Zoals geweten, is er niets nieuws onder de zon, en dat is niet anders in de folkrock. Wie niet kan verrassen, moet zien uit te blinken met muziek die, hoewel niet bijster origineel, toch staat als een huis. Dat is exact wat Everest doet met zijn eerste, bijzonder fraaie plaat.
Ergens in de jaren negentig werd een nieuw platenlabel opgericht: Vapor Records heette de firma. Het label werd voorgesteld als het eigen label van Neil Young. Nadat Youngs soundtrack van de cultfilm Dead Man op Vapor verschenen was, werd het uitermate stil rond de link die tussen beiden zou bestaan. Bovendien was het best opmerkelijk dat op het hoesje van de Dead Man-plaat, net zo goed als bij de platen die Young op Reprise uitbracht, in reliëf het Warner-logo te vinden was.
Een zoveelste imagocampagne? Een kleine marketingballon die doorprikt werd nog voor hij goed en wel opgelaten werd? Vapor verdween naar de nevelen van het geheugen, en dat was dat. Tot plots een cd van Everest binnenvalt en het een album blijkt dat zowaar op Vapor verschenen is. Nader onderzoek dringt zich in zo’n geval op, maar daar steekt Ghost Notes, de plaat in kwestie, zelf een stokje voor. Wie Ghost Notes zijn eerste rondjes laat maken na middernacht, is namelijk vertrokken voor enkele uren en maalt niet meer om feiten of achtergrond. Wat overblijft is mooie, eenvoudige muziek, elf songs die sfeervol uit de luidsprekers komen gerold.
Wat die songs doen, valt niet direct onder de noemer muzikaal wereldwonder, maar net door de ambachtelijke en gedegen aanpak klinkt Everest vanaf het eerste ogenblik zeer vertrouwd en warm. Wanneer “Are you scared to leave a sticky situation”, de eerste regel van “Black Covers” opborrelt, heeft dit nummer je helemaal te pakken. “Black Covers” speelt vervolgens het aloude spel van aantrekken en afstoten, om uiteindelijk in wilde, aan Neil Young & Crazy Horse verwante gitaaruithalen te belanden die, begeleid door een subtiel orgel op de achtergrond, je de volumeknop net iets hoger doen draaien dan strikt noodzakelijk.
Maar het is niet al classic rock dat de klok slaat. “Reloader” is het soort simpele en efficiënte rocksong dat door The Lemonheads geschreven had kunnen worden mocht die band tijdens het componeren non stop naar Grandaddy luisteren. “Angry Storm” slaat dan weer de brug tussen de oude rockers en de moderne folklichting. Met zijn slidegitaar vindt “Angry Storm” aansluiting bij de country-geïnspireerde rock die — alweer — Neil Young bracht op Harvest, terwijl de verder sobere gitaar en stemaanpak zorgen dat Everest tegelijk aansluit bij hedendaagse singer-songwriters zoals Flowers From The Man Who Shot Your Cousin.
Het beste spaart Everest op tot het einde. Afsluiter “Taking On The Future” is een even broos als indrukwekkend stukje introspectieve Americana dat doet denken aan het beste van Lambchop. Een sterk einde voor een sterke plaat en dat is niet minder dan wat verwacht kon worden van, zo blijkt na enig opzoekwerk onder het ochtendgloren, een band bezield door Russell Pollard, oudgediende van The Folk Implosion en Sebadoh. Wie in die bands gespeeld heeft, bezit heel wat krediet en in het geval van Pollard ziet het er naar uit dat de man een nieuw indrukwekkend wapenfeit op zijn naam kan schrijven.
