In het achterkamertje waar de apocalyptische geweldenaars weggestopt zitten zijn die van Neurosis heer en meester, maar wat dit ranzige sextet uit Little Rock, Arkansas, laat horen behoort ook tot de moeilijkst verteerbare en vuilste muziek die we het voorbije jaar hoorden. Voices Of Omens is voor volk met een ruggegraat.
Op zijn derde album gaat Rwake (geen paniek, het wordt naar verluidt uitgesproken als ’Wake’) verder op het pad dat hij met If You Walk Before You Crawl You Crawl Before You Die al bewandelde. Ze komen ermee terecht tussen de loodzware Southern sludge van EyeHateGod en Kylesa, spelen intussen leentjebuur bij Neurosis, incorporeren gretig elementen uit black metal en doen uiteindelijk ook denken aan ander lawaaibands als Grief en Black Cobra. Wat het ziedende geluid betreft is Minsk ook een belangrijke referentie. Geen verrassing, aangezien producer Sanford Parker bassist is bij deze band en ook tekende voor de productie van The Ritual Fires Of Abandonment, nog zo’n slecht aflopende trip die ons eerder dit jaar bereikte.
Parker noemde Voices Of Omens op zijn website "the most evil record I have ever made" en ook wij moeten het antwoord schuldig blijven als u ons gaat vragen of we referenties kennen die het maagomkerend duistere van deze plaat benaderen. Net als bij Minsk gaat het vooral om uitgesponnen composities (de overbruggende instrumentals niet meegerekend gaat het om zeven lappen van een kleine zeven tot tien minuten) die enkel hun eigen ondoordringbare logica lijken te volgen, halsstarrig weigeren toegevingen te doen en hun obscure stijl ook nog eens opzadelen met lagen effecten. Wat Rwake extra ontoegankelijk maakt, is het samengaan van een bruller die het einde der tijden aankondigt en een vrouwelijke ’zangeres’ die in volle black metal-stijl kermt en schuurt en haar keel bloedrauw raspt. En geloof ons: een krijtje op een schoolbord is er niks tegen.
Toch is het moeilijk geen ontzag te hebben voor de kwaliteiten van dit album: de songs zitten verdomd ingenieus in elkaar, ontwijken de platgetreden paden steeds op inventieve wijze en zetten een sfeer op poten die ronduit indrukwekkend genoemd mag worden. Het helpt ook dat het moddervette gehamer, gegier en zwaar psychedelische gebeuk nu en dan wordt onderbroken door meer atmosferische passages, soms gedragen door enkel een akoestische gitaar, piano of, zoals in de intro die de plaat opent, een mandoline. De meeste songs bewandelen een parcours dat enkel in het diepe Zuiden van de Verenigde staten uitgestippeld had kunnen worden: ze gaan traag van start, hinten soms naar hun rurale roots, barsten open, begeven het bijna onder het gebrul, gesloop en de samples, en houden de intensiteit van voor tot achter vol.
Het is een soundtrack bij duivelsuitdrijvingen en naderend onheil. Het album komt traag op gang: tijdens "The Finality" wordt dan wel herhaaldelijk verwezen naar (de oude) Mastodon, het blijft vooral bij duizelingwekkend gebeuk. Het is pas tijdens de tweede helft dat Voices Of Omens werkelijk openbarst. Het toepasselijk getitelde "Leviticus" (bekijk de clip op YouTube) bevat zo’n statige en overdadige metal-intro en toont hoe bedreven de band is in het opzetten van een geluidsmuur. Het eropvolgende "Of Grievous Abominations" volgt de steeds herhaalde structuur (begin kalm en/of akoestisch, barst open, beuk als een mastodont, soleer er melancholisch op los, beuk verder op epische wijze en vat alles samen in een verschroeiende climax), maar doet dat zo mogelijk nog intenser.
De plaat ’moeilijk verteerbaar’ noemen is een understatement van jewelste. "Inverted Overtures" en "The Lure Of Light" sluiten de plaat immers af met een kwartier van de meest afmattende herrie beschikbaar. Vinden we het gros van de black metal-albums vooral lachwekkend in hun krampachtige pogingen een zieke sfeer op poten te zetten, dan is dit album wat dat betreft een schot in de roos. Zelden hoorden we zo’n wrange, rauwe en lelijke lap lawaai waar we tegelijkertijd toch ontzag voor kunnen opbrengen. We hebben er zelf even genoeg van, maar als u te vinden bent voor gedoe dat een ander na drie minuten vol walging doet kiezen voor de EJECT-knop, dan bent u bij Rwake aan het juiste adres. Sterkte!
