Ergens ongestoord middenin het brede spectrum aan subgenres van
hardrock en metal bevindt zich een mistige zone gekend als
‘stonerrock’. Met dat etiket is iets raars aan de hand:
zeer weinig deftige bands willen het immers dragen. Ze beweren
onder meer dat ze zich erdoor te beperkt voelen of dat het meer op
een levenswijze dan op een muziekstijl slaat. Ik ben zelf geen
muzikant en dus niet op zoek naar een sonische identiteit en als
recensent geef ik geen moer om dit soort geleuter van de
achterhoede. Maar volgens alle inclusieve of exclusieve definities
die je maar kunt bloggen is Ramon Zarate een (relatief) nieuwe
Belgische stonerrockband. En dat is best positief want onlangs
stopten The Killbots en El Guapo Stuntteam; Cowboys &
Aliens gaven al langer de pijp aan Maarten. Er is met andere
woorden naast Cabrón en het heropgerichte Hulk(k) wel wat
plaats op de kleinere rockpodia van het land voor rauwe,
laagvliegende hardrock met een ‘do or die’ mentaliteit.
Als je dan voor zo’n podium staat, zou het je pret niet mogen
bederven wanneer een bepaalde riff of harmonie wat veel aan Kyuss
dan wel QOTSA herinnert. De kunst voor de band is dus om in
hun songs zulke ergernissen de kop in te drukken voor ze de kans
krijgen voor de luisteraar thuis wel de pret te bederven. En dat is
iets waar deze Ramon Zarate grotendeels in slaagt. Het betreft hier
wel degelijk een echte band bestaande uit vier mensen afkomstig uit
het Luikse. Het album werd trouwens in Spanje opgenomen ik weet
niet of het iets te maken heeft met de bandnaam of de afkomst van
de bandleden maar de hitte heeft in ieder geval zijn sporen
achtergelaten in de nummers van deze lp.
Vonkende hitsigheid en broeierige opwinding zijn de rode draad
doorheen alle nummers. Titels als ‘Outta Line’, ‘Backseat’, ‘Fuck
Me’ en ‘Sex Me Honey’ laten hun intenties met de vrouwen duidelijk
blijken. Vooral met het laatste nummer uit dat lijstje zullen ze
enkel de ‘foute’ meisjes aantrekken, of zou dat net de bedoeling
zijn? Ongetwijfeld een aantrekkingsfactor is de raspende stem van
zanger/gitarist Ivan Delcastillo. De man durft het bovendien aan om
geregeld eens flink uit te halen en dat heeft zeker zijn charmes
want hoewel lichtjes geforceerd, blijft zijn stem steeds menselijk
klinken. Weliswaar een mens met een beroerde stemhygiëne maar ook
daar zijn bepaalde vrouwen zeer gevoelig aan. De gitaren zitten
meestal wat strakker in het keurslijf. Hier en daar vangen we een
solo op maar meestal wordt er op onze heupen gemikt door strakke
riffs uit de snaren te trekken terwijl de fuzz-knop zover mogelijk
openstaat. Het gashendel durft men wel eens laten vieren. Zo is
‘Outta Line’ een ranzig stukje blues met overfuzzte gitaren. ‘Dust
to Dust’ is ook enkele tikjes trager maar zeker niet softer. Het is
een nummertje voor in de auto op een hete zomerdag. De roffelende
drums, de knorrende bas en de vet aangezette vocalen maken dit een
lekker deuntje om mee te brullen achter je stuur. De drummer van
Ramon Zarate heeft wel vaker een hand (en een voet) in de kracht
van de nummers. Hij heeft een ietwat losse maar redelijk
hyperkinetische stijl; de roffels en hoekig ritmes die hij uit de
ketels en deksels martelt, geven de nummers een positieve
jachtigheid. Niet alle nummers worden ‘pedal to the metal’
afgehaspeld en ook in de tragere stukken blijft hij de boel
rechthouden. Hier en daar wordt er toch een beetje van de
ranzigheid weggepoetst. Zo hoor ik wel wat Seattle-invloeden in het
voorlaatste nummer ‘Neverland’. Na het laatste nummer worden we
getrakteerd op een akoestisch intstrumentaaltje dat ook nog best te
pruimen valt.
Geen wereldplaat deze eerste van Ramon Zarate maar dat hoeft ook
niet. Het viertal uit de vurige stede speelt recht voor de raapse
hardrock met het hart op de tong en de testikels uitdagend
bungelend in de broek en dan zijn uw ‘tripes‘ belangrijker
dan uw toonladders. Een aanrader dus voor iedereen die niet genoeg
aan zijn trekken komt bij radiorock. Wel uitzien voor
dopingcontroles want uw testosterongehalte zal nogal omhoog
schieten.
