Derde plaat voor Nervous Cabaret en als vanouds maakt het, volgens de laatste schatting, zevenkoppige gezelschap bezwerende balkanrock met een hoog in your face-gehalte. Verbeeldt Beirut de romantische kant van het genre, dan is Nervous Cabaret de beestige seks.
Met de recente aandacht voor op Balkanklanken geïnspireerde rock kan de nieuwe Nervous Cabaret niet genegeerd worden. Dit gezelschap rond Elyas Khan maakt immers al ettelijke jaren het soort muziek waar jonkies als Beirut thans het mooie weer mee maken. Dat doen ze niet onverdienstelijk, integendeel, maar het is niet meer dan normaal dat ook de oudgedienden de aandacht krijgen die ze verdienen. En in het geval van Nervous Cabarat zou dat, mocht kwaliteit een graadmeter zijn, gerust mogen gaan om heel veel aandacht.
Als onze telling klopt, is Drop Drop de derde plaat die de vanuit New York opererende band uitbrengt. Officieel verscheen dit kleinood reeds afgelopen september, maar u weet hoe dat gaat met sommige platen. Releasedata kunnen zeer facultatief zijn, maar eens het album er is — en bovendien blijkt mee te vallen —verstomt gelukkig alle commentaar. Want net als zijn titelloze voorganger en debuut Ecstatic Music For Savage Souls is Drop Drop een uitermate meeslepende plaat die de grote emoties niet schuwt.
Nochtans begint een en ander best gezapig met "Break In Violence", een song die zachtjes meandert langs de randen van het grillige, zonder er echter over te gaan. Met "Pere Lachaise" worden de grenzen van het conventionele wel vlotjes opzij gezet en ontwikkelt de groep zich als een gezelschap dat diverse muziekstijlen met elkaar versmelt tot een aanstekelijke hutsepot die even aanstekelijk als dramatisch is.
Want die dramatiek, dat is een element dat als een rode draad door het oeuvre van Nervous Cabaret loopt. Khan huilt, brult en fluistert en dat alles liefst binnen de grenzen van een enkele song. Wat de man bovendien vocaal doet in "Sleepwalkers" gaat elke omschrijving te boven. We hadden het nooit durven denken, maar ook op het begrip slaapwandelen kan onomatopee van toepassing zijn.
Het is onder meer daarmee, en uiteraard met het behoorlijk unieke geluid, dat Nervous Cabaret zich weet te onderscheiden van lieden die dezer dagen het mooie weer maken met een weemoedig klanktapijt dat het voormalige Oostblok als referentiepunt heeft. Niets slechts over dergelijke lui, kwaliteit is meer dan doorgaans ook hun deel, maar Nervous Cabaret pakt de zaken lichtelijk anders aan. "No Politics No Sex" bijvoorbeeld is van zo’n zinderende geladenheid voorzien dat het evengoed voor opgefokte new wave kan doorgaan.
En daar moet je zin in hebben natuurlijk. Met een rijk instrumentarium — inclusief blazers — dat voor de nodige spanningopbouw zorgt, kan de band op het foute ogenblik in plaats van te overweldigen evengoed voor de nodige irritatie zorgen. Luistermomenten moeten met andere woorden zorgvuldig gekozen worden, maar ergens na middernacht, wanneer de voorraad flessen halfleeg is en iemand voor de derde keer zijn gefaald liefdesleven uit de doeken gaat doen, is Drop Drop de perfecte plaat op het juiste moment.
