Al kan een naam vaak een goed beeld geven van wat
verwacht mag worden van een band, er zijn zo van die gevallen
waarbij die meer verwarring zaait dan licht brengt in het duister.
Patrick Watson kunnen we zeker in de tweede categorie plaatsen. Het
vraagt enkele minuten googelen om uit te vissen dat het hier niet
om een soloproject, dan wel om een volwaardige band gaat die naar
de zanger/pianist vernoemd werd. Dat men het tegendeel wel eens
durft te beweren en vermoeden is echter niet verbazingwekkend: de
stem en het pianospel van Watson barsten van het talent. Het valt
echter niet te negeren dat de man vooral op zijn laatste
langspeler, het prachtige ‘Close To
Paradise’, ook nog een uitzonderlijke band achter zich heeft
staan waarvan de leden eveneens meewerkten aan de compositie van
verschillende nummers.
Voor het een uitverkochte ABclub de hooggespannen verwachtingen
echter met veel plezier kon laten inlossen door de hoofdact, maakte
als onaangekondigd voorprogramma echter het Amsterdamse
Voicst zijn opwachting. Hoewel het even duurde
voor we doorhadden wie die pianoloze band was die het podium had
bestegen, grotendeels dankzij het platte Amsterdamse accent van de
zanger/gitarist, maakte het trio dat voor de gelegenheid uitgebreid
was met een zeer enthousiaste jongeman aan de electronica en een
bescheiden blazerssectie een degelijke eerste indruk. Het samenspel
zat strak, en hoewel er op de zang wel het een en ander viel aan te
merken, zorgde de wat dunne stem van de zanger met het petje voor
een interessant poppy geheel. Met de catchy single ‘Whatever You
Want From Life’ uit hun debuutplaat ’11-11′ bereikte de band een
plateau waar ze voor de rest van de set niet meer vanaf kwamen,
onder andere met de nieuwe single ‘Everyday I Work On The Road’ en
het stevig rockende ‘Feelings Explode’.
Hoofdprogramma Patrick Watson (de man eveneens met
petje) speelde niet met hoekige popriffs maar met zorgvuldig
gewoven klanktapijten. Drummer Robbie Kuster en bassist Mishka
Stein vormden samen een ritmesectie die een nauwkeurige,
vederlichte basis legde voor de zwevende piano van Watson en het nu
eens ijle, dan weer noisy gitaargeluid van Simon Angell. Dat deze
heren zich niet aan de albumversies van hun nummers houden, werd
reeds duidelijk bij opener ‘Close To Paradise’, dat uitmondde in
een zwellende climax die ons deed denken aan Mono
of Explosions In The Sky. Meerdere nummers in de set
kregen deze behandeling, zo ook het prachtige ‘Drifters’, waarbij
Watson zijn warme, zweverige stem vervormde en loopte om dit effect
te bekrachtigen. Tijdens het Tom Waits-achtige ‘Weight Of The
World’ kwam ook de trompettist van Voicst een zeer te smaken
bijdrage leveren in wat uiteindelijk uitbarstte in een free-jazz
(what’s in a name) explosie waarin trompet en gitaar een intens
duel leverden.
Deze momenten van bevlogen improvisatie werden afgewisseld met
intiemere momenten, zoals in ‘The Great Escape’, waar Watson met
het licht uit de zaal volledig stil kreeg met enkel zijn stem en
zijn piano. Een ander hoogtepunt was ‘Man Under The Sea’, waarbij
de excentrieke frontman op een stoel ging staan om tussen het
publiek, begeleid door akoestische gitaar, tamboerijn en xylofoon,
de kracht van zijn stem tentoon te spreiden. Zonder versterking
redde de man het perfect in de kleine ABclub, en zelfs wanneer hij
de hele zaal aan het zingen bracht, had hij vocaal nog steeds strak
de leidsels in de handen. Het volmondig meegekweelde kenwijsje van
het eerste deel van het nummer ging over in het door de volledige
band gespeelde tweede deel van de song waar opnieuw improvisatie de
bovenhand nam, om tenslotte te eindigen met een ingetogen
finale.
Dat het publiek hier nog lang niet genoeg mee had, werd duidelijk
na de eerste bis. Nadat met ‘Shame’ de volledige band tot
Shaft-achtig achtergrondkoortje gepromoveerd werd, noopte het
enthousiaste applaus het gezelschap tot een tweede bis, waarin een
indrukwekkende drumsolo van Kuster uitmondde in een dubby versie
van een compositie van Satie (zo wist ons gezelschap, ere wie ere
toekomt), met opnieuw de verschijning van Colin Benders, alias
Kyteman, de trompettist van Voicst. Deze magistrale finale liet ons
achter met het idee dat er heel wat zou moeten gebeuren om dit op
het einde van het jaar uit ons lijstje met favoriete optredens weg
te houden.
Dat Patrick Watson (de band) zich nabij het paradijs bevindt, is
een understatement om u tegen te zeggen voor deze band waarvan we
hopelijk nog veel meer moois kunnen verwachten. Hopelijk de
volgende keer in een uitverkochte grote zaal én met een nieuw
album.
