Na Mannen onder elkaar zoekt Zep de stilte op. Een vreemd maar teder geraas is een ingetogen verhaal, over een al even ingetogen persoon.

Kartuizer William moet de stilte doorbreken. Na 25 jaar en 7 maanden als een kluizenaar te hebben geleefd, moet de monnik het kartuizerklooster verlaten en naar Parijs gaan om een erfenis in ontvangst te nemen. De orde kan het geld goed gebruiken, maar William moet er persoonlijk heen, dat was de uitdrukkelijke wens van zijn tante. En zo verlaat hij de wereld van stilte, voor de drukte van een wereld die hij niet meer kent.

William herenigt zich met zijn nicht Toleda en zijn neef Gabriël. Hij raakt op de kuier met de terminaal zieke Mary en proeft van het ‘echte’ leven, zoals zijn tante het altijd al wilde. Zijn geloof wordt op de proef gesteld en zijn herinneringen komen versterkt terug. Gaandeweg wordt ook duidelijk waarom William voor een sober leven koos.

Een vreemd maar teder geraas is een intiem en menselijk verhaal. De personages zijn geloofwaardig en interageren verrassend vlot, ook de kluizenaars onder hen. De innerlijke leefwereld van mensen blijkt veelzeggend. Mary leert William op een andere manier naar de wereld kijken, Zep leert ons op een andere manier kijken.

De tekeningen zijn sober en sluiten perfect aan bij het verhaal: de weloverwogen details belichten een monument van puurheid en gunnen de lezer een focus. Het kleurenpalet is beperkt, maar niet schaars. Zep heeft slechts één ondersteunende kleur nodig om zijn tekeningen diepgang te geven. Tussen heden en flashback wisselt de kleur subtiel.

De geestelijke vader van ‘Titeuf’ doet opnieuw wat slechts enkelingen van hem zouden verwachten: hij vertelt een verhaal dat raakt. Een vreemd maar teder geraas is een prent van eenvoud maar diepgaand, in al zijn eenvoud. Het ontbreekt de strip aan actie en tempo. Stilte voert ons terug naar de essentie.