Elk nieuw deel van Titeuf lijkt de doorbraak in ons taalgebied te kunnen forceren. Toch komt het er maar niet van. Bij deze een nieuwe oproep om dit gekuifde humorwonder volop te ontdekken.
Het blijft opvallend hoe het Franse fenomeen nooit voet aan de grond heeft kunnen krijgen in Vlaanderen en Nederland. Glénat vertaalt al vele jaren de albums van het jongetje met de lange kuif, maar voorlopig zonder veel grote resultaten. Door Titeuf is scenarist en tekenaar Zep in Frankrijk een echte ster geworden. De Zwitser won in 2004 zelfs de Grote Prijs op het festival van Angoulême, een erkenning van zijn hele oeuvre. Met het verschijnen van een dertiende deel (een veertiende in het Frans, maar daarover later meer), leek het nog eens een geschikt moment om na te gaan waarom het succes van Titeuf niet zonder meer verplaatsbaar is naar het Nederlandse taalgebied.
Ligt het aan de kwaliteit van de strip? Dit kunnen we alleen maar ontkennen. Titeuf is van bij het begin een hilarische humorstrip, waarbij Zep een perfecte timing bezit en zijn personages tot in de puntjes uitwerkt. Teksten en tekeningen zijn weloverwogen, geen enkele grap is ooit enkel bladvulling. Titeuf is ook helemaal geen specifiek Frans personage, waarbij de herkenbaarheid voor de lezers in Vlaanderen en Nederland onvoldoende zou zijn. In die zin lijkt de wereld van Titeuf erg op deze van De Kleine Robbe. Ook Titeuf wordt omringd door een cast van kleurrijke nevenpersonages die hem perfect bijstaan in de uitvoering van de grappen.
Bestaat de reeks al te lang? Soms kan het zijn dat het moeilijk is om nog met een reeks te beginnen wanneer deze al lang loopt en de spirit uit de albums verdwijnt. Ook dit is geenszins het geval bij Titeuf. Zep blijft de relevante thema’s rond opgroeien in zijn reeks verwerken. Zo is dit nieuwe deel een langlopend verhaal waarin de vragen van een kind rond het volwassen worden op een grappige, maar tegelijk correcte manier verwerkt worden. Ondanks de vaak absurde humor, heeft Titeuf ook een educatief kantje. Zo verwerkte Zep eerder al het krijgen van een broer of zus voor Titeuf, in de reeks. Op die manier houdt Zep de reeks fris en ongedwongen. Elk album is een relevante aanvulling op wat voorafging, nooit valt Zep helemaal in herhaling.
Wat zou dan wel de oorzaak kunnen zijn? Volgens ons ligt een deel van dat probleem alleszins bij het soms wat excentrieke uitgavebeleid van Glénat. Zo werd het eerste deel van Titeuf gewoon overgeslagen, waardoor dit nieuwe deel 13 in het Frans het veertiende album is. Tegelijk werd eerst begonnen met het uitgeven van delen twee en drie, waarna deel acht volgde. Nadien verschenen nu en dan de voorafgaande delen. Tegelijk waren soms dan weer bepaalde delen onbeschikbaar. Ook bij nadien verschijnende nieuwe delen ontbrak elke vorm van promotie. Waar een nieuwe Titeuf in Frankrijk groot nieuws is, blijft de reeks bij ons gewoon zonder veel ruchtbaarheid verschijnen. Ook een voorpublicatie van de strip in een krant of weekblad ontbreekt. Gezien de kwaliteiten van Titeuf zou dit nochtans niet zo’n probleem mogen vormen.
Daarom houden we het voorlopig op een recensie als deze om Titeuf lof toe te zingen en aandacht te geven. Zep is een auteur die gerust als voorbeeld beschouwd mag worden voor vele collega’s. Naast Titeuf maakt hij ook vele andere strips, maar toch blijft elk nieuw deel van zijn bekendste reeks een product van liefde. Nooit merk je iets van haastwerk in zijn strips. Wie van humorstrips houdt en wil weten waar een populaire reeks als Mooie Navels heel wat mosterd haalde, die gaat best op ontdekking in de wondere wereld van Titeuf.
