Rockgrass noemen ze het zelf: als in rock en bluegrass. Tot nu toe beperkte Hayseed Dixie zich in het door de rockgrassmangel halen van bekende en minder bekende rocksongs, en was het een leuke gimmick. Met het nieuwe No Covers doet de groep een poging om ernstig te worden genomen en dat lukt niet heel erg goed.
A Hillbilly Tribute To AC/DC was het eerste wapenfeit van Hayseed Dixie en meteen bewandelde de band die dunne scheidingslijn tussen parodie en eerbetoon. Andere albums volgden, waarop naast nummers van AC/DC onder meer The Sex Pistols, KISS, Spinal Tap, Queen en ga zo maar door, onder handen werden genomen. Telkens werd de originele versie in dat kenmerkende rockgrassjasje gestopt.
Bij Hayseed Dixie staan de banjo en mandoline (aangevuld met andere typerende bluegrassinstrumenten als fiddle en viool) centraal. Vervolgens kan het twee kanten op. Ofwel voegt men er elektrische gitaar en bas aan toe en dan gaat het geheel klinken als The Levellers, ofwel blijft de groep kort bij de basis van de bluegrass met toevoeging van enkel nog een akoestische gitaar en/of een bas. Dan klinkt Hayseed Dixie eerder als The Hackensaw Boys.
Die twee songtypes komen op No Covers beurtelings aan bod. Groot verschil met vroeger: de songs komen deze keer uit eigen koker en dat levert een wisselvallig geheel op. "Donkeys In Morroco" of "You’ve Got Me All Wrong Baby" zijn simpelweg zwakke songs, met kinderlijke teksten en weinig beklijvende melodieën. Men kiest hier voor de wel erg makkelijke weg en laat de songs wegkwijnen in een poel van middelmatigheid. Toch staan er ook wel degelijk een paar aardige songs op; zo is "Born To Die In France" sfeervol en het instrumentale "Stonewall Hicks" humoristisch en opzwepend tegelijk.
Op de momenten dat er elektrische bluegrass gespeeld wordt, verworden de nummers nogal snel tot weinig originele niemendalletjes met zich herhalende clichéteksten en weinig geraffineerd spel. Dan kun je wel serieus genomen willen worden en daarom ook eens een album maken met uitsluitend eigen teksten en composities, maar het resultaat is wat menigeen misschien al dacht: Hayseed Dixie is geen hoogvlieger op muzikaal en tekstueel gebied.
De muziek doet het vast en zeker live heel aardig en daarmee heeft Hayseed Dixie ook al een solide reputatie opgebouwd in de kleinere zalen en festivals over de hele wereld. Dat blijkt echter geen enkele reden om ook op album te kunnen boeien. Hoe vermakelijk, humoristisch en passievol het live ook zal klinken, op album is het middelmaat troef en daar kan een enkele uitschieter ook niets meer aan verhelpen.
Hayseed Dixie moet blijven doen waar hij goed in is: het vertolken van rockknallers overgoten met een bluegrass-sausje naar eigen recept. Wat Hayseed Dixie vooral niet vaker moet gaan doen is heel veel muziek zelf gaan schrijven en opnemen, daar ligt simpelweg de kracht niet. Ook moeten ze zich zeker niet al te serieus gaan nemen en gewoon die sympathieke onvervalste Amerikaanse band blijven met een vette knipoog.
