Donderdagavond hing er elektriciteit in de bezoedelde, Antwerpse
lucht. Het tramverkeer raakte ontwricht, Wit-Russen planden een
protestactie, en een groots hiphoptalent zou zijn gelaat tonen aan
een meute whiggers met een overdosis aan psychosen.
Terwijl El-P zich vergreep aan allerlei zielverrijkende
substanties, zorgde zijn dj voor een bruisende opwarmingsset.
Mr. Dibbs – van wie na de show de coolste t-shirts
uit de menselijke geschiedenis verkocht werden – liet een hoop
klassiekers en hedendaagse favorieten oplossen in een dodelijk
efficiënte mix. Niet dat het publiek er zich door liet opwinden;
het was wachten op El-P, die zich even na tienen een weg baande
naar het podium om zijn missie te volbrengen.
El-P als live-ervaring kan ietwat paradoxaal
overkomen. Wie zijn platen beluisterd heeft, kent deze man als de
doemzeggende futurist, gesteund door een dolgedraaide
instrumentatie die recht uit een rioolnetwerk lijkt te komen. Het
is niet ongewoon om tragere, uitgesponnen composities terug te
vinden die niet meteen aanzetten tot wilde gesticulatie. Deze
constateringen mag u grotendeels aan de kant schuiven, wanneer u
Jaime Meline in levenden lijve gaat bezichtigen; de liveshow
knettert en bonst als een stukgeschoten Lada op onze secundaire
wegen, en ondanks al de duisternis in El-P’s muziek en teksten
bewees hij in Antwerpen toch een aardig volksmenner te zijn. We
ontwaarden dan ook een zekere bevreemding wanneer de
Brooklynite ons aanspoorde tot het scanderen van de
doordeweekse hiphopleuzen (u kent het wel, “hell yeah”,
“fuck yeah”, et cetera ad infinitum).
Vocaal kregen we alvast een frontale aanval te verduren, iets waar
we allerminst rauwig om zijn. Op I’ll Sleep When You’re
Dead staan er gerust ook ingetogen passages, maar die worden
live onderworpen aan een gewelddadige conversie. Ook het publiek
zat al snel in de juiste versnelling; we merkten zelfs dat veel
teksten verrassend goed gekend waren, ook die van de nieuwe plaat
(die uiteraard ook voor de grote meerderheid van de gespeelde
nummers zorgde). Na een erg overtuigend ‘Tasmanian Pain Coaster’,
blies El-P Trix helemaal omver met de snoeiharde beat van
‘Smithereens (Stop Cryin’); de toon was gezet, en alle clichés van
een hiphopshow werden tegelijkertijd omarmd en verpulverd.
Hitte en pompende beats, zo was ook Meline’s formule samen te
vatten. “I may have been born yesterday, sir / but I stayed up
all night”, declameerde de dertiger terwijl het publiek lustig
meebewoog op de smeulende drumsamples van een ondergaande
samenleving. Dat ook Meline het niet kan laten om zich te excuseren
voor zijn Amerikaanse identiteit, is een jammerlijk gegeven dat we
het liefst wegcijferen uit ons wazig geheugen; het is een ziekte
die te veel Amerikaanse artiesten overvalt. Gelukkig maakte ‘P
weinig tijd vrij voor uitgebreide praatjes met het publiek, en
kraakte hij met een track als ‘Run the Numbers’ wederom de code die
onze ledematen onder controle hield. Ook Mr. Dibbs kreeg nog een
tweede kans om het publiek zijn kunnen te tonen, iets waar hij ten
dele in slaagde. Dibbs is de zoveelste dj (al dan niet uit de
hiphopwereld) die ‘The National Anthem’ van Radiohead voor eigen
doeleinden gebruikt, maar wij lieten het ons daarom niet minder
smaken.
Tot twee keer toe kreeg het publiek een extra por in de maag (ze
vroegen er namelijk zelf om). Bij zijn tweede terugkomst brak El-P
nog een laatste keer door onze linies met het briljante ‘Tuned Mass
Damper’ uit zijn debuutplaat (‘Fantastic Damage’, 2002). Hierna was
het echt afgelopen; de geleverde prestaties werden op enthousiast
gejoel onthaald, bekers werden geledigd, en zij die zin en tijd
hadden, konden nog enkele uren genieten van lokaler hiphopgeweld.
Wij zagen op deze avond een erg professionele rebel uit een genre
waar de innovatie en kritische boodschappen tegenwoordig helaas
geen schering en inslag meer zijn.
I’ll Sleep
When You’re Dead is uit bij Def Jux en wordt verdeeld door
PIAS’.
