Dit zou een vuistslag in het gelaat worden, een emotionele rollercoaster, een bevestiging van de opmerkelijke wedergeboorte van een in de obscuriteit weggezonken supertalent. Helaas: het uitstekende The Scene Of The Crime werd gevolgd door een optreden van menselijker allure dat de sterktes en zwaktes van LaVettes performance zonder veel genade duidelijk maakte.
De twee vorige passages van LaVette in de Brusselse AB staan nochtans in ons geheugen gegrift als bescheiden bosbranden die moeiteloos de vloer aanvegen met het gros van het rocklawaai. Ook nu was de vocale performance van LaVette opnieuw van grote klasse, maar bleek er ook al aardig wat routine in de set gekropen te zijn. Zo begon het optreden in soul revue-stijl zonder de zangeres op het podium. Het is gezond voor de muzikantenego’s, en als de ster het podium opgeparadeerd komt, zijn ze opgewarmd. Maar het kan ook wat enerveren: zo is de obligate voorstelling van de muzikanten (inc. gesoleer) overbodig. Je hoeft geen geoefend oor te hebben om te weten dat de vierkoppige band (drums, bas, gitaar, toetsen) op hoog niveau speelt, maar kijk: soul heeft meer te maken met aardse groove dan met metronoomstrakheid, en die groove was nu en dan de afwezige.
En er is meer: zo vertelde LaVette opnieuw uitgebreid over haar onverwachte, maar terecht comeback, grapte ze over haar leeftijd (62) en liet ze niet na te vermelden dat ze een Grammy-nominatie had gekregen (niet verzilverd) en een W.C. Handy Award gewonnen. De vrouw is trots, en op een hartverwarmende manier, maar voor het eerst hadden we het gevoel dat elke avond hetzelfde verhaal verteld wordt, dat LaVette het ook op een kutdag uit de doeken zou doen. Bij de medley van oude songs (debuutsingle “My Man”, opvolger “You’ll Never Change”, lijflied “Let Me Down Easy” en het pikante “He Made A Woman Out Of Me”) en het aankondigen van haar Motown-song (“Right In The Middle (Of Falling In Love)”) hanteerde ze ook de bekende trucjes/bindteksten.
Al die bezwaren konden echter niet verhullen dat LaVette een van de grote soulstemmen ter beschikking heeft. Haar bereik is niet bepaald indrukwekkend en het timbre mist verfijning, maar de inleving is de grote doorslaggevende factor. Deze vrouw draait om emotie, om expressie, om het kanaliseren van gevoelens en het brengen van een boodschap. Als geen ander leeft ze zich in in een song, speelt ze met woorden, ritme, en de combinatie van de twee, en als ze zich overgeeft aan haar favoriete spelletje, het climactisch herhalen van woorden of zinsnedes, vaak spelend met de grenzen van de breekbaarheid en pijn, dan kan je als luisteraar niet anders dan je weerloos opstellen. Dit is niet zomaar een stem, maar een instrument van de triomfantelijke en bloedende ziel.
Een naakt “Choices” uit The Scene Of The Crime was een vroeg expressief hoogtepunt, maar ook de uptempo songs klonken vaak bijzonder overtuigend: “You Don’t Know Me” swingde verrassend hard én bluesy, terwijl het door LaVette gepende “Before The Money Came” zowaar behoorlijk opzwepend was en een spectaculaire climax aan het einde van de show beloofde. Die liet echter op zich wachten: met “Close As I’ll Get To Heaven”, een broeierig “Sleep To Dream” en het a capella “I Do Not Want What I Haven’t Got” werd gekozen voor de vertrouwde finale (zoals gehoord op 10 mei 2006). Dat de eerste van die drie songs ei zo na de nek omgewrongen werd door smaakloze toetsen maakte de frustratie des te groter.
De afsluiter was opnieuw sterk in al z’n gecorrodeerde eenvoud, maar het leek een opstapje naar een nog hogere extase. We gokten op “They Call It Love”, “Jealousy” en natuurlijk “Talking Old Soldiers” (de beste soulsong van de voorbije drie decennia, wat ons betreft), maar zo plots als LaVette terug op het soulfirmament verscheen, zo haastig verliet ze nu het podium. De zaallichten gingen aan en een gevoel van onvoldaanheid was ons deel. LaVette was straf, zoals altijd, maar haar show miste spontaniteit en, durven we het zeggen: soul. Een band met meer ballen (Drive-By Truckers, bijvoorbeeld) en het overboord gooien van de bekende formule zou haar optredens enkel ten goede kunnen komen, al kunnen we ook best begrijpen dat deze bejaarde diva nu even op zeker wil spelen. Kortom: een triomf van de stem in een lichtbelegen kader.
