Nuclear Blast, 2009
Enkele jaren geleden kon je een gokje wagen op welk Pools instituut
als eerst het bijltje erbij neer zou leggen: Paus Johannes Paulus
II of de death metalband Vader. We weten het ondertussen, Popie
Jopie volgde de weg van de dodo en Vader raast als vanouds door op
het pad van de pure death metal, geplaveid met gebroken schedels
van cynische criticasters. Nog maar pas bekomen van hun uitbundig
gevierde zilveren jubileum komen ze weeral voor de pinnen met een
nieuwe studioplaat.
Alhoewel, mogen we nog spreken van ‘ze’? Gitarist en zanger Peter
was natuurlijk al een tijdje het enige originele lid, maar nu ook
tweede gitarist Mauser vertrokken is na meer dan tien jaar en
drummer Novy na vijf jaar is de collectieve kilometerteller van de
band toch drastisch terug gedraaid. Het heeft er de schijn van dat
Vader nu meer dan ooit een soloproject is met sessiemuzikanten.
Niet dat we daar iets van kunnen horen,want van begin tot einde is
dit vintage Vader zoals we die hebben leren kennen na de val van
het ijzeren gordijn.
Necropolis bevat dertien songs, waarvan twee covers en evenveel
‘sfeervolle’ intermezzi. Van de overige negen zijn er dan nog eens
drie die niet of nauwelijks de twee minuten overschrijden, zodat
het met andere woorden een erg gecondenseerd album is geworden.
Uiteraard is dat best – deathmetal en zeker die met de snelheid en
intensiteit van Vader – moet gebald en vinnig op de luisteraar af
kunnen springen om een paar djoefen uit te delen en weer te
vertrekken.
Toch durf ik hier te vloeken in de kerk en een begin van een
vermoeden uit te spreken dat de bron een beetje aan het opdrogen
is. Nauwelijks een half uurtje vers materiaal van degelijke maar
niet uitmuntende kwaliteit getuigt immers niet van ongeremde
creativiteit, na een best of en een ep. Wat we krijgen, is
desondanks nog steeds de moeite, dus we zullen daar maar niet te
lang bij stilstaan.
Wie zoekt naar typische snelle Vader krakers met lekker weghakkende
thrashriffs en flitsende solo’s komt aan zijn trekken bij ‘Rise of
the Undead’, ‘Blast’ of ‘We Are the Horde’. De gitaren zagen zich
een weg door de luidsprekers, voortgejaagd door een snelle en
strakke drummer. De man wisselt geregeld af tussen dubbele
basstukken en typische thrash polka drums; het is een goede drummer
met een perfecte timing maar zonder frivoliteiten.
Vooral in de snelle nummers zitten enkele hooks en refreinen die je
commanderen je hoofd in de nek te werpen en klodders spuug door het
luchtruim te katapulteren, terwijl je met Peter meebrult. Vader
heeft zich altijd wat onderscheiden van zijn collega’s door de
brute en ruwe, maar relatief verstaanbare zanger. Solo’s zijn er
natuurlijk ook en ze zijn zelfs vrij gevarieerd. We worden geregeld
getrakteerd op een vuurwerk van dissonante tremolo’s, maar evengoed
krijgen we wat melodieuzer gitaarspel te horen.
‘When the Sun Drowns in the Dark’ is een nummer met een langere
opbouw, gestoeld op een doomy riff en opvallend melodieuze stukken,
waarin we duidelijk horen dat de band ontstond in de hoogdagen van
de NWOBHM. Af en toe neemt de band wat gas terug zoals in het
razende maar overwegend midtempo ‘Devilizer’ en het trage slepende
‘Impure’, dat eindigt met een interessant stukje bijna zweverige
gitaar.
De twee covers zijn ‘Black Metal’ van Venom en ‘Fight Fire With
Fire’ van Metallica. Die eerste
is erg geslaagd, de chaotische bezetenheid van het origineel krijgt
nog wat extra power door de Vaderbehandeling. Van de Metallicacover
ben ik minder te spreken, maar dat kan ook aan het origineel
liggen.
Vader slaagt er na 25 jaar nog steeds in om scherpe, krachtige
deathmetal te spelen. Aan de ene kant is dat best
bewonderenswaardig, aan de andere kant is het dan ook jammer dat er
op deze cd maar een handje vol songs te vinden zijn die garanderen
dat de band nog voldoende vitaliteit heeft om door te gaan. Na het
beluisteren van ‘Necropolis’ zit ik dus een beetje in dubio: Vader
afschrijven kan echt niet, maar om dit album als geheel kritiekloos
aan te prijzen is het gebodene toch te mager. Fans van de
nieuwerwetse deathmetal zullen zich hieraan geen buil vallen als ze
ook eens de oude school willen checken, zeker niet omdat het een
knallende, hedendaagse mix van Tue Madsen meekreeg.
