Waar andere gagstrips ophouden, daar begint Titeuf. Met dit nieuwe deel van zijn succesreeks heeft Zep ons nogmaals verrast. Een verslag van deze ervaring vindt u hieronder.

In Frankrijk betekent een nieuw album van Titeuf een ware volkstoeloop op de stripverkopers. Meestal valt de verschijning samen met het begin van een nieuw schooljaar en de marketingmachine is dan ook enorm. Het contrast met de Nederlandse vertaling kan niet groter zijn. De uitgeverij lijkt bijna beschaamd over Titeuf en wil de albums liefst met zo weinig mogelijk ruchtbaarheid in de rekken verstoppen. Sinds enkele jaren vertalen ze her en der eens een deel uit de reeks en laten ze het Franse eerste deel dan nog schieten, waardoor de nummering volledig anders loopt dan in de oorspronkelijke editie. Het gevolg is dat Titeuf in ons taalgebied een kleine speler blijft tussen de klassieke grootheden uit de Dupuis-stal, zoals De Kleine Robbe of Cédric.

In De Zin van het Leven toont Zep weerom aan hoe tragisch dat is voor onze lezers. Titeuf is nog steeds het kleine jongetje dat volop in het leven van nu staat en dat een hartverwarmende combinatie van puberale fixaties en een overweldigende menselijkheid tentoon spreidt. Zep brengt in zijn strip thema’s aan bod die je nooit op een dergelijke tactvolle manier zou verwachten in een humorstrip. In dit deel krijgt de vader van Titeuf te kampen met een depressie. Het verbaasde ons hoe ernstig Zep dit thema aanpakt in een strip die toch de plas, kak en seks niet schuwt. Hij toont ons de pijnlijke gevolgen van een depressie voor de directe omgeving, maar telkens met een kwinkslagje zonder moraliserende vingerwijzing.

Het blijft ook verbazen hoe uitgewerkt elke gag in Titeuf wel is. Je kan Zep nauwelijks betrappen op een tussendoortje of een faliekant fout afgelopen pagina. Ook zijn tekenwerk blijft na elf delen nog steeds prachtig uitgewerkt en uiterst dynamisch. Hij geeft zijn personage telkens een heel persoonlijk uiterlijk mee en de lichaamstaal van zijn figuren is dan ook pure slapstick. De laatste jaren maakte ook de reeks Mooie Navels een opgemerkte entree met gagalbums die toch een verhalende meerwaarde kregen door de minutieuze uitwerking door Delaf en Dubuc. Ondanks de verschillende gevoelswerelden van de hoofdfiguren uit beide reeksen, staan ze wat ons betreft toch samen aan de top van de gagstrips. We kunnen alleen maar hopen dat Glenat wat meer uit zijn schulp komt en Titeuf ook in het Nederlands de aandacht geeft die de reeks absoluut verdient.