Het voornaamste doel van deze tour, naast de extra promotie voor
haar verrukkelijke tweede soloplaat, was
voor Róisín Murphy net voor de start al klaar als een klontje:
“Deze gigs moeten ware feestjes worden” vertrouwde ze ons even
geleden in een interview toe.
Wanneer we in de uitverkochte AB arriveerden, hoorden we dan ook al
dansbaar materiaal door de boxen schallen, dat zonder enig
breukmoment overliep in het optreden zelf. Doorheen de laatste
track van de opwarmingssessie zong Murphy vanuit de coulissen al
even mee en naarmate het podium in een bad van rood licht
ondergedompeld werd, liep dit naadloos over in ‘Cry Baby’. Een
opener waarvoor meteen alle registers opengetrokken werden: de
extra geaccentueerde beats lieten het bloed in sneltempo door ons
daverend vlees gutsen, wat samen met de afwisseling van warme
belichting en kille stroboscopische effecten al de indruk gaf dat
de AB deze avond onderdak gaf aan de reïncarnatie van Studio 54.
Voor wie het nog niet doorhad, iep Murphy aan het einde van deze
indrukwekkende introductie haar boodschap nog eens luid en
duidelijk uit: “I’m about to blow up!”
De nummers van Overpowered, met
uitzondering van de bonustracks allen op het appel verschijnend,
kregen nog een extra dosis adrenaline geïnjecteerd alvorens ze het
podium mochten betreden. In een Motown mix-up leek ‘Let Me Know’
wel een catfight tussen Donna Summer en Diana Ross, met een
duidelijker knipoog naar eighties Madonna kon ‘Footprints’ ons deze
keer wel bekoren en de iTunes-extra ‘Pandora’ zou in dit
arrangement zonder probleem een oudewetse Bondtune kunnen zijn.
Ronduit geniaal was een roodgloeiend ‘Primitive’, dat overhelde in
een rock show waarop de headbangende Murphy deze keer gelukkiggeen
vijandig gezind meubilair in haar buurt had. Een nog grotere
explosie voltrok zich tijdens de pompende discohouseversie van
‘Movie Star’, die het ranzige karakter van de song extra in de verf
zette. Voor wie nog twijfelt over welke cinematografische tak dit
nummer het heeft, zullen de visuals van door hittegevoelige
camera’s geregistreerde huis-, tuin- en keukenporno de ultieme
verduidelijking gebracht hebben.
Naast dit uitstekend materiaal en natuurlijk de daarbij horende
soulvolle stem, gaven de prettig gestoorde acts nog een extra
meerwaarde aan het live-gebeuren. Tussen de nummers door rommelde
Róisín gretig in de op scène opgestelde collectie kleren die gingen
van een felroze pulletje met schoudervullingen dat uit de kast van
Jackie Collins ontvreemd leek, tot een pluchen mantel waarvoor naar
onze schatting minstens vijf Muppets gestroopt werden. Dit gebeuren
was meer dan een humoristische tint, het zorgde er ook voor dat met
een minimum van tijdverlies een heel andere Róisín aan het werk te
zien was. De met bling bezette zonnebril versterkte de hiphop feel
van ‘The Truth’ (de samenwerking tussen Moloko en Handsome Boys
Modeling School); de combinatie van een strenge kepi en een paar
zwartleren handschoenen gaf een sm-lik aan ‘Dear Miami’. Het gedrag
van Murphy hierbij was bij momenten compleet waanzinnig te noemen:
tijdens de uitstekende afsluiter ‘Ramalama Bang Bang’ marcheerde ze
met een strenge grimas het hele podium rond, aan het einde van
‘Overpowered’ bedekte ze met haar hoed haar gezicht om
ogenschijnlijk in paniek uit te slaan dat ze haar gezichtsvermogen
verloren was. Doorheen het merendeel van de set contrasteerde dit
dan ook mooi met de beheerste bewegingen van haar
achtergrondzangeressen, maar nu en dan kwamen deze twee uitersten
ook tot een symbiose, waarbij ons meteen het heerlijk kitscherige
dansje van ‘Forever More’ te binnen schiet. Deze spelletjes gaven
aan het georchestreerde gebeuren toch een hoge graad van
spontaneïteit, wat de show ook zoveel menselijker maakte dan het
gemiddelde Sportpaleis-spektakel.
Een uiterst boeiende avond dus, die ondanks enkele kleine foutjes –
‘Checkin’ On Me’ dat te vroeg in de set te lang uitgesponnen werd
en de wel heel drastische rustpauze die ‘Scarlet Ribbons’ vormde –
een verhit feestje opleverde dat ook op artistiek vlak van tel was.
Waar Róisín bij haar vorige tour nog afgeschilderd werd als de
zangeres van Moloko die het ook op haar eentje probeerde waar te
maken, is ze nu uitgegroeid tot een ronkende naam an sich.
Murphy staat op het punt om één van de nieuwe iconen van de
muziekindustrie te worden (wat meteen voor een tweede interpretatie
van die “I’m about to blow up” zorgt). Om al die energie
nog eens door een relatief kleine zaal te voelen vloeien, was een
onweerstaanbare gebeurtenis die we graag bij onze topconcerten van
het jaar plaatsen.
Róisín Murphy’s jongste album Overpowered is nu uit
bij EMI.
