Uit
de bossen van Gent kwamen ze met twee, het haar weelderig op het
hoofd en de drums en gitaar zoals immer stevig in de aanslag
houdend; Madensuyu. Hun ‘Woman’ mocht als eerste
het publiek in wandelen, met het overheerlijke ‘Fafafafuckin” in
haar kielzog. Hoewel de heren even dreigend als een opkomend onweer
door het Rivierenhof wervelden, weigerde de bliksem in te slaan bij
de horden vrouwen die op hun paasbest gekleed waren voor een van de
meest sexy mannen in België. Hier en daar wonnen ze toch nog enkele
mannenzielen die zich lieten gaan in ‘Oh Frail’, maar Madensuyu
besloot het bij slechts zes nummers te houden. Pieter-Jan wist wel
nog mee te geven dat hun albums langer duren dan hun set als
voorprogramma van Daan.
De spanning die in het OLT hing, was haast voelbaar. Het
vrouwelijke deel voelde de tintelingen al om Daan en de mannen
zaten duidelijk wachten op de eerste aanblik van Isolde
Lansoen.
Wanneer Daan na een lange intro van z’n band ‘Exes’ op de piano
inzette, profiteerde hij al van de ver ondergaande zon, blinkend in
het spotlicht dat op hem gericht stond. Zijn stem was nog niet
optimaal en meer dan ooit slikte hij de klanken van z’n nummers in.
Het gemis van zijn volle stem werd opgevangen door Lansoen die in
alle nummers stevig doorklonk.
Verscholen achter z’n zonnebril, hing hij rokend over de rand van
zijn piano alsof hij aan de toog van z’n stamcafé zat. Hij mijmerde
even hoe het voelde om weer terug te zijn in wat ooit zijn
thuisstad was, hoestte een grote rochel op en ging verder met
‘Friendly Fire’.
Daan had het de hele set niet onder de markt met z’n bindteksten
(“De beste bindteskten spreek ik niet uit“) en nog minder
met de teksten van zijn eigen nummers. De pupiter met teksten
naast de microfoon, telde blaadje na blaadje de duurtijd van de set
af. Waar Daan tekortschoot in de kennis van zijn nummers, miste hij
nergens in de kwaliteit van zijn performance. Hij ontpopte zich,
niet in het minst dankzij het fantastische ‘Icon’, tot een
incarnatie van the man in black Johnny Cash. Die zwarte zonnebril,
zwarte pak, diepe stem… hij heeft alles mee. Hij maakte er een
uitgebreide set van waarin naast zowat de het hele album ‘Manhay’
ook onder andere de fantastische Dead Man Ray-oldie ‘Woods’ en
‘Fireproof’ hun plaatsje vonden.
Hij wist zich samen met z’n band naar een hoogtepunt te werken met
het elke luisterbeurt beter wordende ‘Crawling from the Wreck’ en
het onvermijdelijke ‘Swedish Designer Drugs’.
Mochten er nog filmrolletjes bestaan hebben, zouden er die avond
honderden zijn opgegaan aan het kopje van Mr. Stuyven. Hij bedankte
zijn uitzinnige publiek met de zeldzaamheid van een goede cover
‘Fuzzy’, uiteraard ‘Housewife’ en het wondermooie toemaatje ‘Icon’.
Een echte bis, maar in een ander jasje: allemaal rond de microfoon,
Daan op gitaar en Otti van der werf aan de champagnefles. Nog een
kurkje meer dat die avond knalde.
