CocoRosie met orkest. Wat op papier een riskante onderneming lijkt, blijkt in de praktijk een geniale zet. Na een aftastend begin wordt een concert in triomf afgewerkt.
Een concert van CocoRosie bijwonen, is als een deur naar een verrassend universum doorwandelen. Die stap is niet zonder risico: word je de ene keer bedwelmd en helemaal bevangen door de muziek van de zusjes Casady, dan kan het evengoed zijn dat je een volgende keer gillend richting uitgang rent.
Hoewel je van dit duo zowat alles kan verwachten, kiezen Sierra en Bianca Casady ditmaal voor de echt gewaagde aanpak: de dames delen het podium met het orkest van Mons. CocoRosie met Metallica vergelijken, slaat uiteraard nergens op, maar als er één ding is dat die band ons geleerd heeft, is het dat je een orkest best zo ver mogelijk uit de buurt van je songs houdt.
Dat geldt niet alleen voor metalbands met een geloofwaardigheidsprobleem, ook bij CocoRosie lijkt het orkest in eerste instantie niet op zijn plaats.Vroeg in de set al mengt het gezelschap zich in een verder prachtig uitgevoerd "Good Friday" en wordt het nummer door de blazers op de valreep vakkundig de nek omgewrongen.
Dan liever de beatboxer Tez die CocoRosie opnieuw bij zich heeft. Wanneer de jongeman een solomoment krijgt, gaat de zaal — meer dan terecht — door het lint. Ook nummers als "Promise" worden door dit talent naar een hoger plan getild en zorgen dat het publiek zich gewillig laat inpakken door het gezelschap. Wat op zich geen evidentie is, gezien CocoRosie het begrip flow straal negeert en van het ene uiterste naar het andere switcht.
Wanneer bij het Mons Orchestre het besef doordringt dat less evengoed more kan zijn, is er niets dat CocoRosie nog tegenhoudt om een triomftocht in te zetten. "Rainbowwarriors" wordt vakkundig uitgekleed en opnieuw opgebouwd in een broeierige versie die uitgebreid de tijd neemt om op te bouwen en je te overrompelen. Wanneer vervolgens tijdens een ontroerend — die antieke beelden op de achtergrond! — "Animals" blijkt dat het orkest zachtjes zit mee te spelen, vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en heeft de taakverdeling zijn definitieve vorm gekregen.
Dat gevoel van perfectie gaat niet meer weg, zeker niet wanneer de zusjes uitpakken met Kevin Lyttle’s "Turn Me On", een song die ze ondertussen zowat als de hunne kunnen beschouwen. Lyttle zal immers heel hard zijn best moeten doen om Sierra en Bianca Casady te overtreffen: zo sentimenteel, smachtend en vertederend als de dames het nummer neerzetten, is ronduit verbluffend. Die term geldt evengoed voor het zinderend "Japan" waarmee afgesloten wordt en dat Rosie de kans geeft in één nummer haar talent als operazangers en wulpse cabaretdanseres te tonen.
Geen wonder dat de band tweemaal teruggroepen wordt door het extatische publiek. Het duo kiest er voor te eindigen in schoonheid. "By Your Side" laat het Koninklijk Circus achter met een krop in de keel en een licht gevoel van schaamte over de twijfels die bij aanvang van het concert aanwezig waren.
Joris Vanden Broeck Touch & Go / Konkurrent http://www.cocorosieland.com
