‘Hotwings’ dat we horen hoe getalenteerd de
groep nu eigenlijk wel is. Een zanglijn waar The Knife niet vies
van zou zijn zorgt voor de nodige opgebouwde spanning in de intro,
waarna de beats het roer mogen overnemen. In de titeltrack gaan de
heer en dame van Vermin Twins dan pas echt voluit en zo vormt
‘Exoskeleton’ het sleutelmoment van deze plaat. Wie echter bang is
dat het daarbij blijft, krijgt lik op stuk met ‘Elektricity’ en
‘Post Control’, waarbij die laatste in de verte doet denken aan de
bleekschetenhiphop van Beastie Boys.
Vervolgens passeren we het iets flauwere ‘Goblinside’. Het
klinkt nog steeds lekker hard, maar de melodie lijkt soms een
beetje ongeïnspireerd. Dit kleine euvel wordt echter meteen
rechtgezet door opvolgers ‘Expectations’ en ‘Mess’, die ervoor
zorgen dat ‘Exoskeleton’ in stijl wordt afgesloten en tevens laten
zien dat de band ook op een trager tempo perfect overeind
blijft.
En zo hebben we wederom een parel om aan het rijtje Belgische
schijfjes van het jaar toe te voegen. In een genre waarin al heel
wat verhalen verteld zijn, niet in het minst door landgenoten als
Soulwax en
Goose, slagen
Vermin Twins er niettemin in om fris uit de hoek te komen.
Knetterende beats en prettig gestoorde vocalen nemen je mee op een
geslaagde digitale reis, waarbij zowel de songs als de sound
volledig schijnen te kloppen. “Dance with the dirty vermin
scum, come on” klinkt het in de hidden track die deze
plaat afsluit. En wie zijn wij om onze nieuwe elektronicahelden
tegen te spreken?
Vermin Twins speelt op 8 mei in de Botanique in
Brussel.
