Een paar jaar geleden bracht The Mojomatics met A Sweet Momma Gonna Hoodoo Me een hartverwarmende mengeling van blues en punk. Even later volgde Songs For Faraway Lovers waarop The Mojomatics zelfs Americana in zijn mix gooide. Met Don’t Pretend That You Know Me is het tweetal nu vast van plan om nog net iets breder te gaan.
Wie het over mojo, hoodoo of voodoo heeft, denkt daarbij aan doorspieste wangen, vreemde klaagzangen en naar achter gerolde ogen, en dat is eveneens wat de term in rock-’n-roll hoort te betekenen: een groep moet je zo ver krijgen dat je alles rondom je vergeet en zo in het muzikale opgaat dat je gewoon gekke dingen begint te doen. In dat opzicht is The Mojomatics nieuwe album Don’t Pretend You Know Me een grote stap achteruit in vergelijking met A Sweet Momma Gonna Hoodoo Me: met opener "Wait A While" richt het tweetal zijn pijlen immers eerder op het koelere Britpopgenre en dat is toch een hele verandering tegenover het tijdperk waarin The Mojomatics nog rammelde als een oude locomotief.
Het met een lekker wilde harmonica uitpakkende "Miss Me When I’m Gone" lijkt nochtans even het oude pad op te gaan, maar met het koelere "Clean My Sins" wordt de hoop op een tweede A Sweet Momma Gonna Hoodoo Me toch weer helemaal van tafel geveegd. Niet dat nummers als "Wait A While" en "Clean My Sins" niet rocken, maar het zijn eerder propere nummers voor een publiek dat op het soort powerpop van groepen als The Clash of The Exploding Hearts kickt. Met pakweg "Complicate My Life" en "Askin’ For A Better Circumstance" volgen er nog veel meer van dit soort nummers.
Het is in deze niche dat de groep met Don’t Pretend You Know Me waarschijnlijk ook wel een beetje kan scoren: The Mojomatics heeft immers nog wel steeds een klein rootsrandje dat (nog) niet helemaal door overproductie is weggevaagd en bovendien vind je in Groot-Brittannië ook niet zoveel bands met een dergelijk profiel. Toch blijft het — zelfs na een dergelijke bedenking — nog steeds een feit dat de groep met een door mondharmonica en honkabilly geplaagd nummer als "Stars Above" meer nieuwsgierigheid weet op te wekken.
Dat hoeft gelukkig nog niet te betekenen dat nummers als "Stars Above" en "Miss Me When I’m Gone" te fel contrasteren met liedjes als "Wait A While" en "Clean My Sins". De typische vocalen zijn immers steeds vrij dominant aanwezig en ook het halfvuile geluid heeft een bindend effect. Dat houdt Don’t Pretend You Know Me tenminste consistent waardoor toch een deel van de meubels gered wordt.
Toch kan men niet ontkennen dat er met Don’t Pretend You Know Me een deel van The Mojomatics-inboedel in vlammen opgaat. Daarbij denken wij vooral terug aan de tal van fantasierijke uitstapjes waarmee het combo A Sweet Momma Gonna Hoodoo Me en zelfs het met Amerikaanse folk verrijkte Songs For Faraway Lovers mee vulde. The Mojomatics’ nieuwste uitstapje klinkt nu eenmaal sterieler en men kan zich bijgevolg afvragen of dat wel het doel kan zijn van een door occulte religie geïnspireerde garagegroep.
Of dat van Don’t Pretend You Know Me een volledig te verwaarlozen plaat maakt? Misschien niet als je het zou beschouwen als een instapplaat voor een publiek dat The Mojomatics nog moet leren kennen. Het blijft immers indrukwekkend wanneer een tweekoppige garagegroep muziek laat klinken alsof er tenminste vijf mensen — of een paar one mand bands tegelijkertijd — instrumenten bespelen. Maar zelfs dat publiek zal in The Mojomatics vorige albums uiteindelijk nog beter werk ontdekken.
