Met Made In The Dark ontpopt bleekschetendansgroep Hot Chip zich tot een te duchten popmachine. Naast hardere dansnummers pakt de band immers ook uit met een paar uiterst gevoelige soulballads. “We willen niet altijd vastgezet worden in danstenten en op dito festivals”, zegt gitarist en percussionist Al Doyle.
enola: Made In The Dark is harder, meer poppy en meer soulvol, elk op zijn beurt. Akkoord?
Doyle: “Dat klopt wel ongeveer. We hebben altijd geprobeerd om onze albums zo divers mogelijk te maken, maar bij deze plaat zijn de verschillen tussen hard en zacht nog een stuk groter. Alexis, onze zanger, schrijft al langer ballads. En zelfs al probeert de groep die vaak te veranderen, ze zijn vaak zo sterk dat ze gewoon op zich staan. “Made In The Dark” is er zo eentje en het is misschien wel mijn favoriet van de plaat: aan een song die zo sterk is, wil ik niet gaan prutsen. “Ready For The Floor” is dan weer ons meest directe nummer: definitely poppy.”
enola: Weerspiegelen die verschillende kanten ook de verschillende persoonlijkheden in de band?
Doyle: “We hebben allemaal een heel brede smaak, dus is het niet zo dat er bijvoorbeeld één iemand is die tuk is op soul, een ander op house,… Maar er zijn wel stromingen binnen de band: Alexis is meer geneigd een rustige song te schrijven, terwijl Joe meer dancenummers maakt. Mijn bijdrages bestaan er meestal in om iets toe te voegen aan wat er al is: hier een beetje gitaar, daar wat toetsen. Ik ben net zo blij om een trage te spelen als om alles uit de kast te halen op percussie voor een stevig nummer.”
enola: De groep werkt als een democratie?
Doyle: “Yeah: everyone is equal, but some are more equal. (glimlacht) Het werkt goed hoor: Hot Chip is een beetje een mank lopend huwelijk tussen vijf mannen. Maar we raken er altijd wel uit. Wie de meest uitgesproken mening heeft, wint meestal de discussie; als iemand heel erg overtuigd is dat iets zo of zo moet zijn, dan moeten we hem misschien wel volgen: dat gevoel.”
“Het was de eerste keer dat alle vijf de bandleden meewerkten aan de opnames, in het verleden waren sommigen er enkel bij om het werk live te kunnen spelen. Het was leuk om zo’n nieuwe ervaring nog te kunnen hebben bij wat uiteindelijk al ons derde album is, maar op het vlak van songschrijven is er niet zoveel verschil: deze plaat is nog altijd voor 85 procent het werk van Alexis en Joe. Zij hebben zo’n sterk partnerschap dat ik me daar niet tussen wil wringen. De invloed van de andere leden is meer stilistisch, op het gebied van arrangementen en feel.”
“Iedereen heeft zijn eigen specialiteiten die samen tot onze muziek leiden. Ik heb een klassieke achtergrond en heb van daaruit ideeën meegekregen over wat bijvoorbeeld harmonisch correct is. Dan is het leuk om samen te werken met mensen die niet zo technisch onderlegd zijn als ik, omdat ze mij zo dwingen om uit dat denkkader te stappen en wat meer aparte dingen te proberen. Hetzelfde geldt voor de anderen: soms hebben ze ideeën die ze zelf niet kunnen verwezenlijken, maar een ander kan dat wel. Zo zijn Joe en Felix heel goeie producers, terwijl ik dan weer kennis heb van versterkers en microfoons. Samen wordt die som meer dan de delen: we hebben geluk dat we die verscheidenheid in de groep hebben.”
enola: Jullie hadden ook weer geen echte studio nodig: Made In The Dark is opnieuw gewoon thuis opgenomen?
Doyle: “Het grootste deel toch: drie songs — “One Pure Thought”, “Out At The Pictures” en “Hold On” — hebben we in een “professionele studio” opgenomen. We speelden die nummers al een tijdje live en konden ze dus heel snel opnemen zonder dat we veel tijd moesten verspelen met het afwerken: ze waren zo goed als klaar en we konden ze min of meer in één keer live opnemen. De rest is opgenomen bij Joe en Alexis thuis en in de studio van Felix en mij: geen echte studio, maar technisch toch iets meer uitgerust dan die slaapkamers. En dan hebben we ook onderweg nog één en ander opgenomen in hotelkamers of zelfs live. Het begin van “Out At The Pictures” — de allereerste noten van het album — zijn ergens tijdens een concert opgenomen. Op het album krijg je dus heel wat verschillende akoestische ruimtes te horen, iets waar we allemaal erg mee bezig zijn.”
“Je gaat het aan onze muziek niet horen, maar het referentiepunt voor dit album is Self Portrait van Bob Dylan, één van zijn minder goed onthaalde platen. Het is een collectie songs die over een lange tijd werden verzameld en heell uiteenlopende facetten van hem weergeven: je hoort hem live, met een band die telkens uit andere mensen bestaat,… en over het hele album neemt hij je mee naar verschillende plaatsen en sferen.”
enola: Dat was het idee voor Made In The Dark: een reflectie te maken van Hot Chip na het vele toeren?
Doyle: “Ja. We kregen zo vaak te horen dat we live anders klinken dan op plaat, en dit keer wilden we dat ruwere en vrijere geluid ook opnemen. Zelfs voor songs als “Don’t Dance” of “Pendable Poseable”, die niet live maar in laagjes werden opgenomen, werkten we met langere takes in plaats van loopjes van acht maten die we herhaalden. Dat geeft toch een lichtjes ander gevoel, dichter bij wat we live spelen.”
enola: Dat was het gevoel dat ik ook had bij de plaat; dat dit de eerste keer zal zijn dat het live zal klinken zoals op plaat.
