Of de overstap naar het grote label EMI er iets mee te maken heeft, mag Joost weten, maar Herman Düne moet het vanaf nu zonder trema klaren. Dune dus. Het mag een fait divers lijken, maar lui met te veel vrije tijd kunnen er evengoed een metafoor in zien voor het steeds kalere, minder opgetutte geluid dat onze favoriete Hermannen de laatste paar platen tentoonspreiden.
Waar bands als The Flaming Lips, Modest Mouse of pakweg The Beatles plaat na plaat verder wegwandelden van een live-in-de-studio-aanpak, volgt Herman Dune net het omgekeerde traject. Terwijl op het debuut Turn Off The Lights in ’99 nog de kans werd gegeven aan subtiele studiotechnieken als overdubs en stemeffecten, was van zulke leukigheden op het folkrockende Switzerland Heritage, de Dünes’ hors d’oeuvre uit 2001, al lang geen sprake meer. Sindsdien werd alle ballast pas echt overboord gegooid; anno 2007 klinkt Herman Dune meer antifolk dan ooit.
Giant is een studioplaat omdat ze in de studio is opgenomen, maar daar blijft het ook bij. Voor dit werkje raapte de groep een selectie songs bijeen die het livegevoel zo dicht mogelijk moest benaderen en daar zijn ze ook in geslaagd: het levenslustige enthousiasme dat van ieder Herman Dune-concert zo’n unieke belevenis maakt, wordt hier aardig weergegeven. Giant ligt in het verlengde van Not On Top, de voorganger uit 2005 die reeds naar een breuk met het verleden hintte. De duistere treurwilgfolk van weleer ruimt plaats voor een opgewekter geluid dat meer weg heeft van een huppelend Belle And Sebastian dan van Will Oldham die het niet meer ziet zitten.
Openingstrack "I Wish That I Could See You Soon" (check zeker de geinige videoclip op youtube!) zet meteen de juiste toon. Trompetgeschal en catchy strofes met heerlijke talking blues lyrics als "How long till you can see her? / The sooner the better!", maken van dit nummer een onweerstaanbare eerste single. "1-2-3-Apple-Tree", "Bristol" en "I’d Rather Walk Than Run" gaan dezelfde toer op, terwijl liedjes als "No Master", al geruime tijd een hoogtepunt op concerten, en "Glory Of Old" voor een iets rustigere noot zorgen.
Een opvallende nieuwigheid is het zuiderse ritme dat hier en daar in de songs doorschemert. "Baby Bigger" en "Mrs. Bigger" zouden niet misstaan op een Studio One-compilatie, "This Summer" klinkt als Calexico op zijn lo-fi’s en ene Doctor Lori Schonberg speelt zelfs bongo-drums op enkele nummers. Maar zelfs met bongo’s is Giant nog steeds vintage Herman Dune. De schelle zangstemmen van broers David-Ivar en André zijn van mijlenver herkenbaar, net als de persoonlijke dagboekteksten en de manier waarop ze half gesproken, half gezongen worden gebracht.
We zijn blij te mogen vaststellen dat de EMI-marketeers de typische lo-fi Herman Dune-sound niet hebben beïnvloed. Integendeel, nooit eerder klonk de band zo antifolk, toch een muziekgenre waar de gemiddelde platenbons luid gillend van wegloopt. Hoewel de Hermannen nog steeds vooral een liveband zijn die je minstens een keer moet gezien en meegemaakt hebben, hebben ze met Giant toch weer een puik plaatje afgeleverd dat de live-ervaring steeds dichter benadert.
