Murcofs jongste telg is een buitenbeentje. Ter gelegenheid van Les Grandes Eaux Nocturnes maakte hij een conceptalbum dat de historische sfeer van de Barok verenigt met eigentijdse ambient soundscapes.
Negentig jaar geleden was het kasteel van Versailles de ontmoetingsplaats om een Europees vredesverdrag te ondertekenen dat de naoorlogse plooien moest gladstrijken. Anno 2008 deed het imposante barokke bouwwerk ondermeer dienst als decor voor Les Grandes Eaux Nocturnes, een jaarlijks festival van geluid, licht en water. Voor deze gelegenheid maakte de Mexicaan Fernando Corona — aka elektronica-artiest Murcof — een begeleidend conceptalbum.
The Versailles Sessions mag niet gezien worden als opvolger van Cosmos, dat verraadt de naam zelf. De beginletters van voorgaande albums stelden zich namelijk netjes in een rijtje op om de naam Murcof te vormen, na Remembranza en Cosmos zou dus logischerwijs een O moeten volgen. The Versailes Sessions is een tussendoortje dat de aanzet geeft tot het aankomende album Océano, maar hoeft niet onder te doen voor zijn voorgangers. Murcof ontpopt zich weer als wever van onaardse klanktapijten die aan de ijle soundscapes van Fennesz herinneren, en spant die rond authentieke barokinstrumenten. Klavecimbel, fluit en viool worden echter niet gespaard van Murcofs elektronische trukendoos en vallen soms amper nog te herkennen. Hierdoor brengt hij de tijd van weelderige pruiken en strak aangespannen korsetten weer tot leven, maar vervormt daarbij het tafereel tot een haast vervreemdende, dreigende en zelfs etherische luisterervaring.
The Versailles Sessions telt zes composities die voor een onoplettend oor als stuurloos kunnen klinken, maar eigenlijk ingenieus zijn opgebouwd. Refrein en strofe zijn uit den boze bij Murcof, zijn klanken en melodieën vloeien eerder organisch in elkaar over. In de eerste twee nummers treedt de viool op de voorgrond. In "Welcome To Versailles" klinkt die nogal theatraal en ondergedompeld in galm, in "Louis XIV’s Demons" weerklinkt echter een innerlijke strijd, rauwer en tot op het bot.
Murcof laat de geest grensverleggende richtingen uit slingeren en verraadt nooit op voorhand wat komen zal, waardoor overgave de enige mogelijkheid is. "Spring In The Artificial Gardens" rijgt diepe klavecimbelakkoorden aaneen met suizende geluidsgolven die als mist door de valleien van stilte spoken. Ieder akkoord brengt minieme nuances aan die het pad op hun beurt effenen voor nieuwe wendingen. "A Lesson For The Future, Farewell To The Old Ways" speelt nog sterker met wisselende gemoedstoestanden. Een hemels koor ebt gauw weg en leidt een forse sopraan in die dramatische en onheilspellende hoogtes opzoekt. Terwijl de dreiging nog nazindert, brengt een lieflijk klavecimbel soelaas.
Voor de afsluiter "Lully’s "Turquerie"" wordt de eerste en meteen ook de laatste downtempo beat van het album bovengehaald, die samen met een grommende didgeridoo de ruggengraat van een tocht doorheen de brousse vormt. Tsjirpende krekels en elektronische insecten doemen op, een laatste fluitje dwarrelt voorbij en dan valt de laatste oorverdovende stilte. Tijd om terug te keren naar het hier en nu.
Hoewel als conceptalbum bedoeld, is The Versailles Sessions een verrijking en verdieping van Murcofs oeuvre, een geestverruimend staaltje vakmanschap dat dezelfde sferen opzoekt als Jóhann Jóhannsson of William Basinski, en het meest tot zijn recht komt bij complete overgave, buiten de grenzen van tijd en ruimte.
