U kent de boutade allicht: wie niet links is op zijn twintigste
heeft geen hart, wie nog links is op zijn veertigste heeft geen
verstand. Iemand die naar eigen zeggen linkser wordt met de jaren
is de Amerikaanse punkrocker Ted Leo. Ook al is hij intussen zo’n
twintig jaar actief in de muziek, op zijn ongenoegen, woede en
onvrede met de wantoestanden in de wereld staat na al die tijd nog
geen maat. Dat was al zo tijdens de Clinton-jaren, en dat is er met
het bewind van de kleine Bush niet beter op geworden. Voor het
begin van Leo’s muziekcarrière moeten we dus terugkeren naar het
einde van de jaren ’80. Leo doorloopt een hele reeks bands die deel
uitmaken van de zogeheten East Coast post-hardcore scene, maar geen
enkele daarvan weet echt op grote schaal door te breken (hetgeen
ook niet hun bedoeling was). Wat wel opvalt, is hoe Leo zich steeds
meer op de voorgrond weet te werken als tekst- en songschrijver.
Bij zijn laatste band, Chisel, is zijn aandeel zo groot dat hij
besluit meteen helemaal solo te gaan.
Omdat alleen ook maar alleen is, roept hij al snel de hulp in van
enkele gelijkgestemde zielen. Alleen ’tej leo(?), RX / pharmacists’
uit 1999 is een echte soloplaat, vanaf 2000 laat hij zich bijstaan
door The Pharmacists. Met die Pharmacists heeft hij intussen een
aantal ep’s, singles en langspelers opgenomen; na ‘The Tyranny of
Distance’, ‘Hearts of Oak’ en ‘Shake the Streets’ is ‘Living With
the Living’ zijn vierde full album. De bezetting durft wel eens te
wijzigen; de muzikanten door wie Leo (zang, gitaar) zich vandaag
laat bijstaan zijn bassist Dave Lerner en drummer Chris Wilson.
Tijdens de tournee (die Leo ondermeer naar ons land brengt), wordt
dit gezelschap nog versterkt door een tweede gitarist: James Canty.
Die verliet The Pharmacists in 2004, nog vóór de opnames van ‘Shake
the Streets’, maar is er sinds kort dus weer eventjes bij.
In de veertien songs op ‘Living With the Living’ neemt Leo het als
vanouds op voor de zwakken en de onderdrukten, en brengt hij
uitvoerig verslag uit over wat er vandaag zoal misloopt op onze
globe. Dat hij door dat doorgedreven engagement wel eens wordt
vergeleken met lieden als Billy Bragg en Joe Strummer is dan ook
niet verwonderlijk. Ook op muzikaal gebied zijn er raakvlakken,
maar die zijn er ook met Springsteen, John Cougar Mellencamp,
wijlen The Beatfarmers, Paul Weller, Johnny Thunders en angry young
men zoals Wreckless Eric en de jonge Costello, die eind jaren ’70
de scepter zwaaiden op het Britse Stiff label.
Dat levert erg fijne, energieke brokken punk en melodieuze
rock-‘n-roll op, die in menige song worden gelardeerd met een
stevige lap (Keltische) folk, soul, reggae/dub, pop en rhythm &
blues. De plaat opent met een geluidscollage (‘Fourth World War’),
‘Living With the Living’ barst bijgevolg pas echt los met track 2,
het stevige, opjuttende ‘The Sons of Cain’. Hiermee is de toon
gezet voor een pittig halfuurtje met klassesongs als ‘Army Bound’,
‘Who Do You Love?’, ‘A Bottle of Buckie’, een folkrocknummer waarin
een tin whistle de Ierse roots van Leo verraadt en – één van de
onmiskenbare hoogtepunten – ‘Bomb.Repeat.Bomb’, een nummer met
knallende gitaren en staccatodrums die de songtitel alle eer
aandoen.
Een gemiste kans is dan weer ‘La Costa Brava’: het nummer duurt
minstens anderhalve minuut te lang en verliest daardoor jammer
genoeg veel van haar spankracht. Even vrezen we dat de plaat –
vooral na het ultrakorte, rommelige ‘Annunciation Day/Born On
Christmas Day’ – dreigt te verzanden in nog meer (van hetzelfde,
maar gelukkig vindt Leo snel zijn tweede adem: in ‘The Unwanted
Things’ zet hij met verve een reggaesong neer waar zijn held Joe
Strummer een goedkeurend knikje zou voor over hebben gehad, ‘The
Lost Brigade’ krijgt een heerlijke, uitgesponnen outro mee en ‘The
World Stops Turning’ en ‘C.I.A.’ zijn zalige (melodieuze) punk
volgens het boekje.
Ted Leo is een goed mens, té goed zelfs voor wie ‘alles
gé-veuh’ niet genoeg is. Met ‘Living With the Living’ heeft
hij een sterke plaat gemaakt, maar die zou nog véél sterker zijn
geweest indien hij in sommige songs de schaar had gezet en één à
twee zwakkere tracks achterwege had gelaten. Niettemin v vonden we
dit plaatje in de aanloop naar de federale verkiezingen véél
interessanter en leerrijker dan de stemtests, kieskompassen en
Grote Debatten waar we de laatste weken mee om de oren werden
geslagen.
Ted Leo and the Pharmacists spelen op 23 juni 2007 ten dans in
Jeugdhuis De Klinker in Aarschot.