Doyle:” Toch niet. Het zou zo geweest zijn toen we de plaat opnamen. Maar de optredens die we nu voorbereiden, behoren alweer tot de volgende stap. We hebben onze hele manier van live spelen veranderd en ook de nummers die we al een tijd speelden, zoals “Shake A Fist” en “Hold On”, brengen we nu alweer anders. Maar ik hoop dat mensen er ondertussen ook van uitgaan dat ze op een Hot Chip-optreden niet krijgen wat ze na de plaat verwachten.”
enola: Jullie hebben Alexis nu ook naar voren geschoven en komaf gemaakt met jullie democratische podiumopstelling.
Doyle: “We zijn ooit op één lijn begonnen, als een bijna-referentie aan Kraftwerk. Dat is geëvolueerd naar een halve cirkel zodat we elkaar konden zien, maar altijd was er die frustratie dat we geen contact met het publiek konden leggen omdat we met een batterij materiaal voor ons staan. In heel de set waren er maar drie momenten dat ik me even met mijn gitaar tussen de percussie en de toetsen door naar voor kon wringen of dat Alexis met zijn microfoon naar het publiek toe kon. We wilden die barrière doorbreken en hebben onze opstelling zo gewijzigd dat we nu twee stations links hebben en één rechts, en een gat in het midden waar de microfoon staat. Daar kan Alexis of ik met mijn gitaar dan naartoe.”
“Om eerlijk te zijn: dat heeft nog niet uitgedraaid zoals we het hadden verwacht. We wilden Alexis op die manier vrijmaken, maar hij is nogal gehecht aan zijn keyboard, dus hij staat nog altijd vaak aan de toetsen. We hebben ondertussen al zo veel getourd dat het misschien wel leuk is voor het publiek om het nu eens anders te zien.”
enola: Wat me opvalt is dat jullie optredens opgebouwd zijn als echte clubavonden met harde dansmuziek voor en na, alsof er geen verschil is tussen een groep of een dj.
Doyle: “Soms vind ik het fijn om in zo’n clubsfeer te zitten en een vrij korte set met alleen maar onze dancy stuff te brengen. Voor Alexis is het dan weer leuker om ook zijn zachte nummers te kunnen spelen, dus we werken aan een set waarin we ook die kant aan bod kunnen laten komen zonder de sfeer te vergallen. We willen ook geen danceband zijn die constant in dancetenten en op dancefestivals wordt ondergebracht. Dat is nooit ons punt geweest. We zoeken eerder naar een manier om een concert te brengen waarin al onze kanten aan bod komen. Zoals bij Neil Young: het ene moment staat die te rocken met de band, het volgende moment brengt hij solo een nummer, maar het is wel allemaal geweldig.”
“Dat is ook de reden dat we het een beetje gehad hebben met “Over And Over”. Goeie song hoor, maar we zijn het een beetje moe dat het het enige nummer is dat de helft van het publiek kent. We weten dat we nog goeie songs in ons hebben, en zelfs betere. Ik speel het live nog altijd graag als ik zie hoe het publiek dan kan ontploffen. Je moét het ook op het einde te brengen, want het is onze grootste song. We hebben lang geprobeerd om het weg te moffelen ergens midden in de set, maar dat werkte niet. Ik ben benieuwd hoe het nu gaat worden, nu mensen “Shake A Fist” — dat we al anderhalf jaar spelen — ook kennen van op plaat.”
enola: Jij treedt ook op met LCD Soundsystem. Hoe vergelijk je hun Amerikaanse karakter met het typisch Britse van Hot Chip?
Doyle: “Oei, daar kan ik een heel ‘vergelijk en bespreek’-traktaat over schrijven. Het grote verschil is dat LCD Soundsystem de visie is van één man, James Murphy. Het enige wat ik moet doen, is hem gelukkig houden door te spelen wat hij wil horen. En het is niet zo gemakkelijk als het lijkt: het vergt een bijna atletische, precieze manier van spelen. Een ander verschil is ook dat James zijn invloeden veel duidelijker laat blijken: Arthur Russell, Talking Heads. Wij moffelen ze wat meer weg — ze zijn sowieso diverser — en gaan ze sneller uit de weg. De humor is ook anders, ja.”
enola: De obsessie met vechten blijft duren op Made In The Dark, na “Hot Chip will break your legs” van “The Warning”: “Shake A Fist”, “Wrestling”,… waar komt dat vandaan?
Doyle: “Goh, Alexis was als kind gefascineerd door worstelshows op tv en die voorliefde is gebleven. “Wrestling” gaat trouwens over het feit dat ik bij LCD ging spelen, en over de relatie tussen de twee bands. Zij hadden me “gestolen” en James stuurde Alexis sms’jes dat ik nu van hem was en dat ze om me gingen moeten vechten. Het was wel leuk om het onderwerp van een gevecht tussen twee bands te zijn.” (lacht)
enola: Tot slot nog een gerucht checken: “Ready For The Floor” was oorspronkelijk bedoeld voor Kylie Minogue?
Doyle: ”Half waar: we hebben het niet voor haar geschreven, maar we werden op een zeker moment wel gevraagd iets voor haar te schrijven. Er is heel wat materiaal over en weer gestuurd tussen ons en haar songschrijversteam. “Ready For The Floor” was toen net geschreven en we vonden het misschien wel iets voor haar. Helaas verliep de communicatie tussen beide kampen niet echt optimaal en is er toen niets van gekomen. Jammer, want we willen in de toekomst zeker eens met mensen van zo’n stratosferisch popniveau werken. Ik zou wel eens willen weten hoe de industrie werkt op dat niveau.”
Hot Chip speelt op 14 maart in de Botanique in Brussel.
