Monty Python and the Holy Grail
– Jabberwocky – Monty Python’s Life of Brian – Time Bandits – Monty Python’s The Meaning of Life –
Brazil – The Adventures of Baron Munchausen –
The Fisher King – 12 Monkeys – Fear and Loathing in Las Vegas – Lost in La Mancha – The Brothers Grimm – Tideland – The Imaginarium of Dr.
Parnassus – enola interviewt Terry
Gilliam (Nederlands) – enola talked
to Terry Gilliam (Engels)
Ik ben niet snel starstruck, maar toen ik twee jaar
geleden de kans kreeg om een babbel te doen met Terry Gilliam, was
het toch een beetje van dattum. Gilliam is één van mijn filmhelden,
een regisseur die niet in het obligate reeksje “grote regisseurs”
past waar Fellini, Kubrick, Scorsese, Bergman en ga zo maar door
standaard in vermeld worden, maar zijn films zijn wel altijd zo
opmerkelijk, zo gedurfd, zo inventief en individueel dat je er
onmogelijk naast kunt kijken.
In 2007, kort nadat ‘Tideland’ uitkwam, besloot ik de man te
interviewen. Zo simpel was het. Ik had er zin in om dat te doen,
meer niet. Als schrijver voor een Nederlandstalige filmwebsite uit
fucking België, die bemant wordt door een stel
enthousiaste (en, laat ons eerlijk zijn, retegetalenteerde)
vrijwilligers, is het geen evidentie om zo’n man even te spreken te
krijgen, maar what the hell – ik stuurde een mailtje naar
de productiemaatschappij die achter ‘Tideland’ zat met de vraag om
de heer Gilliam te spreken te krijgen en… ik hoorde niets. Drie
maanden lang kwam er geen antwoord, tot er dan plotseling een mail
in de bus zat dat het in orde was – de dag daarop mocht ik om 12
uur ’s middags naar een bepaald nummer in Londen bellen en dat was
dat. Hoe lang zou het interview duren? Basically zo lang Gilliam er
zin in zou hebben. Veel plezier er mee.
Die avond heb ik dus maar als een gek vragen zitten bedenken,
zonder zelfs te weten of ik de helft ervan effectief zou kunnen
stellen. De volgende dag hing ik 45 minuten aan de telefoon met
Gilliam, waarna ik de boel zelf heb afgerond omdat ik geen vragen
meer had. Gilliam toonde zich een intelligente, grappige, eerlijke
man met wie het aangenaam praten was.
‘Volgende week heb ik een vergadering,’ wist hij me te
vertellen, ‘en dan weet ik of we het geld gaan hebben voor de
volgende film.’ De volgende film bleek ‘The Imaginarium of Dr.
Parnassus’ te zijn, nu bij ons in de bioscoop. Naar aloude
traditie heeft Gilliam weer moeten vechten om zijn visie naar het
scherm te krijgen, vooral omwille van de dood van Heath Ledger.
Maar ook naar aloude traditie heeft Gilliam weer een film gemaakt
die alleen van hem had kunnen komen – opmerkelijk, gedurfd,
inventief en individueel. Oké, ook vermoeiend en chaotisch, maar
het zou geen Gilliam zijn moest er geen hoek af zijn.