AB, Brussel, 4 maart 2008
Na Katie Melua, Amy Winehouse en Kate Nash
kan de gerenommeerde BRIT School ook dit jaar op één van haar
alumni rekenen om een nieuwe hype te baren: de negentienjarige
Adele Adkins. Om aan ‘Chasing Pavements’ te ontsnappen moest je de
voorbije maand in een iglo doorgebracht hebben en dus waren de
tickets voor het eerste concert van Adele op Belgische bodem al een
tijdje voor aanvang de deur uit. Voor deze introductie vleide ze
zich een tikkeltje verlegen – naar eigen zeggen maakten de eerste
stappen buiten de UK haar best wel zenuwachtig – op een barkruk in
de knusse ABClub neer.
Toch had deze schuchterheid geen invloed eens ze solo haar set
begon met de rustig kabbelende gitaarsong ‘Daydreamer’. De trossen
interviews die met dergelijke promotours gepaard gaan, lieten
tijdens de opener even een kikker in Adkins’ keel opspringen, maar
plaagden de rest van haar performance gelukkig niet. Integendeel
zelfs, de contrastwerking van haar volle stemgeluid en de lichte
ruwheid die de vermoeidheid veroorzaakte, liet haar materiaal
alleen maar meer doorleefd klinken. Tussendoor nam ze nog de tijd
om goedlachs het uitgelaten publiek met welgemeende dankbetuigingen
te overstelpen en elk nummer kort aan te kondigen, een
charme-offensief dat zijn effect niet miste en haar ook als persoon
zeer warm deed overkomen.
Voor deze concertreeks koos Adele bewust om enkel geflankeerd door
een gitarist en een pianist terug te keren naar de roots van haar
materiaal: de ruwe producten, nog niet betast door enige producer.
Een goede zet, want dit illustreerde des te beter dat we hier met
een rasartieste te maken hebben die niet op studiotrucs maar op de
sterke basis van haar songs en een indrukwekkende vocale beheersing
teert om tot een straf eindresultaat te komen. Zonder de oppeppende
percussie klonk ‘Right As Rain’ nog even goedgeluimd, zonder de
aanwijzingen van de belletjes was het nog moeilijk immobiel te
blijven tijdens ‘Cold Shoulder’ en zonder het aanzwellend refrein
kwam het verrassend vroeg geprogrammeerde ‘Chasing Pavements’
eigenlijk zelfs een stuk beter tot zijn recht dan in de
radioversie.
De drie meest ingetogen momenten van het debuutalbum ’19’ waren
echter dé prijsbeesten van de avond: het fragiele wiegelied ‘First
Love’, de prachtige Dylan-cover ‘Make You Feel My Love’ en de
ronduit verbluffende afsluiter ‘Hometown Glory’. Toch was het even
slikken toen onze sympathieke gastvrouw na amper een goed halfuur
hiermee definitief van de bühne verdween zonder enige bis, zelfs
zonder alle nummers van haar plaat overlopen te hebben. Een
marathonsessie hadden we hier niet verwacht, maar toch hadden we
liever in de buurt van de uurgrens afgeklokt.
Al bij al heeft Adele zich deze avond toch live weten te bewijzen:
haar stem klinkt live nog sterker dan wat de plaat liet verwachten
en zelfs zonder een enkel moment van de kruk af te komen wist ze
door middel van mimiek en gesticulatie de passie die duidelijk
achter het werk schuil gaat nog verder in de verf te zetten. Voor
de liefhebbers kondigde Adkins al aan dat ze binnenkort naar een
van onze podia terugkeert met een meer uitgebreide band achter
zich, maar ondanks de ietwat kige speelduur zijn we toch blij
dat we de next big thing nog in deze intieme sfeer aan het
werk hebben kunnen zien.
’19’ is nu beschikbaar via XL Records
