Hartverscheurend ontzweeft ‘You’ll Never Walk Alone’ uit
tienduizenden kelen van supporters van voetbalploeg Club Brugge.
Tegelijkertijd 100 kilometer oostwaarts kan het contrast haast niet
groter zijn: ‘We are your friends, you’ll never be alone
again’ wordt uitzinnig meegebruld door duizenden tieners in de
Ancienne Belgique. enola tekende present tussen de hevig
fluorescerende t-shirts en flashy oplichtende crosses voor de
Fransozen van Justice en zag hun lijfspreuk in vervulling gaan:
“Et Justice Pour Tous.”
Gaspard Augê en Xavier de Rosnay zijn mede met Soulwax dé grondleggers van de huidige post-Daft
Punk hype en paradepaardjes van het hippe Ed Banger label. Hun
remix van ‘Never Be Alone’ schoot van de Parijse underground
lijnrecht naar de status van soundtrack van een generatie.
Debuutalbum ‘Cross‘ sleepte nominaties van onder andere Best
Electronica Album en Best Dance Recording in de wacht. Eerdere
passages op I Love Techno 06 en 07, Pukkelpop en SoulwaxXmas
bezorgden de groep een reusachtige fanbase, waarvoor zelfs de AB te
klein geworden is.
Disco is de nieuwe punk? Dan is electro de nieuwe rock ’n roll: Het
ongeschoren Parijse duo bestijgt immers met lederen jekker een uur
te laat de buhne op de tonen van Dylans ‘Like a Rolling Stone’. Een
joelende massa zweept de 2 helden op en wordt meteen op haar wenken
bediend: een uitgesponnen versie van ‘Never Be Alone’, die
onmiddellijk ook de energieke start is van een slechts 70 minuten
durende aaneenschakeling van hun grootste hits.
En daar ligt ook het grootste probleem van het huidige concept
Justice: hun vorige 4 (!) shows waren nagenoeg identiek dezelfde
qua setlist en opbouw, een fenomeen dat we ook constateren bij acts
als Boysnoize en consoorten. De druk om (h)erkenning – gemakkelijk
succes – bij het jeugdige publiek wint blijkbaar van de creatieve
‘satisfaction’ door bijvoorbeeld nieuw materiaal ten berde te
brengen.
Het herhalen/reproduceren/aframmelen (schrappen wat niet past) van
tracks als ‘Genesis’, ‘Waters of Nazareth’, ‘D.A.N.C.E’ en ‘Phantom
Part Two’ kon het publiek echter wel bekoren en Justice zet
onverstoord het zege-elan verder.
Opmerkelijk zijn ook enkele aardige mash-ups en remixes: Rammstein
wordt moeiteloos verwoven met een zoveelste herhaling van ‘Never Be
Alone’, Metallica’s ‘Master of Puppets’ wordt eclectisch door de
mixer gehaald en voorts passeren nog de remixes van ‘NY Excuse’,
‘Gravity’s Rainbow’ en ‘Skitzo Dancer’ – Disco, Disco, Disco – de
revue.
Als echte rocksterren verdwijnen de Parisiens reeds na een klein
uur van het podium, om dan onder luid applaus terug te keren en
een flard ‘Never Be Alone’ te spelen , gevolgd door het recente
‘DVNO’. Tien minuten later is het weer van dattum, hun tweede
bisronde begint wederom met ‘Never Be Alone’ en vloeit dan
moeiteloos over in een wall of sound van gierende gitaren en
beukende beats. Mooie liedjes duren echter niet lang en een derde
bisronde is wat te veel van het goede, dus Justice verdwijnt na een
dik uur met de noorderzon.
Wie benieuwd was naar nieuwer werk van Justice, kwam in de AB
redelijk bedrogen uit. Originaliteit en vernieuwing hangen al lang
niet meer hoog in de tricolore vaandel van Justice, maar was er
iemand in de AB die daar om maalde? Zelden zagen wij een act zo
snel het dak van de AB eraf spelen, dus tot Rock Werchter!
