Ze is zonder twijfel de beste Franse zangeres van de laatste jaren. Het is dan ook haar gewoonte om bij elke passage in het Koninklijk Circus te triomferen. Deze keer stak ze zelfs een tandje bij en naderde Camille simpelweg de perfectie.
Tot nu toe was de 28-jarige Camille Dalmais vooral een goed bewaard geheim van de francofone landen. Met een derde, op het eerste zicht Engelstalige album wil ze terrein winnen op anderstalig gebied en bijgevolg ook Vlaamsche hartjes winnen. Of dat gelukt is, laten we in het midden.
Wat we wel weten is dat taal bij Camille met opzet geen barrière is. Toen Björk haar Medulla maakte, bracht Camille Le Fil uit, een album gebouwd op een langgerekte si-noot en volledig gebaseerd op stem en lichaam. Dat concept trekt ze door in het meer flamboyante Music Hole. Wie goed luistert merkt tussen het Engels opmerkelijk veel Franse woordspelingen op. Het is haar ludieke manier om te zeggen dat taal geen verschil maakt.
Trouw aan haar concept is de piano de enige instrumentale indringer. De bassen komen van beatboxers, de percussie van percussionisten die handen, voeten en mond gebruiken en twee achtergrondzangeressen zorgen voor de opvulling. Het is voor het eerst dat Camille zich zo uitvoerig laat omringen en wat — gezien het uitbundig karakter van haar optredens — gemakkelijk had kunnen uitmonden in geënsceneerde chaos, bleef opmerkelijk sereen.
Geconcentreerd begint Camille in haar, aan deze tour verbonden, oranje jurkje met de meest intieme nummers uit haar twee laatste albums: het verstilde “La Jeune Fille Aux Cheveux Blancs”, het intieme weerbericht uit “Waves” over de met Afrikaanse ritmes doorstoken “Canard Sauvage” en “Home Is Where It Hurts”. De eerste zes nummers vormen een ononderbroken kluwen van perfectie. De zangeres laat geen enkele steek vallen. Dat ze voor het eerst haar loop station inruilt voor een live band is zo verademend, dat we het geheel bijna organisch zouden noemen, mochten we niet zo’n hekel hebben aan dat woord. Zelfs het lichtspel is zo subtiel perfect dat ademhalen ongepast lijkt.
Pas wanneer ze het publiek toelaat de ingewikkelde strofen van “Au Port” over te nemen stapt de Franse uit haar roes en ontstaan er naar gewoonte hilarische uitwisselingen met de zaal: bananen worden verorberd, beha’s uitgetrokken, boeren gelaten… Gelukkig doet die uitbundigheid niets af aan de perfectie. Voor het eerst kruipt de zangeres ook zelf achter de piano voor een adembenemend “Là Où Je Suis Née”, een vergetelheid uit haar debuut. Ze zal dat in de bissen nog eens herhalen met een in een innige omhelzing verstrengelde “Pâle Septembre” en “Winter Child”. De vocale uitbarsting van het hele ensemble is wellicht een van de mooiste dingen die we dit jaar op een podium zullen meemaken.
Maar ondertussen is er geblaf en gemiauw in “Cats And Dogs”, een ironische sneer naar huisdierenliefde op een Parijs deuntje, en het hilarisch refrein (“Papa, dépêche-toi/Ton coca va être froid”) van single “Gospel With No Lord”. Deze nonsens overschrijden nooit de grenzen van de smaak. Zelfs niet wanneer ze zich bij de tweede bissen als Mariah Carey manifesteert in haar pleidooi tegen muziekwedstrijden “The Money Note”.
Dat Camille vanavond succesvol naar de vijf op vijf streeft wordt bevestigd door een a-cappella “Paris”. Camille Dalmais blijft een muzikaal en hartveroverend wonder dat met alle gretigheid verorberd zou moeten worden.
