Mercury / Universal, 2008
Het monstersucces van ‘White On Blonde’ en ‘The Hush’ heeft Texas
in het nieuwe millennium niet meer weten te bereiken en de laatste
single met enige internationale pottenbrekerij, ‘Inner Smile’,
dateert ondertussen ook alweer uit 2001. Toch bevinden we ons bij
de release van deze soloplaat niet op de wake van Texas. Met dit
album wil Sharleen Spiteri de laatste frustratie om haar op de
klippen gelopen huwelijk – in 2004 vroeg ze de scheiding aan van
Ashley Heath – van zich af schrijven; een persoonlijke klus die dus
best onder eigen naam geklaard wordt. Deze opzet laat zich nochtans
niet vertalen naar een muzikaal tranendal. Vier jaar na datum heeft
Sharleen haar tweede adem in een nieuwe relatie gevonden en dus
balde ze haar laatste boodschap tot de ex samen in elf sixties
soultracks. Die stilistische keuze laat natuurlijk de verwijten in
het rond vliegen dat Spiteri een Amy’ke wil doen, zoals de
kritieken op de eerste single ‘All The Times I Cried’ – an sich
nochtans meer richting Duffy neigend – al
illustreerden. Natuurlijk pikt ze handig op deze markt in, maar
laten we haar niet meteen als een kuddedier afdoen. Vergeet niet
dat Texas met onder meer ‘Black Eyed Boy’ het genre al verkende
toen Winehouse nog een nuchtere beugeldrager was.
Het begin van ‘Melody’ benadert de perfectie. Met ‘It Was You’, een
koelbloedige afwijzing van haar langdurige partner in een
glamoureus jasje, schiet de plaat vurig uit de startblokken.
“You weren’t the one for me / Can’t go back, back to just you
and me / ‘cause I could never lie / Something inside just
died” fulmineert Spiteri in een bruisende Motownsong die
meteen r-e-s-p-e-c-t afdwingt. Van ‘Stop I Don’t Love You Anymore’
springen zo mogelijk nog meer vonken af. Niet alleen door de
verwante titel doet dit nummer terugdenken aan de klassiekers van
The Supremes. Er komt bij deze ook definitief een einde aan het
lichtjes jongensachtige aura dat ten tijde van Texas altijd rond
Sharleen leek te hangen; op deze soloplaat durft ze haar
vrouwelijkheid ten volle uit te spelen. Luister maar naar de
sensuele titeltrack die klinkt als een duistere Bondsong afgewerkt
met een knipoog naar de muzikale vrijpartij ‘Je t’Aime, Moi Non
Plus’.
De rest van de plaat bevat hier en daar wat doordeweekser materiaal
(‘I Wonder’, ‘You Let Me Down’), maar van een echte dip is nooit
sprake. Hou naar het einde toe ook nog zeker de oren open voor
‘Don’t Keep My Waiting’ en ‘Where Did It Go Wrong’, verrukkelijk
gezoete pastelkleurige droomscènes die uit een screwball comedy
weggelopen lijken. Dat is dan ook een grote sterkte van ‘Melody’:
het concept wordt elf tracks lang hoog gehouden en op anachronismen
kan je Spiteri niet betrappen. Een buitenbeentje is ‘I’m Going To
Haunt You’, dat eerder de mosterd bij Nancy Sinatra lijkk te halen,
maar daarmee is ook niet buiten de zestiger jaren geshopt.
Bovendien is elk nummer ook muzikaal heel verfijnd uitgewerkt: een
uitgebreid boeket instrumenten zorgt voor een warme, volle klank.
Terwijl Texas er al jarenlang niet meer in slaagt verrassend uit de
hoek te komen en verbannen is tot het Night Of The Proms-circuit,
herstelt Sharleen Spiteri zich op eigen houtje in ere. ‘Melody’
staat niet mijlenver van het groepsmateriaal, maar selecteerde één
aspect van hun sound en belichtte dit grondiger. Het resultaat is
een tot in de puntjes uitgewerkt album met een persoonlijke lading,
maar een opbeurende klank.
