Het aantal cruciale dagen in de regeringsvorming. Het aantal dagen zonder regering. Het aantal misplaatste uitspraken van Leterme. Het aantal even misplaatste “Nons” van Milquet. Het aantal beeldspraken van de N-VA. Sommige lijstjes leken dit jaar oneindig. Net als die van fantastische platen, zodat ook voor deze formateur een coalitie daaruit smeden een haast onmogelijke opdracht leek. Maar mogen alsnog de eed afleggen:
- The National :: Boxer De mooiste, meest verslavende en zowat meest intrigerende plaat die ondergetekende het hele jaar lang als de trouwste hond vergezelde in hoofd en hart. Smeulden de songs als de mooiste vulkanen op plaat, dan kwamen ze live nog eens tot een verbluffende uitbarsting ook.
- Radiohead :: In Rainbows Eigenlijk een ex aequo, want dit is het elegantste, meest consistente en bijwijlen mooiste dat Radiohead in tien jaar heeft uitgebracht. De band zit duidelijk goed in haar vel, wat maakt dat ze ons vel harde tijden bezorgt.
- PJ Harvey :: White Chalk Misschien wel dé verrassing van het jaar. Elf bloed bevriezende songs die als een mistroostige klauw naar je tere nek grijpen. Het had de soundtrack bij een tragische liefdesaffaire in Twin Peaks kunnen/moeten zijn.
- Bloc Party :: A Weekend in the City Vat de tijdsgeest anno nu perfect, zoals OK Computer dat voor de late jaren negentig deed. En bedekt de flutsingle “Flux” (we hopen nog steeds dat het een bewuste parodie is) met een imposante mantel der liefde.
- Richard Hawley :: Lady’s Bridge Vat dan weer de romantiek in alle betekenissen die ze de afgelopen eeuwen geeft opgedaan op een adembenemend mooie wijze, zonder één seconde klef te worden. En telt met “Our Darkness” het allermooiste liefdesnummer van 2007.
- Bruce Springsteen :: Magic De titel dekt de lading van ’s mans carrière – en van de plaat wederom – perfect. Een verrassend donkere plaat waar de goesting van af spat. En “Devil’s Arcade” is voor ondergetekende zowat de song van het jaar.
- Jens Lekman :: Night Falls Over Kortedala De ene keer een zalvende balsem voor de etterende wonden die de liefde slaat. De andere keer laat hij de zoetste passievrucht zo zuur als een onrijpe citroen smaken. Maar tekstueel is hij telkens briljant, ook nu weer.
- Crowded House :: Time On Earth De plaat laat een zichzelf opnieuw zoekende groep horen, zodat het deze keer géén liefde op het eerste gehoor was. Maar in Vorst bleek dat de groep zich heeft gevonden en zichzelf vooral overstijgt. En de liefde voor de nieuwe songs is sindsdien ook onvoorwaardelijk, zoals het bij Crowded House betaamt.
- Interpol :: Our Love To Admire De geblindeerde ramen van hun geluid mochten open, en wat een verrijking zonder dat hun strakheid het gelag moet betalen. Elf granieten songs, waarbij “Pioneer To The Falls” het mooiste openingsnummer van het jaar is.
- Editors :: An End Has A Start Na het uitmuntende debuut de plaat die we stiekem gehoopt hadden. Het geluid reikt recht evenredig met het niveau naar ijlere hoogten. Dit lijkt inderdaad nog maar de start te zijn.
Zou de top 10 in een iets kleiner bombardement van een muziekjaar kunnen zijn:
11. Ryan Adams :: Easy Tiger + Everybody Knows e.p. 12. Nine Inch Nails :: Year Zero 13. Grinderman :: Grinderman 14. The Arcade Fire :: Neon Bible 15. Zita Swoon :: Big City 16. Kings Of Leon :: Because Of The Times 17. Monsoon :: The King Of Eyes, Tits And Teeth 18. Blonde Redhead :: 23 19. iLiKETRAiNS :: Elegies To Lessons Learnt 20. Beirut :: The Flying Club Cup
Singles die als een donkere trappist of een rode porto op elk moment van de dag smaakten, waar en wanneer ook:
“Don’t Stop Now” – Crowded House; “Sick Sick Sick” en “Make It Wit Chu” – Queens Of The Stone Age; “On Call” – Kings Of Leon; “No Pussy Blues” – Grinderman; “I Feel Alive In The City” – Zita Swoon; “U-Turn (Lili)” – AaRON; “Radio Nowhere” – Bruce Springsteen; “The Heinrich Maneuver” – Interpol; “The Prayer” – Bloc Party; “Foundations” – Kate Nash; “Nantes” – Beirut; “No Cars Go” – The Arcade Fire.
Live bewees Bruce Springsteen in het Sportpaleis even onsterfelijk te zullen worden als de herinneringen aan zijn concerten. The National (AB), Crowded House (Vorst) en Interpol (Vorst) benaderden dat voor ons het dichtste en zorgden voor bijwijlen onvergetelijk intense en/of overdonderende momenten. En dan zwijgen we nog over Damien Rice en Zita Swoon in het Koninklijk Circus.
Voor ons mocht het elk jaar 2007 zijn. En mogen we onszelf en uzelf toewensen dat we dat ook van 2008 zullen kunnen zeggen? Vooruit dan!
