Liefhebbers van detectiveverhalen genre Conan Doyle, House M.D.-adepten en goochelaars weten het allen al lang: observatie en aandacht voor de kleine, schijnbaar waardeloze details maken het verschil en bieden de oplossing. Wie zichzelf blind staart op de theatrale grote gebaren, zal nooit de waarheid achterhalen.
Beweren dat Caribou (Dan Snaith) met zijn laatste plaat, Swim, opnieuw andere paden inslaat, is dan ook voorbijgaan aan wat op Andorra verscholen zat. Uiteraard klinkt de plaat anders dan zowel The Milk Of Human Kindness (met krautrock-inslag) als Andorra (psychedelische pop) en mag het trance/ambient-pad dat ditmaal bewandeld wordt opmerkelijk genoemd worden, maar net als de duivel zit de herkenning ook hier in de details. Caribouman Dan Snaith blijft immers een getalenteerd componist en multi-instrumentalist voor wie een muziekstijl niet meer dan een nieuwe jas is.
Vooruitgeschoven single "Odessa" mag ook het album openen en maakt bovenstaande meteen duidelijk. De drumpatronen, de vele geluidjes, ja zelfs de vette baslijn waren ook al in de oudere platen te vinden. Het grote verschil zit in het geluid, waardoor het nummer en bij uitbreiding de hele plaat zich schijnbaar onder het ambient/trance-label plaatst. De aanstekelijke song is tekenend voor het album en Dan Snaiths zin voor experiment. De gelaagdheid komt nergens storend of druk over maar klinkt net opvallend aanstekelijk en dansbaar. De keyboards alsook de pompend repetitieve drum maken daarna van "Sun" een typerende trancesong (wie herinnert zich MTV’s Chill Out Zone nog?) waardoor het de gelaagdheid van de andere nummers lijkt te ontberen.
Ook "Kaili" trekt resoluut de kaart van het wegdromen in de late uurtjes maar in tegenstelling tot "Sun" duiken hier de weerhaakjes en stoorzenders merkbaar op. Niet alleen heeft het nummer een vreemd stotterende melodie en ritme meegekregen, Snaith "onderbreekt" de song ook geregeld voor muzikale uitstapjes allerhande waarbij in het bijzonder de vakkundig in de song verwerkte saxofoon opvalt, mede dankzij een uitbarsting in de finale. Het nukkig dreunende "Found Out" is vooral in titel trance (dankzij het productiewerk) en vertoont in opbouw en uitwerking een gedurfdere uitwerking die dichter aanleunt bij experimentele electro en cold/new wave.
In "Bowls" worden The Orb en aan The Future Sound Of Londen verwante soundscapes gekoppeld aan Green Velvet ("Answering Machine")-gelijke percussieklanken waarmee tien jaar van inventieve techno in een song samengebald worden. Het is tekenend voor de plaat die schaamteloos plukt en plundert uit een lange traditie maar er tezelfdertijd ook een volledig nieuw verhaal mee vertelt. Zo grijpt "Leave House" vooral in de zangpartijen terug naar de jaren tachtig maar is de gejaagde muzikale ondertoon met pompende baslijnen duidelijk schatplichtig aan het decennium dat daarop volgt.
"Hannibal" is enerzijds een typische ambient/trance-track maar verleent anderzijds net zo goed een niet te onderschatten lippendienst aan de eerste electrobands, zodat het moeilijk is het nummer duidelijk te klasseren. Het korte "Lalibela" is vanuit die optiek eenvoudiger (ook qua structuur en opbouw) te omschrijven als een dromerige electrosong die eindigt net voor hij zich ontplooien zou tot een fraaie popsong. Een taak die daardoor op de schouders van "Jamelia" valt, soulvolle electropop die her en der valstrikken inbouwt en zo de luisteraar bij de les houdt.
Is Swim een logisch vervolg op de vorige albums van Caribou of net een heel nieuw geluid? Naargelang het ingenomen gezichtspunt valt voor beide visies iets te zeggen. Als totaalpakket is het ambient/trance-gehalte van deze plaat inderdaad vernieuwend en anders, maar tezelfdertijd vertoont de opbouw, gelaagdheid en structuur voldoende gelijkenissen met de oude platen om van een geheel te spreken. Een feit staat echter buiten kijf, met Swim heeft Caribou opnieuw bewezen dat hij los van welke stijl dan ook steevast een album aflevert dat moeiteloos binnen een traditie past, zonder de zoveelste generische kloon te zijn.
Caribou speelt op 22 april in de Beursschouwburg, Brussel.
