Eigengereid
betekent volgens Van Dale: eigenmachtig optredend. Maar eigenlijk
zou er gewoon moeten staan: ei-gen-ge-reid bn, white
circle crime club.
Deze Antwerpse band brengt albums uit in eigen beheer (crime club
recordings) en hokt samen in een koude studio in het enkel tot de
dronken verbeelding sprekende Chimay, om deze albums te creëren. Af
en toe mag er iemand achter de knoppen zitten om hun lawaai in
goede banen te leiden, maar dat is ook geen zekerheid. Niet meteen
de aanpak om op snelle wijze een gooi te doen naar de wereldroem.
Toch is dit een van de grootste, en helaas te vaak onbeminde bands
van dit kleine, koude land. De Antwerpse heren reisden al de halve
wereld rond en warmden het publiek van bands als TV On The Radio,
Blood Brothers en No Age op en staan dit jaar zelfs op
SXSW(showcase festival) in Texas, maar dat lijken hier niet echt
door te dringen.
Gisteren stonden ze gewoon in het “kaffee” van de Beursschouwburg
te Brussel en speelden voor de happy few tot wiens oren hun muziek
al is doorgedrongen. Het is een beetje een vreemde locatie om zo’n
explosieve en noisy groep te laten spelen. De lange tafels nodigen
uit tot het herbergen van luie krenten en er heerste wat
onduidelijkheid omtrent ‘blijven zitten’ of ’toch maar rechtstaan’
onder de aanwezigen. Resultaat: een mix van hangende, reikhalzende
toehoorders en onwennig rechtstaande mensen. Maar zoals het een
rasechte liveband betaamt, pakten ze het publiek volledig in,
inclusief het rode strikje eromheen.
De benen van de Matthé-broers stampten weer spastisch en haast
synchroon op het podium nog voor ‘Noharmy’ goed en wel begonnen
was. De band die we hier te zien kregen, klonk als een geoliede
machine, meer dan bij het uitbrengen van ‘Pictures of Stares’ een
dik half jaar geleden.
Er was ook zeer veel ruimte voor improvisatie, ten bewijze ‘Present
Perfect’ dat ergens halverwege de weg leek te verliezen na het
geram met stokjes van Sis, maar door Krist Torfs haast op eigen
kracht weer terug in het gareel gedrumd werd. Deze drummer wordt
terecht met veel respect behandeld, want wat de man uit de trommels
weet te halen, slaat af en toe met verstomming. Jelle De Cremer
doet vaak genoeg een stapje opzij om hem voldoende ruimte en licht
te geven.
Een van de hoogtepunten was ‘Occasionalesque’ dat demonisch werd
uitgesponnen. De vervaarlijke bas en die waarschuwende drums op de
achtergrond vragen erom een spanning op te roepen die je haast gek
maakt van paranoia. Om over die lijzige samenzang nog maar te
zwijgen. Het publiek lekte er duimen en vingers bij af.
Het afsluitende trio ‘Maples’, ‘Stares’ en ‘A Real Good Name’ was
bijna ondraaglijk goed. White Circle Crime Club kietelt je
nieuwsgierigheid en lokt je met vreemde, doch aantrekkelijke
geluiden die je graag van kortbij had onderzocht om je daarna hard
weg te duwen en je rillend van adrenaline achter te laten. Je wil
alleen maar meer. Maar er kwam niks meer, met ‘A Real Good Name’
hadden Jan, Sis en Jelle tezamen het concert uitgezongen en lieten
het daar ook bij. Schoorvoetend gehoorzaamde het publiek en besloot
zich nog maar even te wentelen in de gedachte aan dit heerlijke,
iets te korte concert.
