Relapse, 2007
Cephalic Carnage heeft naam gemaakt met razendsnelle
grind/death-metal, hun vreemde zin voor humor en hun voorliefde
voor marihuana. Nu, over de laatste twee kan ik niet oordelen: bij
het promo-pack waren de teksten niet ingesloten en eerlijk gezegd,
ik kan me niet voorstellen dat je dit soort muziek maakt wanneer je
net een joint hebt gerookt. Daarvoor is het nu net iets te
doordacht en sluit alles te goed op elkaar aan. Alhoewel een
songtitel als ‘Vaporized’ weinig aan de verbeelding overlaat, zeker
wanneer men redelijk verstaanbaar schreeuwt: “Vaporized / Gets
you so high”. Laat ons het erop houden dat wij de bijna
absurde techniciteit van dit album slecht kunnen rijmen met
substantiegebruik van welke soort dan ook.
Maar om er nu direct de titel grindcore aan te geven is wat
voorbarig. Jazeker, over het algemeen wordt er zeer snel gespeeld
en ook typische grindcore elementen zijn aanwezig, maar de heren
van CC zijn ook niet bang om even de voet van het gaspedaal te
nemen en een stuk doom-metal in te lassen, zoals in ‘Global
Overhaul Device’, wat voor zover ik het begrijp, over de invloed
van de mens op het klimaat gaat. Origineel zijn ze dus wel, zowel
waar het muziek als onderwerpen betreft; verwacht u dus niet aan
uitgemolken onderwerpen over satan, dood en duisternis in het
algemeen.
Laat ons even de afzonderlijke instrumenten onder de loep nemen. We
beginnen met de vocalen, verzorgd door Lenzig Leal. Wij zijn niet
bekend met het eerder werk van deze Amerikanen, maar hier klinkt de
man erg goed bij stem. Meestal wordt er gebruikt gemaakt van een
fatsoenlijke grunt, denk aan de vroege albums van Sinister, maar er
wordt afgewisseld met een verrassend sterke scream die wel wat aan
Schmier van Destruction doet denken, alleen iets donkerder qua
timbre.
De gitaren. Altijd een heikel punt in een metalband, omdat het
geluid toch voor een groot deel van de gitaren afhangt. Wel, er
zijn een hele hoop goeie dingen te zeggen. Zac Joe en Steve Goldman
weten bijvoorbeeld duidelijk waar de snaren op hun instrument voor
dienen. Erg goede gitaristen, capabel om zowel slome,
overdonderende partijen, snelle riffs en verbazende solo’s te
spelen. En dat verdient een eervolle vermelding. Helaas zijn ze ook
erg gek op wat wij noemen gitaarmasturbatie. Het overdreven
technisch priegelen wat misschien aangenaam is voor een
mede-gitarist, maar voor ons, gewone mensen, redelijk irritant kan
zijn. Het beste voorbeeld ligt in de tweede song, die voor een
groot deel onbeluisterbaar wordt door de zenuwtergende hoge
geluidjes die men op lichtsnelheid over de muziek heen speelt. Je
kan ook teveel naar één kant overhellen, vandaar het halve puntje
af in de uiteindelijke rating.
John Merryman, drummer van dienst, krijgt niets minder dan een
glorievolle vermelding. Hoe de man alleen nog maar onthoudt op
welke drum hij wanneer moet slaan is ongelooflijk. Als u een
liefhebber bent van sterke drumpartijen en u twijfelt over de
aanschaf van deze cd kunt u gerust zijn. De technische
superioriteit van deze schijf is bij momenten even indrukwekkend
als de bijna belachelijk ingewikkelde rolls.
Over de basgitaar valt er weinig zeggen, omdat ze volgens de aloude
genretraditie onder de andere instrumenten begraven ligt.
‘Xenosapien’ bevat wel nog een aantal zeer leuke
keyboard-effectjes, die weliswaar niet altijd even goed te horen
zijn, maar draai uw volumeknop royaal naar rechts tijdens ‘Endless
Cycle of Violence’ en u weet direct wat ik bedoel. Ook het
sax-tussenstukje tijdens ‘G.O.D.’ vonden wij erg sterk
klinken.
Wie wel houdt van een stevige brok technische grind/deathmetal zal
zich aan ‘Xenosapien’ zeker geen buil stoten. Integendeel, Cephalic
Carnage klinkt op technisch gebied vaak even indrukwekkend als
sommige van haar Relapse-collega’s. Al mag het soms wel iets
minder.
