Alle ego’s bevredigen in een collectief zo groot als Broken Social Scene is onmogelijk. De meest uitgesproken stemmen van de groep krijgen met Broken Social Scene Presents… nu de kans om hun eigen ding te doen.
Medestichter Kevin Drew mag de aftrap geven, en hij stelt niet teleur. Integendeel: de zoetgevooisde Canadees presenteert de luisteraar een dozijn pareltjes van nummers die tonen dat de man een geweldige singer-songwriter is met een groot gevoel voor muzikaliteit. Dit album mag dan niet zo overweldigend zijn als BSS-debuut You Forgot It In People (welk Broken Social Scene-album wel?), ook zonder die charmante mengeling van een karrenvracht invloeden weet de Social Scene, of ten minste zijn opperhoofd, een uur lang te boeien, maar nu met prachtige popnummers gevuld met talloze kleine weerhaakjes.
Opener "Farewell To The Pressure Kids" begint nochtans, nadat Drew de gevleugelde woorden "Here we go!" heeft uitgesproken, als een stevig rocknummer waarin een drumbeat als een pletwals het nummer voortstuwt terwijl een overweldigende wall of sound van synthesizers en gitaren de trommelvliezen teistert. Maar algauw bedaart de storm en blijft enkel de door de vocoder gesleurde zang van Drew op de voorgrond over, terwijl de nog net zo ruwe gitaren en keyboards nu een eind wegmeanderen; de gecreëerde ruimte is adembenemend. Ook "Tbtf" is een perfect samenspel van akoestische gitaar, piano en overstuurse geluidjes dat ons aan de stereo-installatie kluisterde, net als het aangename "Safety Bricks" en het integere, met dubbele zinsneden gevulde "Gang Bang Suicide" waarin Drews hese stem met de prijzen gaat lopen.
Hoogtepunten te over, maar een paar nummers steken er toch met kop en schouder bovenuit. Het betoverende "F—ked Up Kid" bijvoorbeeld, waarin Drew zijn liefdesleed over een prachtige en o zo frêle gitaarlijn; de laptopelektronica op de achtergrond bezorgt het nummer zijn finishing touch. Ook het aangenaam rockende "Lucky Ones" is een hoogvlieger, net als het neurotische en beklijvend etherische "Frightening Lives" en de catchy meezinger "Broke Me Up", een schandalig mooi nummer met een refrein dat zich onmiddellijk onder je hersenpan nestelt en je nog dagenlang lastig valt.
Het zijn echter vooral de laatste vier nummers die de plaat een dijk van een climax bezorgen. "Backed Out On The…" is een verrassend strakke en catchy rocker waarin J Mascis van Dinosaur Jr. een stukje komt meejammen en het nummer met zijn fuzzy solo’s omtovert tot verplicht luistervoer; het is een treffende hommage aan de college rock van de jaren negentig. Het nummer is amper afgelopen, of daar is de bedeesde schoonheid weer. "Aging Faces / Losing Places" is speelse indiepop met trompetjes en violen waarin Leslie Feist een glansrol krijgt toebedeeld, en met haar stem het nummer op een hoger niveau tilt. Nog meer klasse op "Bodhi Sappy Weekend", waarin de atmosferische kakofonie van trompetten en keyboards aan het begin gauw plaats ruimt voor een glasheldere riff die stilletjes opbouwt naar een haast cathartisch einde met zowat alle instrumenten op de plaat in de mix. Tegen de tijd dat de vrolijke kampvuurfolk meets symfonische bombast van "When It Begins" aanvangt, vindt een mens de kracht niet meer om verzet te bieden tegen al dit moois.
En minpunten? Wel, een uur lang semi-akoestische indiepop kan zeker niet iedereen bekoren, maar Spirit If… heeft het vermogen om de luisteraar volledig in de ban te houden en hem/haar naar een andere, betere en mooiere plaats te transporteren. Er is evenwel één stoorzender in dit haast organisch geheel; "Big Love" is iets te onsamenhangend en te chaotisch om op de plaat te passen, maar dat is eerder detailkritiek.
Spirit If… is boven alles een mooie, integere en aangename plaat geworden die uitnodigt om grijsgedraaid te worden. Voer voor de eindejaarslijstjes, quoi. Nu is het aan Brendan Canning om in 2008 deze eerste uit de reeks te doen vergeten. Hij zit niet bepaald in een benijdenswaardige positie.