Opnieuw een Soulwaxmas dit jaar, maar of dat echt nodig was, is maar de vraag. Een selectie van de affiche van vorig jaar geeft nogmaals present, zij het zonder dat daar echt reden toe is. Nieuw werk is immers doorgaans zoek, net als overtuigingskracht en bevlogenheid.
Gemengde gevoelens bij deze editie van Soulwaxmas. Héél gemengde gevoelens zelfs. Op zich is dat vrij vreemd, want bleek immers vorig jaar niet dat het concept van Soulwaxmas best snor zat? Soulwax organiseerde toen een kerstfeestje in zijn thuisstad en wat een gezellige avond in het ICC had moeten worden, barstte enigszins uit zijn voegen tot een would-be I Love Techno in Flanders Expo. Ondanks het bunkergevoel van die locatie, was Soulwaxmas een schot in de roos. Eindelijk een kerstfeest waar elke glimlach oprecht is, de muziek om duimen en vingers van af te likken én waar je jezelf op een kleine platenbeurs een leuk kerstcadeau kon kopen. Om nog maar te zwijgen over de botsauto’s. En dat voor het belachelijke bedrag van twintig euro.
Een jaar later blijkt dat het nog groter kan. Soulwaxmas gaat internationaal: op vier dagen doet de electrokaravaan evenveel steden aan: Parijs, Rotterdam, Berlijn en … Hasselt. De organisatie van Soulwaxmas blijkt dit jaar immers niet meer in handen te zijn van een hippe Gentse dancing maar van een sympathiek Limburgs popfestival. De verplaatsing naar de Grenslandhallen zorgt er weliswaar voor dat het gebeuren ditmaal plaatsvindt in een ietwat gezelligere omgeving, maar anderzijds heb je als bezoeker wel heel fel het gevoel dat je op Polsslag beland bent. Zeker gezien ook nu de twee rooms genoemd zijn naar Pukkelpop-podia.
En dat is nog een veeg teken aan de wand: twee rooms. Vorig jaar telde het gebeuren, de dj’s aan de platenbeurs meegerekend, zowaar vijf podia. Dit jaar lijkt het erop dat de organisatoren simpelweg een best of-versie voorschotelen: slechts drie nieuwe namen op de affiche, en dat voor een ticketprijs die bijna verdubbeld is. Zoiets zorgt voor een wrange smaak bovenop een wel erg hoog déjà-vugevoel.
Want ook ditmaal komt bijvoorbeeld Das Pop de wereld tonen dat de groep nog bestaat. Het gezelschap is met het ondertussen simpelweg tot Das Pop omgedoopte Postcards From Fuckland stevig op weg Guns N’ Roses naar de kroon te steken met een veelvuldig vertraagde release. Afgaand op de vlotheid waarmee Bent Van Looy het publiek uit zijn hand laat eten, kan voorlopig nog reikhalzend naar die nieuwe plaat — die voor begin 2009 gepland zou staan — uitgekeken worden.
Een ander vast onderdeel tijdens Soulwaxmas blijkt de verrassingsact te zijn. Ditmaal geen foute naam zoals Regi, maar een in het wereldje op handen gedragen Busy P. Wie stiekem hoopte op een live-act was eraan voor de moeite, maar het moet gezegd: Mr. P. behoort tot de top, op meer dan één vlak. Pedro Winter, zoals de man voluit heet, is manager van Cassius en Daft Punk én runt het onvolprezen Ed Banger-label. Daarnaast is Busy P dus ook dj, en nog een behoorlijk goede ook. Ja, zijn plaatkeuze slingert heen en weer tussen veilige Ed Banger-geluiden en dance op het randje van platte trance, maar het werkt: P zorgt voor een onderhoudende set die alleen op het einde even uit de bocht gaat. P begaat immers de typische fout om climax op climax te willen stapelen, waardoor het eigenlijke effect van het hoogtepunt uitblijft.
Maar wat zou het, want geen halve minuut later staat Soulwax op het podium, opnieuw — na Pukkelpop — voor de aller-laatste keer voor er aan een nieuw project gewerkt wordt. En dat wordt stilaan tijd. Hoe sterk het viertal ook ditmaal inhakt op het publiek: het nieuwe is er onderhand wel af en wie de band het afgelopen jaar reeds aan het werk zag, heeft de heren al overtuigender uit de hoek zien komen.
Het duurt dan ook even voor de heren op kruissnelheid komen. Pas wanneer Soulwax zich, na een rondje “Moskow Discow”, op Robbie Williams’ “Lovelight” stort, start het spel van aantrekken en afstoten dat deze muziek zo spannend kan maken. Als drummer Steve Slingeneyer tijdens “Robot Rock” de John Bonham in zichzelf naar boven laat komen, is het hek helemaal van de dam. “Phantom Pt. II” doet de rollercoaster alleen maar sneller gaan en via “Theme From Discothèque” en “Dominator” scheuren de hipcats naar een kolkend “Another Excuse”. Waarop de rollercoaster even plots tot stilstand komt als hij in gang schoot.
En dan komt, terwijl ook Boys Noize zijn nummertje opvoert, de twijfel opnieuw opzetten. Zelfs het aanvankelijke enthousiasme voor Soulwax krijgt een kleine deuk. Want leek die set niet heel sterk op wat enkele maanden geleden op Pukkelpop gespeeld werd? En leek dat concert op zijn beurt al niet enorm hard op de passage tijdens Rock Werchter? Uiteraard is zoiets redelijk logisch, zonder nieuw materiaal om mee uit te pakken, maar gezien het algemene been there, done that-gehalte van de avond is het spijtig dat zelfs de band rond wie dit hele gebeuren opgehangen is niet verrassender uit de hoek komt.
De vraag kan dan ook gesteld worden of deze editie van Soulwaxmas nodig was. Gezien met Polsslag en I Love Techno al twee indoorfestivals georganiseerd worden die min of meer in dezelfde vijver vissen, is dit een beetje van het goede teveel. Als eenmalig concept was Soulwaxmas zéér charmant, maar een blijvertje is het niet. Hoewel het voor velen een ideale ontlading na de examenperiode geweest zal zijn, was het moeilijk het gevoel dat je bij je pietje genomen werd te onderdrukken. Kerstmis 2007 hadden we immers een jaar geleden al eens meegemaakt.
