De komst van Kate Nash naar de Botanique zorde voor één van de
meest gehypete concerten van het najaar. Een nieuwe lieveling van
de charts die dergelijke kleine zaal aandoet zorgt natuurlijk voor
een reeds lang tevoren uitverkocht concert waarrond de laatste
weken menig zoekertje verscheen. Bij aankomst in de Botanique
proefden we ook meteen een heel ander sfeertje dan gewoonlijk:
wachtrijen her en der en een publiek dat voornamelijk bestond uit
tieners die de komst van deze nieuwe hippe naam voor geen geld ter
wereld wilden missen. Minder gemakkelijk te spotten: de al wat
oudere alternatieve muziekliefhebber die hier normaliter op zijn
gemakje onderdak zoekt. Na de monstersingle ‘Foundations’ en het
als zoete broodjes verkopende album Made Of Bricks is dus
ook deze uitverkochte tour nu al een succes, maar toch houden we
ons hart vast voor de spreekwoordelijke scheet in een fles: de
flavour of the day die in de eerste tour op dramatische
wijze door de mand valt.
Kate had alvast haar stempel gedrukt op de Orangerie, waarvan het
podium bedekt was met een collectie bloemen en poppetjes tegen de
achtergrond van een klare wolkenhemel op doek. Hoewel aan haar
pianospel en vocale capaciteiten van bij de start duidelijk werd
dat dit meisje wel degelijk talent heeft, konden we toch niet
zeggen dat de eerste indruk van dit gebeuren bij ons de smaak viel.
Niet alleen compileerde ze met ‘Mariella’ en ‘Shit Song’ in het
begin van de set de zwakste nummers van haar debuutplaat; de
live-versies weken ook nog eens geen meter af van de studioversies
en konden we dus gerust thuis beluisterd hebben zonder het
gezelschap van enkele woord voor woord meezingende pubers in de
rug.
En plots was daar dan ‘Skeleton Song’, waarop Nash zich voor de
eerste keer deze avond volledig liet gaan: terwijl ze de pijlsnelle
strofen zonder enige tongstruikel uit haar mond liet stromen,
werkte ze naar een steeds energieker pianospel toe, dat uitbarstte
in een heerlijke waanzinnigheid die de blueprint van een
duidelijke adrenalineboost voorzag. Vanaf dit ogenblik zagen we
afwisselend twee Kates voor ons: tussen de songs door het brave,
bij momenten irritant giechelachtige meisje dat duidelijk
overdonderd is door dit plotse succesverhaal; maar eens een track
aanvangt de bezielde artieste die het beste van zichzelf wil geven.
Meerdere keren liet ze haar songs overhellen in een kakofonie die
de tong uitsteekt naar de ongeschreven wetten van de popsongs; aan
het eind van de swingende afsluiter ‘Pumpkinhead’ leek het zelfs
even of Nash haar klavier als afsluiter de genadeslag zou
toedienen.
Ongetwijfeld was dit concert hét feelgood-event van het najaar: het
zou moeilijk zijn om vanbinnen geen zonnetje te voelen schijnen bij
het schitterend met tempo spelende ‘Merry Happy’ of een prettig
gestoord ‘Mouthwash’ dat een instant glimlach op het gezicht
tovert. Zelfs de eenzijdigheid waarvoor we vreesden werd geweerd
door in het midden een rustiger segment in te lassen. Nash nam de
gitaar ter hand, met als resultaat onder meer een soulvol
‘Dickhead’ en ‘Nicest Things’, de lovesong die Avril Lavigne al vijf
jaar probeert te schrijven. Na de valse start een vrijwel smetloos
parcours dus, met als enige kleine teleurstelling ‘Foundations’,
dat in de refreinen in een muzikale brij wegzonk die maar bleek
afstak tegen de nochtans heldere geluidskwaliteit van de rest van
de gig.
Het is bij deze bewezen: de hype rond Kate Nash is niet ongegrond.
Met live-versies die nog veel catchier klonken dan wat ons al op
plaat verblijdde, bewees de jonge Britse dat ze iets unieks heeft
in de commerciële muziekindustrie: een eigen geluid. De vrolijke
pianomelodieën, de snelle lyrics die toch met gevoel gezongen
worden, de thema’s die – hoe absurd ze soms ook geuit worden – o zo
herkenbaar zijn: alles past in het plaatje. Het concertje dat we
deze avond zagen was iets te kort en tussendoor nog teveel
doorspekt met onnozel gegiechel, maar zal toch een prettige
herinnering blijven. Als het zo doorgaat, staat deze dame binnen
enkele jaren op de grote podia en dan zullen we zeer blij zijn te
kunnen pochen dat we tot dat select groepje behoren die haar die
woensdag aan het werk zagen in die kleine, fijne Orangerie.
Made Of
Bricks is nu beschikbaar via Polydor.
