Met stemmen van: Bruno Vanden Broecke, Jelle De Beule, Tom Van
Dyck, Frank Focketyn, Tanja Van der Sanden, Jonas Geirnaert
e.a.
75 min. – B – 2009
Zijn wij Vlamingen dan toch grotere navelstaarders dan we denken?
Terwijl Wallonië, Frankrijk en de rest van de wereld plat ging voor
de animatieserie ‘Paniek in het Dorp’ van Vincent Patar en Stéphane
Aubier, kenden wij Cowboy, Paard en Indiaan met moeite van het
‘Oui, allo?’- voorfilmpje van filmdistributeur Cinéart. Foei, foei!
Het leuke spotje weet wel telkens een glunder op ons gezicht te
plakken vóór we volledig relaxt aan de betere film beginnen. De
ideale teaser dus om ons naar de cinemazaal te lokken en de lange
groene sofa in te duikelen met de gsm-ende cowboy, de kortgewiekte
indiaan en het glanzende paard. Wat blijkt? Ze zijn très
sympa!
Wie paniek zaait, oogst het ook en Cowboy en Indiaan zijn meester
in het verstoren van de rust in het idyllische boerderijdorpje. De
miserie begint wanneer ze voor hun papa Paard een origineel
verjaardagscadeau willen maken: een barbecue. Daarvoor hebben ze
baksteken nodig, veel bakstenen! Alleen loopt er iets mis met de
online bestelling, waardoor er geen vijftig, maar vijf biljoen
bakstenen geleverd worden. Een lading die moeilijk te verstoppen
valt voor Paard, die elk moment van zijn bezoekje aan Mevrouw
Longrée, de sexy pianolerares, kan terugkeren. Het is het begin van
een verhaal vol absurde gebeurtenissen en onverwachte wendingen. Of
had u het zien aankomen dat ze nog bij het middelpunt van de aarde
zouden belanden? Ik dacht het niet.
‘Paniek in het Dorp’ is gemaakt volgens de zeer eenvoudige regel
‘niets moet, alles mag’: de gekste dingen kunnen gebeuren en niet
alles hoeft steek te houden. Het lijkt wel of een kind zijn gangen
mocht gaan met de figuurtjes en boerderijdiertjes uit ons
collectief speelgoedgeheugen (inclusief gekke stemmetjes) en ze het
gewoon stapje per stapje met een camera hebben vastgelegd. Alleen
krijgen we dat kind nooit in beeld. Dat zit wellicht diep verstopt
in het hart van de makers Patar en Aubier. Nee, kabouter Wesley van
Jonas Geirnaert is nooit veraf. Valt er in dat stripje een koe uit
de lucht, dan kijkt er ook niemand meer raar op. Leve de anarchie!
Vijfenzeventig minuten achter een grappig stel ADHD’ers rondhoppen,
is alleen net iets te veel van het goede. De lotgevallen van
Indiaan en Cowboy werken dan ook beter in een iets meer afgebakende
vorm van sketches van enkele minuten. Desondanks weet ‘Paniek in
het dorp’ zodanig te charmeren dat je niet anders kunt dan
allerhande applausjes uitdelen.
Voor de visuele inkleding allereerst. De beelden uit ‘Paniek in het
dorp’ zijn namelijk een feestje voor ons animatieminnend oog en een
sterk staaltje fantasieprikkelen. Zonder dat de mannetjes
expressief kunnen zijn met hun ogen of mond, lukt het de animators
toch om de stopmotionvrienden een zekere diepgang te geven, puur
door hun bewegingen en dialogen. Als de plasticinepopjes praten,
dan wippen ze gewoon van het ene been op het andere. Simpel, maar
blijkbaar genoeg en zeker plezant om naar te kijken. Hoedje af voor
de decors, die zijn prachtig: de muziekschool met de rondomronde
piano, de gekke autootjes, allemaal minutieus in elkaar geknutseld…
een groot contrast met wat we op animatievlak tegenwoordig gewoon
zijn, maar minstens even leuk. Dat het sterke punt van de film niet
het scenario is, maar de visuele creativiteit is, blijkt uit de
talrijke visuele grappen, zoals de reuze chocoboterham. Ja, daar
zijn de twee getalenteerde Walen het best in: een hele wereld bij
elkaar verzinnen, grappige combinaties samenbrengen en die
vanzelfsprekend doen lijken.
Monden die niet kunnen bewegen? Dat schuift natuurlijk het probleem
van lipsynchronisatie van de baan. Maar goed stemmenwerk blijft
uiteraard belangrijk als expressiemiddel van de mannetjes en manier
om het plastiek een eigen willetje te geven. Frank Focketyn als
lichtgeraakte buurman Boer Stevie en An Miller als sexy merrie
mevrouw Longrée zetten met stip de beste karikaturen neer. Focketyn
teert duidelijk op zijn kennis van het Absurdistans en zijn droger
dan droge klanken, An Millers stem klinkt dan weer zo sensueel
alsof ze persoonlijk aan uw oor aan het knabbelen is. Bij hen is
het vanzelfsprekend om je in te leven in hun personages en je weet
ook altijd wanneer ze aan het woord zijn. Ook de andere stemmen van
‘Het Eiland’ en ‘Neveneffecten’-acteurs (Jelle De Beule als
Indiaan, Bruno VandenBroecke als Paard en Tom Van Dyck als cowboy)
zijn geslaagd, maar soms durven er al eens wat letters opgeslokt
worden door de draaikolkende actie. Geen verwijt, slechts een feit.
‘Paniek in het dorp’ is het ideale excuus om nog eens ongeremd
‘boerderijtje te spelen’, op de meest bevredigende manier mogelijk:
wild, lekker over the top en improviseren tegen de
Kimberlysterretjes op. Heerlijk geslaagde creatieve kronkels op een
bedje van zottigheid. Het verhaal is alleen zo’n zuchtje dun, dat
de lotgevallen van onze lieve vrienden als korte sketches net iets
beter tot hun recht komen. Benieuwd of Jan Eelen zijn slag haalt en
rood licht krijgt om de reeks kortfilmpjes uit 2000 ook te dubben.
Ja, allo, dat zou geweldig zijn, niet Indiaan?
