Op vrijdag 11 mei ging in Zottegem het Dunk!-festival van start,
met een affiche barstensvol talentrijke, Belgische artiesten,
verdeeld over twee dagen. Dunk! is zo’n beetje het prototypische
kleine festival, en wij trokken dan enigszins geïntrigeerd naar de
Bevegemse Vijvers, alwaar de eerste lading lokaal lawaai ons
opwachtte. De eerste dag op Dunk! zou een combinatie leveren van
integere zachtheid in de vorm van Krakow, Wixel en Grim, alsook enkele
Belgische groepen met een zekere cultstatus, de ene al wat groter
dan de andere. Naast een nakende botsing met Kiss the Anus of a Black
Cat konden we ook uitkijken naar een verschijning van De
Portables, die ondertussen ook bezig zijn met een nieuwe
plaat.
Eens aangekomen in de kille fuifzaal, kon het wachten beginnen. Wim
Maesschalk en de zijnen kwamen bijna een uur later dan voorzien het
podium op, al had dit misschien ook te maken met een kleinschalig
publiek dat maar met mondjesmaat de zaal binnenstroomde. Afijn, dat
Zottegem weinig hipsters telt, kwamen we al snel te weten. Het
overgrote deel van de aanwezige jongelingen stak de desinteresse
dan ook niet onder stoelen of banken, wat Maesschalk ertoe bewoog
enkele min of meer cynische bindteksten de zaal in te werpen. Het
was een jammerlijke gebeurtenis die zich nog enkele keren zou
herhalen. Wie echter de moeite deed om op te letten, merkte dat
Wixel (in driemansbezetting) een respectabel
optreden neerzette, en het puberale rumoer kon Maesschalks muzikale
pracht niet geheel onderdrukken. Naast hoogtepunen uit ‘Heart’
kregen we ook een sublieme uitvoering van ‘Slaapwel’, een track die
terug te vinden was op een zeldzame tour -ep.
Terwijl de schoolgaande jeugd het pand bleef vullen, maakte
Grim zich klaar voor een set vol herbewerkingen
van klassieke componisten. U raadt het al: deze aanpak zou niet op
laaiend enthousiasme onthaald worden. Na een zeer lauwe ontvangst –
geen verrassing na het vermelden van Erik Satie en Arvo Pärt
(‘wie?’) – begon Grim dan maar aan haar interpretatie van de
‘Gymnopédies’. Grims bezetting bestaat uit drums, een gitaar en de
Fender Rhodes. Laatstgenoemde krijgt ook meestal de taak de leiding
te nemen, wat tot een apart geluid leidt. Terwijl het publiek tijd
maakte voor een collectieve gaapbeweging baande Grim zich een weg
door het werk van Satie. Wanneer Pärt aan de beurt kwam, werden de
composities bij momenten iets ruwer en werd er nu en dan zelfs
gerockt. Wanneer een stuk in een bossanova-kleedje werd gestoken,
ontwaarden we zelfs de prachtige toepassing van de
Rhodes-synthesizer zoals The Album Leaf het ook al enkele malen
deed. Helaas maakte het rumoerige publiek van deze set eerder het
soort muzak dat je te horen krijgt vooraleer men een onwennige
literator het podium opduwt voor een te lange redevoering.
U kunt zich reeds voorstellen dat we niet alleen medelijden kregen
met de tot dusver geziene bands, maar ook (en vooral) met
Krakow, wiens muziek zich helemaal niet zou kunnen
vinden in deze omgeving. Gelukkig besloot een deel van de
strap-on-generatie dat het ook voor hen even genoeg
geweest was, waardoor het toch ietsje rustiger werd alvorens Piet
de Pessemier en co. het podium op moesten. Het bleef echter
allesbehalve stil in de zaal, en de grootte van deze ruimte,
gecombineerd met de beperkte belangstelling, zorgde voor een
optreden dat nooit echt indruk wist te maken. Krakow heeft nochtans
heel wat elementen die tot een prachtige vertoning kunnen leiden –
het prachtige gitaargeluid van Wim Smets, de vocals en
synth-geluiden door Niné Cipolletti en het enige stemgeluid van
Gert Cools – maar zij maken muziek die veel betere omstandigheden
nodig heeft, liefst met een publiek dat weet waar het voor
komt.
Na dit alles zou een muziekliefhebber bijna een lading
anti-depressiva innemen, maar er werd zowaar gezorgd voor de
onverwachte redder in nood: Kiss the Anus of a Black
Cat. Deze zaal had een serieuze trap onder de reet nodig,
en daar zou Stef Heeren voor gaan zorgen. Let wel: deze trap onder
de reet zou slechts volgen na een van die legendarisch lange
soundchecks waarmee de band zo stilaan zijn naam en faam heeft
gemaakt. Na ruim veertig minuten hevig gesleutel kon de show dan
eindelijk van start gaan, met een set die – uiteraard – niet veel
verschilde van het optreden in de AB enkele weken terug. Helaas
kwam Heerens vlammenwerper net iets te laat voor het gros van de
16-jarigen, want die waren al even de deur uit. De tempowissel was
echter wel gewenst en gaf ons toch een minimale appreciatie voor
wat Heeren en co. wensen te brengen, plat geposeer of niet.
Nu moet u beseffen dat we ondertussen op kruissnelheid de
Zottegemse nacht ingedoken waren, en we hadden nog niet eens de
hoofdact gezien. Een twintigtal mensen besloot door te bijten en
deze laatste groep nog ten volle aan te moeidigen. Ironie alom dus,
maar dat kunnen ze bij De Portables vast wel
appreciëren. Even na tweeën begonnen zij dan ook aan hun set. Het
prachtige, oudere ‘Rosegarden’ mocht de spits afbijten. Het zou
echter niet bij het betere dronewerk blijven, mede omdat De
Portables daar gewoon te polyvalent voor zijn. Noem ze gerust ‘de
Yo La Tengo van de Lage Landen’. Naast een pak leuke tunes uit de
Portables-discografie (waaronder ‘Anal Intruder’ en ‘Hawai’),
kregen we ook nog eens een aangename dosis humor voorgeschoteld. Zo
was er een stomdronken gast aanwezig, die enkele malen het podium
beklom en enige moeite deed amok te zaaien. Iemand die poogt te
crowdsurfen met achttien toeschouwers in de zaal is altijd geniaal.
Daarnaast kregen we ook enkele nieuwe nummers te horen; we kunnen
zowaar al uitkijken naar een sterke release van deze Belgische
cultgroep in 2007.
Ondanks al de problemen van deze eerste dag, kon je onmogelijk van
een tegenvaller spreken. Het Dunk!-festival heeft dan niet meteen
het juiste publiek gevonden, aan gebrekkig enthousiasme bij de
organisatoren zal het in ieder geval niet gelegen hebben. Zet de
groepen op deze affiche na mekaar op een podium in de Vooruit, en
je kunt van een Belgische topavond spreken. Wij trokken alvast moe
maar enigszins voldaan de koude buitenlucht in; het was twintig
voor vier en er waren geen hamburgers meer.
