Van
schattige, kleine, met vervaarlijk uit de neus hangende
snottebellen peuter tot wijs en zwaar op de wandelstok leunend
oudje. Deze levensweg wil Röyksopp hun nieuwe muzikale tandem nog
dit jaar laten bewandelen. Nog maar net komt ‘Junior’ piepen of
zijn oudere ik staat al om de hoek te piepen om hem naar z’n
jeugdige jaren te laten verlangen.
Het singletje ‘Happy up Here’ dat ‘Junior’ netjes in de kinderwagen
richting het grote publiek duwt, klinkt vrolijk als de
zomercocktail die ‘Eple’ ook ooit was en nog steeds is. Toch moet
‘Happy up Here’ de duimen leggen voor de wereldberoemde grote
broer. De rest van de plaat vergaat het niet veel beter. Röyksopp
worstelt om onder het juk van die eerste sublieme plaat uit te
raken, maar lukt er met deze plaat – net zoals met de vorige ‘The
Understanding’ – niet in. ‘Happy up Here’ is ook nogal een
misleidende opener voor het album. Want wie verwacht dat de
dansschoentjes aan de voeten mogen blijven en de vreemde
armbewegingen nog niet meteen opgeborgen hoeven worden, zit goed
mis. Deze single is het meest atypische en in het licht van de
plaat zelfs iets te vrolijke nummer op deze plaat. Gewoon een
nummertje dat ze vergeten waren op ‘Melody A.M.’.
Voor ‘Junior’ voerde Röyksopp een batterij bekende Zweedse stemmen
aan, waaronder Lykke Li, Robyn
en Karin Dreijer, om de nummers op te luisteren. De eerste, van een
ijzig fragiele stem voorziene, muzikale legkip die uit het kooitje
getoverd wordt is Robyn die ‘The Girl And The Robot’ tot zilver
maakt op deze plaat. Hoewel dit nummer pas echt goed wordt na een
diepere luisterbeurt, want wanneer er slecht een half slapend oor
tegen de boxen plakt, zou dit het even goed de laatste van Ian Van
Dahl-strekking kunnen zijn die een of andere Amerikaanse blonde
lieten opdraven voor de occasionele vocals. Maar ‘The Girl And The
Robot’ is gelukkig meer dan dat. De zielige tekst van het eenzame
meisje aan de telefoon, haar licht boze ondertoon en de dreigende
beat maken het tot een geslaagd geheel; zilver dus. Maar het goud
van deze plaat ligt verscholen in ‘Tricky Tricky’, een song die
klinkt of hij recht uit het kermisspookhuis is ontsnapt, gezegend
met een beat die je bruusk alle richtingen uitduwt. De afwerking
met de overheerlijke stem van Karin Dreijer (zie ook Fever
Ray) maakt de boel nog beangstigender dan het al was. De song
had uiteraard perfect gepast op een plaat van The Knife, maar staat
nu op ‘Junior’ en dat deert niet.
Net als alle kleine kinderen wordt ook ‘Junior’ ook graag in slaap
gewiegd en Röyksopp zorgde als goede vader dan ook voor de nodige
in meligheid gedompelde nummers zoals ‘Vision One’ met Anneli
Drecket als tante Vaak, de compleet overbodige soundscape ‘Silver
Cruiser’ die het wellicht wel goed zal doen bij de aftiteling van
een National Geographic-documentaire en het ietwat saaie ‘Röyksopp
Forever’. Als dit de eeuwige Röyksopp moet worden met viooltjes en
iele elfengezangen, dan wordt het nog bang afwachten.
Op ‘This Must Be It’, ook weer zo’n donkere Dreijer-song, kunnen de
armen dan wel weer eens goed in de lucht gegooid worden. ‘True to
Life’ laat van zijn kant nog toe om loungy en krols over de vloer
te kruipen en bij ‘Miss It so Much’ zou de lokale KVLV nog wel een
bijpassende feeërieke dans kunnen verzinnen, maar voor de rest
blijft ‘Junior’ toch een luisterplaat.
De vraag blijft of ‘Senior’ volwassen zal zijn in The Knife-zin met
meer lekkers als ‘Tricky Tricky’ of zich helemaal zal storten in de
elfen en trollen-soundscapes als ‘Miss it So Much’. Ondertussen
moet u zich zoet houden met een plaat die het midden houdt tussen
‘The Understanding’ en ‘Melody A.M.’ en drie uitstekende nummers
bevat die de barsten van de rest mooi bijplamuren.
