Als er over de Italiaanse Republiek gesproken wordt, dan vervalt men snel in geëmmer over pasta en de maffia, Berlusconi en de Decamerone, en dat terwijl er een trio rondloopt dat al jaren muziek maakt dat tot het beste van de continentaal-Europese rock gerekend mag worden. Tijd om de oren te openen voor het zoveelste offensief van een zwaargewicht in een ideale wereld.
Op papier is het trio Zu zowat de ideale band. Maak een lijstje van kwaliteiten die je hoog in het vaandel voert en de kans is groot dat je in hun geval overal een kruisje bij mag zetten. Ze trekken al ruim een decennium de wereld rond in een bestelwagen. Score: meer dan duizend (!) optredens. Ze zitten geen minuut stil en duiken op regelmatige tijdstippen de studio in. Score: 14 albums. Op zoek naar een frisse sound? Zu is de incarnatie van de amper stilzittende, alles absorberende, nooit zichzelf herhalende band. Natuurlijk, door die wat aparte line-up (drums, bas, baritonsax) heb je een sound die onmiskenbaar die van Zu is, maar er zijn weinig bands die zo’n gretigheid, zo’n passie, zo’n energie aan de dag leggen, op én naast het podim.
Dat aanpassingsvermogen en de bereidheid om in de ring te stappen met andere kanonnen heeft ook al geleid tot double bills en collaboraties waarbij de liefhebber van avontuurlijke muziek meteen week wordt. Of het nu gaat om de Scandinavische jazzkanonnen Paal Nilssen-Love en Mats Gustafsson, de punks van NoMeansNo en Melt Banana, de geluidsterroristen van Lightning Bolt en The Locust, de alt-metaliconen van The Melvins en Fantômas, wandelende monsterlong Peter Brötzmann, Sonic Youth-opperhoofd Thurston Moore of hip-hopguerilla Dälek; allemaal hebben ze de unieke energie van de hectische, steeds evoluerende band die het terrein tussen jazz, punk, noise, metal en experiment verkent aan den lijve mogen ondervinden
Wilde dat in het verleden al eens leiden tot afmattende staaltjes gulzigheid en overdaad die cohesie ontbeerden — iets dat de furieuze concerten ten goede komt, maar niet de albums, — dan heeft de band met Carboniferous zijn meest homogene en gebalde plaat gemaakt. Niet enkel vormen alle songs duidelijk een deel van een overkoepelend geheel, ook de productie, die potiger dan ooit is, zorgt ervoor dat het trio tegelijkertijd een pak zwaarder én toegankelijker klinkt. Waren er in het verleden al verwijzingen naar de op zich staande genres die Melvins en Fantômas heten, dan is Zu met Carboniferous een paar stappen meer in die richting geëvolueerd.
Opener "Ostia" is meteen een klassieke toevoeging aan het oeuvre, met een repetitieve attack die rechtstreeks uit het New York van begin jaren tachtig lijkt te komen. ’Wave’ lijkt het sleutelwoord, tot de gierende saxstoten van Luca T. Mai hun intrede doen. Daarna is het hek van de dam en krijg je een afwisseling van rechtlijnig gebonk en stukken die zo op een album van NoMeansNo hadden gekund: wild, energiek en toch groovy. Idem voor "Erinys", een spastische brok jazzpunk die perfect aansluit bij de ketelherrie van genrepioniers The Flying Luttenbachers. "Carbon" heeft dan weer meer gemeen met de hoekige, instinctieve improvisaties van Brötzmann & co.
Terwijl "Soulympics", de aanvaring met Mike Patton, niet echt tegemoet komt aan de verwachtingen, doet de song met King Buzzo van The Melvins dat wel: "Chthonian" is een uit z’n voegen barstende kolos die sludge, punk en free jazz omzet in een resultaat dat even straf is als hij belooft. Want laat er geen twijfel over bestaan: sommige van deze songs zijn gewoonweg overdonderend cool door die onwerkelijke sound, die onvoorspelbare, nietsontziende combinatie van opgestoken middenvinger, enorme bagage en de intentie om er iets mee aan te vangen. Wie dit jaar met straffer lawaai dan "Axion" en "Obsidian" uit de hoek wil komen zal van goeden huize moeten komen.
Simpel gesteld: Carboniferous is een waarachtige BOM van een plaat, een avontuurlijke en excentrieke sloophamer die geen spaander heel laat van verwachtingen en de concurrentie. Emotionele impact zal deze instrumentale forsbollerij doorgaans niet hebben, maar als het om op een zilveren schijfje vastgelegde opwinding gaat, dan is Zu de komende tien maanden de te kloppen band.
Zu speelt op het door Dälek gecureerde Sonic City festival (4-5 april in Kortrijk). Bassist Massimo Pupillo staat er ook met The Small Silence, een jazz/noise-project met drummer Paal-Nilssen Love, gitarist Terrie Ex en saxbeest Mats Gustafsson.
