Welke Belgische band heeft de grootste internationale uitstraling?
Het is een vraag waarover men op diverse muziekfora ellenlange
discussies zou kunnen voeren. Enkele van de meest genoemde groepen
in deze kwestie zullen wellicht dEUS en Zita Swoon zijn. Het mag
dan ook niet verwonderen dat beide bands tot de grootste
inspiratiebronnen van de Schotse band Solarise mogen gerekend
worden. Wie de volledige lijst van invloeden wil nalezen, verwijzen
we naar hun MySpace-pagina.
Hun debuutalbum ‘Still the Same Dream’, dat ze reeds in 2005
opnamen, is nu officieel uit in België en kan bijgevolg geëvalueerd
worden door de grootste fans van hun idolen. Het album werd
trouwens gemixt en gemasterd in de Brusselse Rising Sun Studios met
producer Rudy Coclet, bekend van Arno en – inderdaad!- dEUS, achter
de knoppen.
Wie het debuut van deze Schotten in de cd-lader schuift, kan er
inderdaad niet omheen dat beide Belgische bands een grote invloed
uitoefenen op de sound van Jean-Philippe Risse (zang, gitaar en
piano), Rodger Hughes (zang, gitaar enprogrammeerwerk), Daniel
McGuire (bas en gitaar) en Gary J McMillan (drums en percussie),
want na het smekende intronummer ‘I Would’, wordt het namelijk al
meteen duidelijk waar deze lads hun mosterd haalden.
‘Get You Down’ klinkt dan ook wel heel erg als Moondog Jr., niet in
het minst door de zang die akelig dicht in de buurt komt van Stef
Kamil Carlens. Ook ‘I Fade’ roept herinneringen op aan de eerdere
versie van Zita Swoon, meer bepaald aan het wonderschone ‘TV Song’,
het nummer dat Stef Kamil en zijn groep definitief op de kaart
zette. ‘I Fade’ moet daar trouwens niet veel voor onderdoen, maar
wat ze met het nummer ‘Once You Have Loved’ uitspoken, tart toch
alle verbeelding. Goed, met wat fantasie kan je het nummer nog het
best catalogeren als een poging om ‘My Bond With You and Your
Planet: Disco’ te evenaren, maar hier gaan ze toch flagrant de mist
in en door die verschrikkelijke kleffe trombone wordt het ganse
nummer zelfs helemaal om zeep geholpen. Ook in het naar Vive La
Fete geurende ‘Lullaby’ wordt een blaasinstrument, deze keer een
saxofoon, van stal gehaald, met opnieuw dezelfde opmerking: waarom
toch? Maar daarmee hebben we het ergste achter de rug en van de
andere songs kunnen we geen slecht woord zeggen.
dEUS-invloeden horen we dan weer in het wat steviger in het vlees
zittende ‘I Quit’, dat naast de traag-snel-tegenstellingen vooral
op het eind tamelijk schaamteloos het ‘Friday, Friday’-trucje uit
‘Suds & Soda ’toepast. Nu is dat dEUS-nummer uiteraard een
wereldsong en dan geldt het credo: ‘beter goed gestolen dan slecht
gemaakt’, en hier kunnen we Solarise volledig in volgen. ‘Ego as a
Life Handicap’ is ook schatplichtig aan onze Antwerpse gODEN,
waarbij ik me plots de bedenking maak wat Barman zelf van deze song
zou vinden?
Gelukkig beperkt Solarise zich niet tot Belgische invloeden, want
in ‘Goodnight’, het voorlaatste nummer, menen we zowaar Radiohead
als inspiratiebron te herkennen. De vraag rijst dan ook of we
Solarise wel goed kunnen/mogen vinden als je moet toegeven dat ze
toch wel heel veel ‘invloeden’ van hun muzikale helden in hun songs
stoppen. Maar wat ‘Goodnight’ betreft kunnen we kort zijn: het is
gewoon een goeie song die dan nog eens passend opgesmukt wordt door
een klagende vrouwenstem.
Ook ‘Paradise’ hoort in diezelfde rustige categorie thuis en klinkt
aanvankelijk dan wel wat gewoontjes, maar door de pastorale coda
die deze song te beurt valt, weet het nummer de zeer simpele doch
ware conclusie aan ons te onttrekken: ‘mooi’. Soms zijn er niet
veel woorden nodig.
Dat Solarise zijn liefde voor onze Belgische muzikale trots niet
onder stoelen of banken steekt, duidt alvast op een (zeer) goede
smaak, maar omdat de invloed wel héél duidelijk is, moeten ze
oppassen dat ze niet als een slechte kopie gaan klinken. Gelukkig
wordt deze klip hier moeiteloos – op twee songs na tenminste –
genomen. Solarise moet uiteraard nog steeds onderdoen voor de
muzikale wonderkinderen van ‘A’, maar met wat ’tijd en boterhammen’
moet deze band in staat zijn om een eigen geluid te ontwikkelen
waar ze zich niet voor moeten schamen. Deze debuutplaat is wat mij
betreft een mooie stijloefening waarop heel wat goeie songs
staan.
