The Veils + Richard Swift




Het
is altijd uitkijken naar een optreden van The Veils. Ze hebben nu
al drie albums vol goede tot briljante nummers volgepend om de
setlist mee te vullen en slechts weinig frontmannen gaan zo
volledig op in hun voordrachten als zanger Finn Andrews. Er waren
dan ook geen geldige excuses om er niet bij te zijn in de AB.

Ook het voorprogramma kon als naam wel tellen. Daarvoor was immers
niemand minder dan de Amerikaanse singer-songwriter Richard
Swift
ingeschakeld, die qua naambekendheid niet echt moet
onderdoen voor The Veils. Qua performance zouden we hem echter nog
niet op dezelfde hoogte durven plaatsen. Natuurlijk, Swift is een
puike zanger, heeft een hoop leuke soulvolle nummertjes, en lijkt
best een geschikte kerel. Jammer genoeg hebben we daarmee meteen
ook zijn optreden samengevat: aardig, maar nergens
verbluffend.

In het verleden zijn The Veils er wel al vaak in
geslaagd ons met verstomming te slaan, maar het was nog de vraag of
hen dat ook deze keer zou lukken. De Nieuw-Zeelanders waren dan wel
met een nieuwe plaat vol prachtige songs naar Brussel afgezakt,
maar ook met onheilspellend nieuws vanuit kamp Finn Andrews. We
voelden de bui al hangen toen de boomlange en graatmagere zanger
het publiek met hese stem begroette: “Mijn grootste zorg is niet
als Rod Stewart te klinken”. Ook Grote Stemmen als Andrews krijgen
wel eens af te rekenen met een verkoudheid, al kon de timing wel
beter voor de Belgische fans. Finn – zoals gewoonlijk met hoedje op
het hoofd – liet al lachend weten dat een tequila hem wel deugd zou
doen en de man kreeg warempel op tijd en stond een bekertje
toegestopt door bekommerde toeschouwers. Ze werden beloond voor hun
zorgzaamheid: Andrews’ stem werd nog redelijk goed gesmeerd (weinig
zangers die met zulke gehavende stembanden nog zo goed in het
gehoor blijven liggen) en de zanger sloot het publiek – dat nergens
blijk van teleurstelling gaf – zichtbaar in de armen. Zo open en
charmant zagen we de anders nogal in zichzelf teruggetrokken
frontman nooit eerder. Waar een paar shotjes tequila allemaal niet
goed voor kunnen zijn.

En zo werd het weer een avond van puur genot in het gezelschap van
onze favoriete Nieuw-Zeelanders. Er werd geopend met ‘Three
Sisters’ van het nieuwe album ‘Sun
Gangs
‘, dat zo goed als volledig verweven was doorheen de hele
set en waar de band duidelijk erg trots over was. Wij waren het
meest ondersteboven van de scherpe single ‘The Letter’, de
melodieuze nummers ‘Sit Down By The Fire’ en ‘The House She Lived
In’, en het waanzinnige ‘Larkspur’ dat zich qua onderhuidse
intensiteit kan meten met ‘The End’ van The Doors. Ook ‘It Hits
Deep’ bekroop ons dankzij de prachtige samenzang tussen Andrews en
zijn lieflijke in het wit getooide achtergrondzangeres.

Naast nieuwe songs werd er soms ook teruggegrepen naar het werk van
de tweede, alom geprezen plaat ‘Nux
Vomica
‘. Naast de meezinger (jawel, die maken The Veils heel af
en toe ook wel eens) ‘Advice For Young Mothers To Be’, kregen we
door merg en been gaande versies van ‘Not Yet’ en ‘Jesus For The
Jugular’ geserveerd. Vooral in laatstgenoemde zag Andrews zich
gezien zijn vocale mankementjes genoodzaakt nog dieper te gaan dan
anders. Tijdens zijn bezeten performance mocht de met bloemetjes
versierde microfoon er aan geloven en werd ook zijn reeds
geschonden gitaar nogmaals op de proef gesteld. Topklasse.

Na de eveneens overtuigende bisnummers (‘Scarecrow’ en ‘Nux
Vomina’) bleef Finn nog even hangen terwijl zijn bandgenoten al
achter de coulissen verdwenen. Op een akoestische gitaar willigde
hij nog enkele verzoekjes van het publiek in, die – duidelijk tot
zijn grote teleurstelling – bijna uitsluitend van op het
debuutalbum kwamen. ‘Lavinia’ werd zoals gewoonlijk de ultieme
crowd pleaser, verder kregen we ook nog ‘The Tide That Left And
Never Came Back’ te horen. Na lang aarzelen over het al dan niet
spelen van ‘The Wild Son’ besloot Andrews uiteindelijk toch maar
voor de titeltrack van de nieuwe plaat te kiezen. Het werd een
prachtig intiem slotstuk, een keuze die allicht niemand zich
beklaagde.

Verkoudheid of niet, Finn Andrews en de zijnen hebben alles in huis
om een mens van zijn sokken te blazen. De Nieuw-Zeelanders
schotelden ons alweer een voortreffelijk concert voor met een
intensiteit die dagen nadien nog steeds nazindert.

Meer afbeeldingen The VeilsRichard Swift

Release:
11 mei 200
AB, Brussel

aanraders

verwant

Eindejaarslijstje 2023 van Matthieu Van Steenkiste

Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat...

The Veils

16 juni 2023Mezz, Breda

Hoe vaak hebben wij hier al de lof gezongen...

The Veils :: … And Out Of The Void Came Love

And out of the void came love, en zoals...

Finn Andrews :: 16 mei 2019, Minard Schouwburg

Alsof alles met The Veils maar een vingeroefening was....

Finn Andrews :: A Shot Through The Heart (Then Down In Flames)

Na vijf platen met The Veils heeft Finn Andrews...

recent

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in