Melancholie, Hammond-orgels, trage gitaren en een snijdende vrouwenstem: Victoria Legrand en Alex Scally — samen Beach House — brachten in maart van dit jaar Devotion uit, hun tweede en meteen mooiste album.
Als Karen Carpenter die opstaat uit haar graf. Mocht de betreurde zangeres vandaag nog in leven zijn en als ze trouw was gebleven aan haar emoties zou ze zoals Beach House klinken. "Oh but your wish is my command," zingt Victoria Legrand tergend in "Gila", beslist een van onze favoriete songs van het jaar. Met enkel een orgel, sporadisch wat gitaren en iets wat vaak wordt misvat als een drummachine maakt Beach House de meest beeldende en sluipende muziek.
Victoria Legrand: "Het is geen drummachine. Het zijn geluidjes en ritmes van een orgel die we opnemen op een 4-track."
Alex Scally: "Soms voegen we daar dan nog andere geluiden of andere percussie aan toe."
Legrand: "Die verschillende laagjes komen dan uiteindelijk op tape terecht, die we ook op het podium gebruiken. Begrijp me niet verkeerd: we zijn niet tegen technologie, noch hebben we iets tegen drummachines. Alleen vind ik dat onze beats… euhm… sukkelachtig klinken."
enola: Sukkelachtig?
Legrand: "Ja, niet zo perfect als een beat uit een drummachine. Bovendien weet je op voorhand welk geluidje je bekomt als je op een bepaald toetsje drukt. Als je iets op tape opneemt weet je niet welk resultaat je bekomt. Het is meer onvoorspelbaar.
enola: Jullie gebruiken nog meer orgel nu. Hoe hebben jullie beslist rond dat instrument te werken in plaats van rond pakweg een gitaar?
Legrand: "Jaren geleden vond ik er een in een muziekwinkel. Ik heb er toen wat mee geprutst en heb het mee naar huis genomen. Toen we beslisten om samen muziek te maken was dat het enige muziekinstrument dat we voor handen hadden. We hebben ons niet echt de vraag gesteld, het gebeurde gewoon."
Scally: "Op ons debuut werkten we met drie orgels. Nu zijn het er al zeven." Legrand: "Verspreid over het hele album, welteverstaan, hoewel we op bepaalde momenten daadwerkelijk zeven orgels tegelijk gebruikten."
enola: Er is een groot verschil tussen jullie twee platen, die met slechts zes maanden verschil werden uitgebracht.
Legrand: "Er is zeker een verschil, maar het is geen kloof. We dikken ons geluid wat aan en de nummers zijn veel intenser."
enola: Het is vooral ook trager. Klopt dat?
Scally: "Welnee, eigenlijk is het een tikkeltje sneller."
Legrand: "Voor ons voelt het sneller aan, omdat er meer werk in zit. De basis van deze plaat is steviger, terwijl de eerste plaat meer gegrond was op een onzichtbare, etherische laag. Waarschijnlijk ervaar jij die als lichter en bijgevolg ook sneller en vind je Devotion traag omdat het gewichtiger is."
Scally: "Deze plaat is veel dynamischer. Beach House was maar monotoon, eigenlijk."
enola: Jullie nummers lezen als kortverhalen. Zitten er veel persoonlijke gebeurtenissen tussen?
Legrand: "Soms vliegen de zinnen eruit, soms moet ik eraan werken. Ik laat me leiden door mijn verbeelding of door de muziek die me woorden in de schoot werpt. Het is wel zo dat ik bewust niet over mezelf schrijf. Ik neem de luisteraar graag mee naar een andere plek, waar we dat beeld allemaal met elkaar kunnen delen en er niet zozeer op mezelf gefocust wordt. Uiteraard komt het van ergens vanbinnen, maar ik boetseer het naar iets abstracts en directs. Het moet goed voelen als ik het zing."
enola: Een opmerkelijk en intrigerend nummer op jullie laatste plaat is "Gila", waarover veel muziekblogs uitvoerig schreven het afgelopen jaar.
Legrand: "Gila kan een personage zijn maar evengoed de benaming van een bepaald gevoel. Het kan alles zijn wat je maar wenst: een vreemd feestje, een rare plek in je hoofd of iets dat over je waakt. Zelfs de clip was bevreemdend en dubbelzinnig intens. Ook hier zijn de "ik", "jij" en "wij" abstracte gegevens."
Scally: "Ik denk dat zoveel mensen zich aangetrokken voelen tot dit nummer omdat we er het langst aan gewerkt hebben. Het heeft zeker een jaar geduurd voor het af was. We bleven het maar veranderen, er kwam geen einde aan. Het was een echt gevecht. Ik denk dat die haat-liefdeverhouding er wel in doorsijpelt. Uiteindelijk leek het wel alsof de wereld het schreef. Eerst zongen we "lalala", toen werd het plots "Gila""
Legrand: ""Gila" betekent in het Indonesisch "gek". Dat wisten we pas wanneer we de titel al hadden. Een vreemd toeval. Er zit iets wilds en duisters in. Een creatuur of een monster misschien, maar ook een mens. Onze nummers hebben veel meer cryptische kwaliteiten dan je denkt."
enola: Je oom is de grote Franse filmcomponist Michel Legrand. Heb je van hem die visuele gave meegekregen?
Legrand: "Niet onmiddellijk. Ik heb geen echte relatie met hem. Toen ik hem de laatste keer zag was ik nog een baby. Misschien zit het wel in de genen? Uiteraard is de kwaliteit van zijn muziek tijdens die gouden Franse filmperiode zo sterk dat het alleen maar invloedrijk kan zijn. We willen graag voor film werken. Beeld en muziek zijn zo krachtig samen."
enola: Ook jullie hoezen zijn visuele curiosa.
Legrand: "Voor Devotion zochten we iets wat bescheidenheid en — uiteraard — toewijding uitdrukte. Twee mensen zitten in stilte rond een voorwerp, in dit geval een taart, maar je hebt het gevoel dat er onvermijdelijk iets anders aan de gang is. Alles in dat beeld is zo eenvoudig dat er iets anders uit voortvloeit."
Scally: "We hebben daar geen ellenlange discussies over. Een gevoel en een pose, meer hebben we niet nodig."
Legrand: "Toch is het nooit een lukraak beeld. Voor Beach House gebruikten we juwelen uit mijn juwelendoos. De textuur, het licht en de kleuren van die juwelen waren verbazend genoeg de visuele uitdrukking van onze muziek. De intensiteit of net het gebrek eraan komt exact overeen."
enola: En toch denken we als we jullie muziek horen niet meteen aan strandhuizen.
Scally: "We hadden werkelijk geen idee voor een groepsnaam. De namen die we hadden waren nog dommer dan Beach House. Uiteindelijk pikten we dat op uit een onnozele conversatie met vrienden en sindsdien kon niets er nog aan tippen. We hadden domweg veel geluk, denk ik. Veel mensen zeggen nu dat onze muziek als de zeewind is die rond het strandhuis briest. Ik vraag me af welke verklaring ze klaar zouden hebben als we Tree House hadden geheten. (lacht)"
