Met het veelgeprezen Ballad Of The Broken Seas kon Isobel Campbell voor het eerst de loodzware erfenis van haar Belle & Sebastian-verleden van zich afschudden. Op Sunday At Devil Dirt gaat ze voor de tweede keer een duivelse combine aan met Mark Lanegan, die ze ooit haar hoogsteigen Lee Hazlewood noemde. "Al was ik toen wel een heel klein beetje dronken, moet ik toegeven."
Isobel Campbell interviewen is geen makkie. Timide als een pasgeboren hertenjong kruipt de 32-jarige Schotse in haar schulp zodra het gesprek iets te persoonlijk wordt. Hoewel niet onsympathiek, is ze bovendien vaak erg kort van stof. Haar verontschuldigende, bijna hulpeloze blik telkens als ze weer eens zonder woorden valt, verraadt dat een persdag als deze voor haar meer een marteling is dan een dagje gezellig palaveren over werk en leven. De belofte dat we het komende halfuur zo aangenaam mogelijk zullen maken beantwoordt ze zichtbaar opgetogen met een dankbare glimlach.
enola: Hier gaan we! Is Mark Lanegan de enige met wie je deze plaat had kunnen maken?
Isobel Campbell: "Ik heb de nummers geschreven met de gedachte dat Mark ze zou inzingen. Maar die zat toen in een moeilijke periode en ik was niet zeker of hij wel zin had in een nieuwe plaat. Toen heb ik eens voorzichtig gepolst bij Dr. John omdat die de perfecte stem heeft voor wat ik in gedachten had, en dat vlotte ook goed. We hadden elkaar al wat dingen toegestuurd toen ik Mark vroeg of hij een tweede samenwerking zag zitten. ’In a heartbeat’, was zijn antwoord, en ik kan niet ontkennen dat ik blij was als een kind. (lacht verlegen)"
enola: Op Ballad Of The Broken Seas waren de rollen nog netjes verdeeld, deze keer haalt Lanegan duidelijk de bovenhand. Ben je niet bang dat mensen dit meer als een Laneganplaat zullen beschouwen?
Campbell: "Die kans bestaat, maar het stoort me niet echt. Ik heb niet zo’n groot ego op dat vlak. Dat Mark de centrale figuur op deze plaat is, heb ik bewust zo gekozen: ik wou zelf wat meer op de achtergrond blijven… (stilletjes) Mijn zelfvertrouwen kende ook een dipje in die periode… Ik word wel om de oren geslagen met vragen over Mark maar zelfs dat stoort me meestal niet, zolang het maar over mijn muziek blijft gaan. Tenslotte heb ik de hele plaat geschreven en geproduceerd en zijn het mijn songs dus ik ben waarschijnlijk nog altijd degene die het best geplaatst is om erover te spreken."
enola: Sunday At Devil Dirt is een heel donkere plaat, net als zijn twee voorgangers.
Campbell: "Veel nummers op deze plaat gaan over de dood. Ik fantaseerde over een soort van mooie maar mysterieuze, psychedelische en erotische dood. Diep vanbinnen ben ik heel gothic, eigenlijk. Ik ben een vrij donkere persoon. Als je zoals ik veel nadenkt over het leven stoot je sowieso op allerlei duistere toestanden, niet? Maar ik ben niet aan Sunday… begonnen met de intentie om eens een donkere plaat te maken. Dat komt vanzelf. Ik vind het wel belangrijk dat al mijn platen op een lichtere noot eindigen. Ook deze keer liggen de laatste twee nummers iets minder zwaar op de maag. Anders zouden we ons allemaal ophangen, ofzo…"
enola: Ballad Of The Broken Seas werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Award. Voelde je daardoor extra druk tijdens de opnames van deze plaat?
Campbell: "Oh ja, absoluut. En ik voelde me er rotslecht bij. De druk maakte me enorm nerveus en ik werd overmand door een immens verantwoordelijkheidsgevoel, iets wat ik écht niet leuk vind. De nummers schrijven is altijd gemakkelijk, maar vanaf ik ze aan de muzikanten moet voorleggen voelt het alsof mijn baby van me weggenomen wordt. Het idee wordt minder puur en de songs ondergaan sowieso een verandering. Soms is het resultaat mooier, maar vaak is het ook vechten om de puurheid van mijn oorspronkelijke idee, het liedje in mijn hoofd, intact te houden. Ook muzikanten hebben al eens een mindere dag. Heel stresserend allemaal. Daarom produceer ik mijn platen ook liever zelf."
enola: Hoe kijk je dan terug op het eerste deel van de Ballad-tournee, waarop Vaselineszanger Eugene Kelly noodgedwongen Mark Lanegan verving?
Campbell: "Ik hou veel van Eugene en zijn stem is prachtig maar hij was niet de geschikte persoon voor die nummers. Het voelde helemaal niet juist aan. Maar Mark was in die periode fysiek en mentaal niet in staat om te toeren. Het was heel ontgoochelend om niet te kunnen optreden met de man met wie ik de plaat had gemaakt. Achteraf gezien was die tournee een zinloze stijloefening voor me. Het plaatje klopte zóveel beter toen Mark later wel mee toerde."
enola: Schieten jullie wel goed op met elkaar? Tijdens jullie optreden in de Vooruit vorig jaar keken jullie elkaar amper aan, alsof jullie net een vlammende ruzie achter de rug hadden.
Campbell: "Ik denk dat we allebei heel verlegen en zwijgzame personen zijn… Kijk, ik heb vannacht slechts een uur geslapen omdat ik zoveel stress had voor deze interviewdag. Ik ben een heel rustig en stil meisje dat erg op haar privéleven gesteld is en ik vind het lastig om over mezelf te praten, omdat een plaat maken soms een pijnlijk proces is en ik die gevoelens voor mezelf wil houden. Soms voelt het alsof ik mijn ziel verkoop, als een soort van bizarre prostituee."
enola: Wat moet ik me voorstellen bij Devil Dirt en wat valt er ’s zondags dan wel te beleven?
Campbell: "Ik zie de titels van mijn albums graag als een soort van paraplu die alle nummers omvat. Bij Devil Dirt stel ik me een grauwe, fictieve plaats voor waar alle verhalen plaatsvinden die op de plaat aan bod komen.En zondag is een symbolische, voor velen zelfs heilige dag. Ik hou van dat contrast tussen goed en kwaad. Donker en licht. Zacht en hard."
enola: Lee Hazlewood en Nancy Sinatra waren ook zo een contrastrijk duo. "The Raven" heeft opvallend veel weg van hun "Some Velvet Morning". Een eerbetoon?
Campbell: "Niet echt. Ik had Leonard Cohen in gedachten toen ik dat nummer schreef. Ik ben gek op Cohen. New Skin For The Old Ceremony is een van mijn favoriete platen. Maar "Some Velvet Morning" is zowat een blauwdruk voor ieder nummer dat ik schrijf, ik ben echt geobsedeerd door die song. Ik deed het dus niet bewust maar het zit in mijn bloed. Al mijn favoriete muziek trouwens, ik zuig het op als een spons."
enola: Wat zijn je favoriete duetten, buiten "Some Velvet Morning"?
Campbell: (denkt lang na) "Ik hou veel van "Fairytale Of New York" en "Green Apples" van Glenn Campbell & Bobby Gentry. "Jackson" door Johnny Cash & June Carter is ook geweldig. Serge Gainsbourg heeft een paar knappe duetten gemaakt… "Bonny & Clyde", gezongen met Brigitte Bardot, is mijn favoriet."
enola: Hou je ook van muziek die men absoluut niet met jou zou associëren?
Campbell: "Hmm. Ik ben fan van Dolly Parton maar dat schemert misschien toch nog door in mijn muziek (lacht). "Appetite For Destruction" van Guns ’N Roses was een van de eerste platen die ik ooit hebt gekocht, en ik beluister die nog vaak tijdens het joggen. Die invloed komt vooralsnog niet tot uiting in mijn werk, denk ik…"
enola: Houden zo! Tussen je twee samenwerkingen met Lanegan door bracht je met Milk White Sheets haast onopgemerkt ook nog een soloplaat uit. Mogen we binnenkort weer zoiets verwachten?
Campbell: "Er komt geen nieuwe plaat meer."
enola: Pardon?
Campbell: "Toch niet voor een lange tijd. Ik ben doodop momenteel, helemaal uitgeput. De mensen weten niet wat er bij zo’n plaat allemaal komt kijken. It’s a crazy lifestyle. Als de inspiratie komt zal ik wel weer aan de slag gaan, maar ik ga het zeker niet pushen. Ideeën en creativiteit moeten vanzelf ontstaan, niet op bevel of omdat het er zogezegd weer eens tijd voor zou moeten zijn. Op dit moment is die creatieve drive er niet, maar vroeg of laat steekt die wel weer de kop op. Hopelijk."
enola: We hopen hetzelfde. Succes en bedankt voor het gesprek.
Op zaterdag zeven juni stellen Isobel Campbell & Mark Lanegan hun Sunday At Devil Dirt voor in de AB.
